Νιώθω την ιερή και πατριωτική υποχρέωση να χαιρετίσω την όμορφη Κόνιτσα, ένα από τα πολλά όμορφα μέρη της πατρίδας του Ξένιου Δία, στην οποία η παραδοσιακή ελληνική φιλοξενία βρήκε το πραγματικό της περιεχόμενο. Ένα από τα πολλά μέρη της πατρίδας μας τα οποία αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες ήταν, είναι και θα είναι φιλόξενοι. Απλώς, όπως θα έλεγε και ο Μίκης ο Θεοδωράκης, καμιά φορά δείχνουν τη φιλοξενία τους με τρόπο εριστικό.
Επειδή μπορεί να απορείτε γιατί γράφω για τη γραφική Κόνιτσα, να σας ενημερώσω ότι είναι το μέρος όπου σημειώθηκε ένας ακόμα θρίαμβος του ελληνισμού, όταν πέντε κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με ρόπαλα σε κάτι Aφγανάκια που έπαιζαν μπάσκετ σε γήπεδο της περιοχής. Τα δύο από τα παιδιά κατέληξαν στο νοσοκομείο, αλλά νομίζω πως μια μικρή νοσηλεία δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτή τη fast track προσπάθεια αφομοίωσης στην ελληνική κοινωνία που έκαναν οι κουκουλοφόροι.
Κάποιοι βιάστηκαν να μιλήσουν για ρατσιστική επίθεση, αλλά, όπως όλοι ξέρουμε, οι μαυροτσούκαλοι της Ευρώπης όχι μόνο είναι ο εξυπνότερος λαός του κόσμου, είναι και οι λιγότερο ρατσιστές από όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Δέχονται τους πάντες, αρκεί να έχουν να πληρώσουν. Αυτούς που δεν πολυχωνεύουν είναι όσους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ανεξαρτήτως καταγωγής και χρώματος.
Αλλά ακόμα κι αυτούς, ο πονόψυχος Έλληνας δεν τους εγκαταλείπει εντελώς και φροντίζει να τους βοηθήσει να ενταχτούν όσο πιο ομαλά γίνεται σε αυτό που ονομάζεται «ελληνική κοινωνία». Κι επειδή τα Αφγανάκια μπορεί να μην είχαν καταλάβει ότι στην ελληνική κοινωνία τα γήπεδα είναι χώροι στους οποίους κουμάντο κάνουν οι τραμπούκοι, οι πονόψυχοι συμπολίτες είπαν να τους το μάθουν με τον πιο παραστατικό τρόπο. Στη συνέχεια η αστυνομία τους έδειξε ότι δεν έχει καμία απολύτως ικανότητα ή επιθυμία να ανακατευτεί με τραμπούκους κι έτσι οι νεαροί πρόσφυγες, μέσα σε λίγες ώρες, απέκτησαν εμπειρίες Ελλάδας που άλλοι χρειάζονται χρόνια για να τις αποκτήσουν και ήρθαν λίγο πιο κοντά στα ήθη και τα έθιμα της νέας τους πατρίδας.
Και οι προσπάθειες των συμπατριωτών να εντάξουν στην ελληνική κοινωνία τα προσφυγόπουλα δεν περιορίζονται στην περήφανη Κόνιτσα. Λίγες μέρες πριν, στο ειδυλλιακό αρβανιτοχώρι με το όμορφο όνομα (και τα ακόμα πιο όμορφα κρέατα) Βίλια, ομάδα ντόπιων πέταξε πέτρες και μπούκαρε σε ξενοδοχείο που μένουν πρόσφυγες και μετανάστες τους οποίους και τραμπούκισε προκειμένου να πάρουν από πρώτο χέρι μια γεύση του τι σημαίνει φιλόξενος Έλληνας. Τα θύματα των τραμπούκων δεν είχαν πάει στο αρβανιτοχώρι με το έτσι θέλω και το ξενοδοχείο στο οποίο έκαναν την παρέμβαση (τα αριστερίστικα είναι τέλεια γλώσσα, ε;) οι Αρβανίτες συμπολίτες είχε μισθωθεί από τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης. Ο συγκεκριμένος οργανισμός δεν είχε φροντίσει να προσφέρει στους πρόφυγες και τα παιδιά τους κάποιο πρόγραμμα ένταξης, κενό το οποίο αμέσως κάλυψαν οι φιλόξενοι Βιλιώτες.
Με δεδομένο ότι ο σκοπός του τραμπουκισμού ήταν καθαρά εκπαιδευτικός, η αστυνομία δεν εμπόδισε τους ανθρώπους που ήθελαν να διδάξουν Ελλάδα να ολοκληρώσουν ανενόχλητοι το μάθημά τους.
Όλα αυτά τα γράφω για να δείξω πως η φιλόξενη και ανοιχτή ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να έχει αντιστάσεις και δεν υποκύπτει στις κραυγές των ηλίθιων ρατσιστών. Αντιθέτως, κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου οι άνθρωποι που ξεκινούν για Ευρώπη και καταλήγουν Ελλάδα να εγκλιματιστούν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να γίνουν κομμάτι αυτού που ονομάζεται Ελλάδα. Στο κάτω κάτω είμαστε χώρα μεταναστών και προσφύγων και καθόλου δεν θα μας ταίριαζε να μην υποδεχόμαστε αυτούς που, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τη δυστυχία, πέφτουν στην πατροπαράδοτα φιλόξενη αγκαλιά μας. Και μπράβο μας.
7°
