Διάλογος κωφών με τον «φορομπήχτη»…

Αν έχετε στεγαστικό δάνειο, το κείμενο που ακολουθεί σας αφορά άμεσα. Αν όχι, απλώς θα σας προβληματίσει για τον παραλογισμό στον οποίο έχει φτάσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Επί του προκείμενου.

Ο νέος Ενιαίος Φόρος Ακινήτων είναι υποτίθεται ένας φόρος επί της περιουσίας. Αυτή είναι η δικαιολογητική του βάση. Δεν είναι τέλος (που να ανταποκρίνεται σε υπηρεσίες που προσφέρει το κράτος στον ιδιοκτήτη), είναι φόρος επί της περιουσίας. Είναι δε φόρος μόνιμος. Αν νομοθετηθεί θα ισχύει εις το διηνεκές. Η κεντρική λογική του είναι θεωρητικώς «τετράγωνη». Αν έχεις ακίνητο, έχεις περιουσία. «Στη δύσκολη ώρα που βρίσκεται το (χρεοκοπημένο) ελληνικό κράτος, θα στη φορολογήσω».

Απορία. Κι αν έχω ακίνητο και δεν έχω περιουσία, τότε τι θα μου φορολογήσεις; Τη μη-περιουσία;

«Μα», απαντά ο φορομπήχτης, «εφόσον έχεις ακίνητο έχεις περιουσία, είναι το ίδιο το ακίνητο».

«Κι αν για να αγοράσω το ακίνητο δανείστηκα και χρωστάω πιο πολλά από την αξία του ακινήτου» ρωτά ο ατυχής δανειολήπτης-ιδιοκτήτης το φορομπήχτη, «τότε τι θα μου φορολογήσεις, όταν αντικειμενικά η περιουσία δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο χρέη»;

Ο φορομπήχτης, στην περίπτωσή μας, απαντά εμπράκτως «δεν δίνω δεκάρα για όλα αυτά που λες», όμως η υπόθεση είναι πολύ πιο σοβαρή από όσο νομίζουμε. Η έκταση του φαινομένου της αρνητικής περιουσίας είναι σήμερα τεράστια στη χώρα μας. Το φαινόμενο είναι τόσο πρόσφατο ώστε κανείς δεν το έχει μετρήσει και ακόμα και εκείνοι τους οποίους αφορά άμεσα δεν το έχουν καλά-καλά συνειδητοποιήσει. Είναι κυρίως νέα ζευγάρια ή απλοί μοναχικοί μισθωτοί ή ελεύθεροι επαγγελματίες που πήραν ένα στεγαστικό δάνειο για να αγοράσουν ένα σπίτι και να μην πληρώνουν ενοίκιο. Θέλησαν να αποταμιεύσουν και έκαναν το λογαριασμό χωρίς να γνωρίζουν ότι το ελληνικό κράτος επρόκειτο οσονούπω να χρεοκοπήσει και να οδηγήσει –σε συνδυασμό με την άθλια διαχείριση της χρεοκοπίας– την αγορά των ακινήτων σε πλήρη κατάρρευση.

Πού να το ξέρουν άλλωστε όταν εκείνοι που κυβερνούσαν (και κυβερνούν ακόμα) έκρυβαν την πραγματικότητα [1]. Όταν ακόμα και οι τράπεζες που τους δάνεισαν, με τα καλοπληρωμένα τμήματα μελετών τους (ελληνικές και ξένες), κοιμόντουσαν όρθιες σε σχέση με την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας;

Τώρα σταδιακά συνειδητοποιούν –καθώς διαπιστώνουν ότι οι πραγματικές αξίες των ακινήτων τους είναι σήμερα δραματικά χαμηλότερες από τις αντικειμενικές– ότι για πολλούς το υπόλοιπο του δανείου τους είναι σημαντικά μεγαλύτερο από την αξία του σπιτιού τους. Δηλαδή όχι απλώς δεν έχουν περιουσία, αλλά η περιουσία τους είναι αρνητική. Χρωστάνε κι από πάνω.

Δεν φτάνει όμως αυτό (πείτε «έπαιξαν κι έχασαν»), έρχεται τώρα ο «φορομπήχτης» και τους βάζει φόρο στη μη-περιουσία ή και στην αρνητική περιουσία. Τι δικαιολογία κοινωνική ή πρακτική μπορεί να έχει αυτό; Καμία. Πρόκειται για την ανάλγητη εμμονή ενός συστήματος που αντί να κόψει τις δαπάνες του και να μην έχει «δημοσιονομικό κενό» είναι ικανό να φορολογήσει τα πάντα, ακόμα και τα χρέη.

Υπάρχει εναλλακτική λύση; Η απάντηση είναι, ασφαλώς, ναι. Την επόμενη φορά που θα συναντήσετε το «φορομπήχτη» ρωτήστε τον:

«Σε ποιους δίνεις τα χρήματά μου; Πληρώνονται μήπως από αυτά υπάλληλοι διεφθαρμένοι για τους οποίους ο μισθός είναι το χαρτζιλίκι που συμπληρώνει τα λαδώματα (80.000 με 100.000 λαδώματα το χρόνο καταγράφει στην Ελλάδα μόνο στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό η Διεθνής Διαφάνεια το 2012);»

«Πληρώνονται από αυτά συστηματικοί κοπανατζήδες που έχουν να πατήσουν χρόνια στο δημόσιο, άνθρωποι που για να μπουν στο δημόσιο πλαστογράφησαν τα διπλώματά τους, ακόμα και καταδικασμένοι σε ισόβια για φόνο (οι δύο υπάλληλοι που δολοφόνησαν το δήμαρχο Παγγαίου);»

«Πλήρωσες φέτος 900 εκ. για συντάξεις κάτω από τα 50» (η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων σε υγιέστατους), την ώρα που συνεχίζεις και βγάζεις τους προνομιούχους των ευγενών ταμείων στη σύνταξη από τα 50;»

«Πλήρωσες φέτος 500 εκ. ευρώ εφάπαξ σε ανθρώπους που ποτέ δεν είχαν πληρώσει αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές; Και πόσα ακόμα πλήρωσες για επιδόματα σε φανταστικά παιδιά και για συντάξεις σε ψεύτικους ανάπηρους; Το ξέρεις ή είσαι ανίκανος ακόμα και να το μετρήσεις;»

«Αντί για να φορολογήσεις τη μη-περιουσία ή την αρνητική περιουσία γιατί δεν κόβεις τις δαπάνες σου; Γιατί δεν μειώνεις τα έξοδά σου; Γιατί ακόμα και τώρα που χρεοκόπησες επιμένεις να διατηρείς ένα τεράστιο κράτος [2]; Σε ποιους δίνεις τα χρήματά μου;»

Ο «φορομπήχτης» δεν πρόκειται βέβαια να σας απαντήσει…

[1] Ίσως και από τον ίδιο τους τον εαυτό.

[2] Το ελληνικό κράτος το 2012 δαπάνησε το 50% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη σε σχέση με το (συρρικνωμένο) μέγεθος της ελληνικής οικονομίας.