«Ο Δημήτρης Πλουμπίδης είναι ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής του ΕΚΠΑ. Γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα σε συνθήκες παρανομίας των γονιών του, Νίκου Πλουμπίδη και Ιουλίας Παπαχρήστου.
Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ το 1972. Έλαβε τον τίτλο ειδικότητας στη Γαλλία, όπου και εργάστηκε από το 1973 ως το 1986. Εκλέχτηκε λέκτορας της Ψυχιατρικής του ΕΚΠΑ τον Ιούλιο 1988 και αφυπηρέτησε ως καθηγητής Ψυχιατρικής τον Αύγουστο 2015. Τόσο η κλινική του δραστηριότητα όσο και το επιστημονικό του έργο επικεντρώθηκαν στην ψυχοκοινωνική αποκατάσταση των ψυχικά ασθενών. Δημοσίευσε, επίσης, μελέτες για την ιστορία της Ψυχιατρικής στην Ελλάδα. Είναι πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας».
Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από το επίσημο βιογραφικό του κ. Δημήτρη Πλουμπίδη, υποψήφιου στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Με οποιαδήποτε κριτήρια και να το δει κανείς, είναι φανερό ότι δεν πρόκειται απλά για φορέα ενός ονόματος με ιστορία στην Αριστερά, αλλά για ένα σημαντικό άνθρωπο –ψυχίατρος, με σπουδές, δουλειά και στη Γαλλία, καθηγητής Πανεπιστημίου, συγγραφέας, πρόεδρος του επιστημονικού σωματείου του κλάδου του–, που προσδίδει τιμή στο ψηφοδέλτιο ενός κατά τη γνώμη μου ανυπόληπτου κόμματος.
Η μόνη πολιτική αναφορά βρίσκεται στην αρχή του βιογραφικού: «Γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα σε συνθήκες παρανομίας των γονιών του, Νίκου Πλουμπίδη και Ιουλίας Παπαχρήστου». Μια και εδώ αναφέρεται ο πατέρας του, θα ήθελα να υπενθυμίσω μερικά πράγματα που ίσως οι νεότεροι να μην τα ξέρουν και οι μεγαλύτεροι να μη (θέλουν να) τα θυμούνται.
Μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου (1949), το ΚΚΕ, μη αποδεχόμενο την ήττα του και κρατώντας «το όπλο παρά πόδα», συνέχιζε την παράνομη δραστηριότητά του, στέλνοντας στελέχη του σε παράνομες αποστολές στην Ελλάδα. Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Νίκος Μπελογιάννης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που πιάστηκε στην Αθήνα και καταδικάστηκε σε δύο δίκες σε θάνατο για κατασκοπεία, στη δεύτερη μάλιστα μετά την αποκάλυψη παράνομων ασυρμάτων του ΚΚΕ.
Έγραφα παλιότερα εδώ, στην ίδια εφημερίδα, για την υπόθεση Πλουμπίδη - Μπελογιάννη: «…Ο Νίκος Πλουμπίδης, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, που δρα επίσης παράνομα στην Αθήνα, προσπαθώντας να σώσει τον –και προσωπικό του φίλο– Μπελογιάννη, στέλνει αυτόβουλα στις Αρχές το εξής γράμμα: “1. Εγώ και όχι ο Μπελογιάννης είμαι υπεύθυνος για την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ. Κατά συνέπεια ευθύνομαι για όλες τις πρωτοβουλίες και ενέργειες αυτής της οργάνωσης. 2. Δεν έχω σκοπό να παραστήσω τον γενναιόψυχο εκ του ασφαλούς. Δεσμεύομαι να παραδοθώ στις Αρχές για να δικαστώ, ευθύς μόλις η καταδίκη του φίλου μου και συντρόφου Μπελογιάννη ακυρωθεί. Νίκος Πλουμπίδης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Υ.Γ. Πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον γραφικό μου χαρακτήρα. Εντούτοις για το γνήσιο της επιστολής, προσθέτω τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Αθήνα 12-3-1952”.
Το ΚΚΕ αρχικά θεωρεί το γράμμα πλαστό. Τελικά χαρακτηρίζει τον Πλουμπίδη “χαφιέ της Ασφάλειας” και τον διαγράφει από το κόμμα… Το Νοέμβρη του 1952 συλλαμβάνεται ο Νίκος Πλουμπίδης και τον Αύγουστο του 1954 εκτελείται. Το ΚΚΕ λέει ότι η εκτέλεση είναι εικονική και ο “πράκτορας της Ασφάλειας” Πλουμπίδης έχει πάρει την αμοιβή του κι έχει φυγαδευτεί στην Αμερική… Ο Πλουμπίδης αποκαταστάθηκε πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Στάλιν και δύο χρόνια μετά την καθαίρεση του Ζαχαριάδη, το 1958».
Και συνεχίζω σήμερα: Ο Μπελογιάννης πέθανε σαν ήρωας του κόμματος, ενώ ο Πλουμπίδης σαν χαφιές και πράκτορας, το κόμμα του καν δεν αναγνώρισε ότι εκτελέστηκε, επιμένοντας ότι είναι ένας «παλιός προβοκάτορας», που «μεταφέρθηκε στην Αμερική, όπου γεμίζει τις μέρες και τις τσέπες του με το πικρό αντίτιμο τής προδοσίας». Κανονική παράνοια.
Εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς είχε υπερασπιστεί τον εαυτό ο Πλουμπίδης από τις κατηγορίες του ΚΚΕ εναντίον του, πριν εκτελεστεί. Λοιπόν, είχε πει: «Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την Ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του. Τιμή μου εγώ, πάνω απ’ όλα, έχω την τιμή του Κόμματος».
Κι εδώ είναι η ουσία του θέματος. Ο Πλουμπίδης πεθαίνει μόνος, αποκομμένος από εχθρούς και φίλους, συκοφαντημένος, δίχως καμιά προσωπική τιμή, γιατί πάνω από την προσωπική του τιμή, είχε την «τιμή του Κόμματος». Καμιά προσωπική αξιοπρέπεια, καμιά ατομικότητα, καμιά εξέγερση ενάντια στο σταλινισμό. Υπόκλιση στο Κόμμα, στον Ζαχαριάδη, στον κομματικό ντετερμινισμό. Τα πρόσωπα είναι τίποτα, οι μεμονωμένοι άνθρωποι δεν υπάρχουν, ισχύει ό,τι λέει κάθε φορά το Κόμμα. Πάνω απ’ όλα, «η τιμή του Κόμματος».
Ούτε φυσικά κανένας προβληματισμός γιατί καν να υπάρχουν παράνομες οργανώσεις, γιατί καν να υπάρχουν ασύρματοι που να μεταδίδουν προς τη Σοβιετική Ένωση πληροφορίες που δημοσιεύονταν κάθε μέρα στις εφημερίδες. Και συνακόλουθα, κανένας προβληματισμός σχετικά με το ότι ηθικός αυτουργός της εκτέλεσης του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, αλλά και της επερχόμενης εκτέλεσης του ίδιου του Πλουμπίδη, ήταν η ηγεσία του ΚΚΕ. Ενδιαφέρει μόνο ο φυσικός αυτουργός, το αστικό καθεστώς της Ελλάδας. Ηθικός αυτουργός ήταν το ΚΚΕ, αλλά, πάνω απ’ όλα, είναι «η τιμή του Κόμματος».
Αυτή την τιμή, «την τιμή του Κόμματος», νομίζω ότι υπηρετεί η υποψηφιότητα του κ. Δημήτρη Πλουμπίδη σήμερα. Γιατί ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ αλληθωρίζει προς το ΚΚΕ, το σταλινικό παρελθόν, τον παλιό καλό υπαρκτό σοσιαλισμό.
Κι ενώ ο κ. Δημήτρης Πλουμπίδης είναι χωρίς αμφιβολία μια σημαντική σύγχρονη προσωπικότητα –κι επομένως τα περί «οικογενειοκρατίας» για τη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αστειότητες–, η ψήφος σ’ αυτόν ζητιέται από ένα αριστερό ακροατήριο στο όνομα του πατέρα του, του Νίκου Πλουμπίδη. Όμως ο πατέρας του, έχοντας πάνω απ’ όλα «την τιμή του Κόμματος», ήταν μια προσωπικότητα που είχε επιμελώς αυτοσυντριβεί στις σταλινικές μυλόπετρες, μια μη-προσωπικότητα, με αναλογίες προς τους κατηγορούμενους στις Δίκες της Μόσχας.
Αλλά τι θέλω και χώνομαι στα χωράφια της Ψυχιατρικής.
20°
