Το μίσος του ΣΥΡΙΖΑ για τη ζωή σε δυο φράσεις

Αν κάτι πρέπει να αναγνωρίσω στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι καταφέρνουν συνεχώς να με εκπλήσσουν. Εκεί που κάθε φορά νομίζω πως έχουν φτάσει στον πάτο της χυδαιότητας,  βρίσκουν τρόπους να ανακαλύψουν νέα βάθη και να αποδείξουν ότι πολύ δύσκολα θα καταφέρει κάποιος να μετρήσει οριστικά το βάθος του ψυχικού και πνευματικού τους βούρκου.   

Αν νομίζετε πως είμαι κάπως σκληρός τότε είστε τυχεροί που έχω συγκρατηθεί και δεν έχω γράψει ακριβώς αυτά που σκέφτηκα όταν είδα το –διαβόητο πλέον- τουίτ της κόρης Λοΐζου στο οποίο ξεδιπλώνοντας την κοινωνική και ψυχική της ευαισθησία απαιτεί να ζητήσουν συγγνώμη από την ίδια και πιθανόν κάποιους φίλους της οι άνθρωποι που δολοφόνησε κάποιος από τους αδερφούς Ξηρούς. Δεν το γράφει, αλλά είναι πολύ πιθανόν την ίδια απαίτηση να έχει και από όσους δολοφόνησε ο άλλος αδερφός αλλά και ο σύντροφος Κουφοντίνας και γενικά όλη η συμμορία δολοφόνων που δρούσε με το πολύ εμπορικό όνομα «17 Νοέμβρη». Σε περίπτωση που δεν είχατε την τύχη να το απολαύσετε σε όλο το συριζαϊκό μεγαλείο του, το τουίτ είναι αυτό:

Δεν γνωρίζω τι είχε πει ο κάποτε σύντροφος και υπουργός του Αλέκση Πανούσης, ώστε να εξοργίζει την ευερέθιστη θυγατέρα, και δεν με πολυνοιάζει, καθώς η διακριτικότητά μου δεν μου επιτρέπει να μπλέκομαι στις ενδοσυριζαϊκές υποθέσεις, όσο ψυχαγωγικές κι αν είναι. Δεν με νοιάζει ούτε που μια συμπολίτισσα δείχνει τέτοιο μίσος και ασέβεια για δολοφονημένους και τέτοιο θαυμασμό για δολοφόνους. Μπορεί να είναι στενάχωρο, αλλά αν άρχιζα να συμπονώ κάθε συμπολίτη που έχει τέτοια χάλια, θα πάθαινα κατάθλιψη.

Αυτό που με νοιάζει είναι ότι αυτός ο άνθρωπος που φτύνει νεκρούς (και άρα μάλλον δικαιώνει τους δολοφόνους τους) είναι μια από τις προτάσεις του κυβερνώντος κόμματος για μια θέση στη ευρωπαϊκή βουλή. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι το κόμμα που κυβερνά τη χώρα στην οποία έτυχε να γεννηθώ και αναγκάζομαι να ζήσω επιβραβεύει όσους σκέφτονται όπως σκέφτεται η κόρη Λοΐζου. Ή όπως σκέφτεται ο σύντροφος Κυρίτσης, ο οποίος, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την κυβερνητική πρόθεση να εξυπηρετηθούν νομικά οι συμπολίτες που έχουν στην κατοχή τους εκρηκτικά, είπε «δεν θυμάμαι να έχει σκοτωθεί κανένας από μολότοφ τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα».

Ο σύντροφος Κυρίτσης φυσικά ξεχνά τους δολοφονημένους της Μαρφίν και, αν νομίζετε ότι η αμνησία του είναι υποκριτική, σας ζηλεύω γιατί αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο. Και, μάλλον, αυτό που απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.

Φοβάμαι (σχήμα λόγου, στην πραγματικότητα είμαι απολύτως σίγουρος) πως ο σύντροφος Κυρίτσης όντως δεν θυμάται τους δολοφονημένους της Μαρφίν. Για μυαλά σαν το δικό του η ζωή των ανθρώπων αυτών, οι ζωές της εγκύου και του εμβρύου που είχε μέσα της, ήταν εντελώς ασήμαντες και ανάξιες μνήμης όπως κάθε ζωή που δεν εξυπηρετεί την ιδεολογία και την εξουσία του. Για μυαλά σαν το δικό του οι άνθρωποι και οι ζωές ή ο θάνατός τους έχει σημασία μόνο αν μπορεί να κερδίσει κάτι από αυτές. Αν μπορεί να κατακτήσει εξουσία ή να την κρατήσει χάρη σε αυτές. Αν εξυπηρετούν αυτόν, το κόμμα του και τον αρχηγό του. Όλες οι άλλες ζωές είναι ασήμαντες και αναλώσιμες. Και σίγουρα ο σύντροφος Κυρίτσης δεν θα κουράσει το κεφαλάκι του αναγκάζοντάς το να τις θυμάται όταν χάνονται από τα χέρια κάποιων δολοφόνων, πολύ περισσότερο όταν συμμερίζεται τα συνθήματά τους.       

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η κόρη Λοΐζου και ο σύντροφος Κυρίτσης δεν είναι δύο γραφικά παρατράγουδα κάποιας περιθωριακής εκπομπής της ελληνικής τηλεόρασης. Μπορεί να μοιάζουν με τέτοια, αλλά δεν είναι. Η κόρη Λοΐζου και ο σύντροφος Κυρίτσης είναι η προσωποποίηση της άποψης που έχει το κυβερνών κόμμα για τους δολοφόνους και τα θύματά τους. Είναι η προσωποποίηση της χυδαιότητας με την οποία ο Αλέκσης και η συμμ... η παρέα του αντιμετωπίζουν τον θάνατο. Και η προσωποποίηση της αδιαφορίας ή του μίσους τους για κάθε ζωή που δεν τους ανήκει. Και μπράβο τους.