Δεν μπορώ να κρύψω ότι η ιδέα της Υπουργού Κυβερνητικού Πολιτισμού, Μυρσίνης Ζορμπά, να ανταλλαγεί ο Δρομέας με το κιτς κατασκεύασμα που απεικονίζει τον Μέγα τον Αλέξανδρο με διασκέδασε όσο λίγα πράγματα τον τελευταίο καιρό. Έγινε μάλιστα αφορμή να (ξανα)προβληματιστώ και να (ξανα)αναρωτηθώ μήπως τα στελέχη της κυβέρνησης του Αλέκση δεν είναι τελικά παλιάνθρωποι, αλλά κάποιοι ιδιοφυείς φαρσέρ που θέλουν να αποδομήσουν την αντίληψη ότι για να γίνεις υπουργός θα πρέπει ο εγκέφαλος σου να μπορεί να εκτελέσει τουλάχιστον τις στοιχειώδεις λειτουργίες ή να είσαι ο Ευάγγελος ο Αντώναρος.
Τελικά η συνέχεια της ιστορίας με προσγείωσε στην πραγματικότητα αποδεικνύοντας πως το πιο μεγάλο πρόβλημα των υπουργών δεν είναι η κραυγαλέα πνευματική τους ανεπάρκεια, αλλά η απόλυτη απουσία ήθους (η οποία όταν συνδυάζεται με αυτό το κάτι σαν σκέψη που έχουν, μπορεί να δημιουργήσει ιδέες του τύπου «να τους δώσουμε τον Ηνίοχο να πάρουμε ένα πλεϊμομπίλ με την ελληνική σημαία»). Και επιβεβαίωσε ότι η απουσία ήθους είναι σαν τη λέπρα και μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα σε όποιον έρχεται σε οποιαδήποτε επαφή με έναν ασθενή.
Αυτά τα γράφω γιατί άκουσα τον γλύπτη Βαρώτσο να είναι κάπως θυμωμένος που η συντρόφισσα Ζορμπά αρνήθηκε ότι είχε την ιδέα της ανταλλαγής του ελληνικού γλυπτού με το βορειομακεδονίτικο σκουπίδι και εμμέσως προσπάθησε να βγάλει τον γλύπτη τρελό ή ψεύτη. Τα γράφω γιατί με το που άκουσα τη γκρίνια αναρωτήθηκα τι ακριβώς περίμενε ο καλλιτέχνης από ένα μέλος του υπουργικού συμβουλίου. Περίμενε ειλικρίνεια; Περίμενε εντιμότητα; Περίμενε ευθύτητα; Κι αν ναι, πού ακριβώς ζει τα τελευταία 4 χρόνια;
Προφανώς τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά και (σε αντίθεση με τον Αλέκση) δεν περιμένω καμία απάντηση. Έχω όμως άλλες απορίες που δεν είναι καινούργιες αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να λυθούν: τι δουλειά έχει ένας καλλιτέχνης με το κράτος; Γιατί ένας καλλιτέχνης να δέχεται να συναντηθεί με ένα μέλος της κυβέρνησης; Τι είναι αυτό που κάνει καταξιωμένους καλλιτέχνες να καταδέχονται να συναντηθούν με ανθρώπους που το έργο τους ξεκινάει και τελειώνει στα παλαμάκια που βαράνε κάθε φορά που μιλάει ο αρχηγός;
Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω τη δύναμη της ματαιοδοξίας. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω πως για κάποιους ανθρώπους η επαφή με την εξουσία, η αίσθηση ότι βρίσκονται κοντά στα κέντρα των αποφάσεων, γεμίζει το εγώ τους. Δεν παραγνωρίζω ότι κάποιοι μπορεί απλώς να θέλουν να κάνουν δουλειές και όλοι ξέρουμε πόσο συμφέρουν οι δουλειές με το κράτος. Ούτε μπορώ να αποκλείσω κάποιοι άλλοι να είναι απλώς καλόπιστοι και αφελώς αισιόδοξοι. Απλώς στο μυαλό μου ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι όσο πιο μακριά γίνεται από κάθε κρατική εξουσία. Να ακούει «υπουργός» και να βγάζει σπυράκια και η ιδέα να τον συναντήσει για να συζητήσουν «καλλιτεχνικά θέματα» να του προκαλεί αηδία. Θα πρέπει να αντιμετωπίζει τους κρατικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους ως ασθενείς που η παραμικρή επαφή μαζί τους μπορεί να αποβεί μοιραία για την υγεία του.
Δεν ξέρω γιατί ο γλύπτης Βαρώτσος συνάντησε τη συντρόφισσα Ζορμπά και δεν έχει και σημασία. Στο κάτω-κάτω ένας καλλιτέχνης που έχει έργα του σε δημόσιους χώρους ίσως να μην μπορεί να αποφύγει την επαφή με φορείς του δημοσίου. Αυτό που έχει σημασία είναι η μικρή του περιπέτεια να γίνει η αιτία να εμπεδώσουν όλοι ότι η επαφή με υπουργό του Αλέκση ισοδυναμεί με επαφή με κάποιον που πάσχει από βαριά κολλητική ασθένεια. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάπως θα εκτεθείς, θα αμφισβητηθείς και θα παρεξηγηθείς. Γι’ αυτό και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρέπει να προσπαθήσεις να μείνεις μακριά. Και μπράβο σου.
14°
