Οι χορηγοί στα σύνορα

Όπως απεδείχθη, η απόσταση από τον Ζαν Πολ Γκοτιέ μέχρι τον Ζαν Κλοντ Τρισέ δεν είναι τεράστια. Ούτως ή άλλως και οι δύο την ίδια δουλειά κάνουν – σου παίρνουν μέτρα, ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Για την Ελλάδα αυτή η διαδρομή δεν είναι απλώς ανηφορική. Κάνει βρομόκαιρο, ο δρόμος έχει νάρκες και το πεζοδρόμιο τέρατα. Μου το εξηγεί άνθρωπος που συνομιλεί με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. «Όταν το ΔΝΤ παρεμβαίνει στην Ουγγαρία ή στη Ρουμανία, βρίσκει μνήμες υπαρκτού σοσιαλισμού. Τα όνειρα των νέων έχουν οροφή και οι παλαιότεροι θυμούνται κουπόνια, τρακτέρ και κόκκινα αστεράκια. Στην Ελλάδα δεν είναι έτσι». Ασφαλώς και δεν είναι. Γι’ αυτό το σοκ θα είναι μεγαλύτερο και οι πολιτικές αναταράξεις θα φέρουν ναυτία. Και απορείς πώς η κυβέρνηση, δηλαδή η παρέα που χειρίζεται την κρίση, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν είναι δυσθεώρητο, απέχει μόλις δύο πόντους από το τέλος της αβύσσου.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η κυβέρνηση επιμένει να δηλώνει ότι δεν χρειάζεται την υποστήριξη του μηχανισμού βοήθειας, αλλά, τέλος πάντων, είναι καλό που το όπλο βρίσκεται πλέον οπλισμένο και πάνω στο τραπέζι. Περίπου τα ίδια δεν μας είπε και ο πρωθυπουργός το Πάσχα; Τα δύσκολα είναι πίσω μας, το δίχτυ ασφαλείας υπάρχει, ας αναπνεύσουμε. Μόνο που το να κάνεις κανό και να μιλάς για ένα πιστόλι επάνω στο τραπέζι είναι εξαιρετικό, αρκεί να είναι 1840 και εσύ Μεξικανός που διασχίζει τον Ρίο Γκράντε με προορισμό το Ελ Πάσο. Σε κάθε άλλη περίπτωση έχεις πρόβλημα. Πιθανότατα το ίδιο εκτίμησαν και οι αγορές εξισώνοντας την αγαπημένη πατρίδα μας με το Ιράκ –πάντα ως προς το ύψος του προσφερόμενου επιτοκίου, διότι σε όλα τα άλλα, όπως ο πολιτισμός, ο ήλιος και η θάλασσα, το Ιράκ ούτε στα μάτια δεν μπορεί να μας κοιτάξει.

Οι αγορές, λοιπόν, δεν εμπιστεύονται την ελληνική κυβέρνηση. Λογικό. Εδώ δεν την εμπιστεύεστε εσείς, γιατί να την εμπιστευτούν ξένοι άνθρωποι; Εσείς σκέφτεστε πώς θα στείλετε ακόμα και λίγα χιλιάρικα στις τράπεζες της μαρτυρικής Κύπρου, εκείνοι για ποιο λόγο να στείλουν τα δικά τους στην Ελλάδα; Είναι θέμα απλής λογικής και χοντροειδών ψεμάτων. Χαζεύω την έκθεση μίας ξένης τράπεζας που ισχυρίζεται, εμπιστευτικά προς τους πελάτες της, ότι η Ελλάδα σε δύο εβδομάδες δεν θα έχει ούτε ευρώ. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν η χώρα βγει για δανεικά, το επιτόκιο που θα της προσφερθεί δεν θα αντιστοιχεί στην προσφορά του 5% από τους εταίρους και το ΔΝΤ, θα είναι σίγουρα υψηλότερο. Τι κάνεις τότε; Σίγουρα όχι το κορόιδο. Διότι μπορείς εσύ να πας να δανειστείς με αρκετά υψηλότερο επιτόκιο, μόνο που μετά θα χρειαστείς είτε ψυχιατρική υποστήριξη επειδή είσαι σχιζοφρενής είτε νομική επειδή αντιμετωπίζεις όλη την γκάμα των αδικημάτων, από την απιστία μέχρι την εσχάτη προδοσία.

Αποτέλεσμα; Η απόφαση του Eurogroup για δανειοδότηση της Ελλάδας υποχρεώνει την κυβέρνηση να καλωσορίσει τη νέα εποχή χωρίς προσχήματα και δραματική σκηνοθεσία. Και να πει, επιτέλους, όλη την αλήθεια. Η λογική λέει πως πριν βγει ο μήνας θα απλώσουμε το χέρι προς τη σανίδα, αλλά θα παραμείνουμε στο νερό. Το 5% ως επιτόκιο είναι μούρλια για να μεταφέρετε τα δάνειά σας, αλλά είναι ακριβό για την Ελλάδα. Ουσιαστικά, την υποχρεώνει να κάνει τώρα την εγχείριση χωρίς αναισθητικό. Και μετά; Μετά έχει χαριτωμένες καταστάσεις. Όταν έχεις κάνει τη μεγαλύτερη τράκα στην ιστορία της Ευρώπης, όταν δανείζεσαι απ’ όποιον έχει πιάσει το ευρώ στα χέρια του, εκείνα τα όμορφα περί εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας θα ακούγονται στο stand up comedy, όχι όμως και στη Βουλή. Μετά μπορείς να κάνεις κι άλλα: να ντύσεις τον Άγνωστο Στρατιώτη με αξεσουάρ από τους δανειστές μας, μέχρι και να τοποθετήσεις στα σύνορα τις σημαίες των χωρών-χορηγών της Ελλάδας. Εννοείται ότι θα συλλάβουμε τον Μπιν Λάντεν, θα πάμε στη Eurovision με τον Έλβις, ενώ ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα επιβεβαιώνει τα ρεπορτάζ του Χαρδαβέλα. Κάπως πρέπει να περάσει η καταραμένη η δεκαετία.

kostas@giannakidis.com