Συχνά ακούει κανείς να γίνεται λόγος για το «κοινωνικά ευαίσθητο», το «λαϊκό» ΠΑΣΟΚ, σε αντιδιαστολή κυρίως με άλλα, εκμαυλισμένα από τις σειρήνες του «νεοφιλελεύθερου» εκσυγχρονισμού, λέει, στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Άλλοι, πάλι, προτιμούν να αποκαλούν αυτό το ρεύμα «βαθύ ΠΑΣΟΚ», λόγω των αναφορών του στην «ηρωική», την «παιδική» ηλικία του ΠΑΣΟΚ, η οποία ωστόσο ούτε τόσο ηρωική, ούτε τόσο αθώα ήταν. Αν, βέβαια, ξύσει κανείς το επίχρισμα των παχιών λόγων περί «κοινωνικής ευαισθησίας», στους οποίους αρέσκονται οι εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος σκέψης (λέμε, τώρα), θα διαπιστώσει απουσία οποιασδήποτε πρότασης που να έχει στοιχειώδη, έστω, επαφή με την πραγματικότητα, με τη σημερινή κατάσταση της χώρας, και κυρίως της οικονομίας της.
Ενδεικτική είναι η περίπτωση, από αυτή την άποψη, της σημερινής υπουργού Εθνικής Οικονομίας, η οποία, κάθε φορά που παίρνει κάποια πρωτοβουλία στο ευρύτερο πεδίο της οικονομίας, έστω και λεκτική, τρέχουν όλοι (ή τουλάχιστον οι πιο εχέφρονες) να τη «μαζέψουν», μήπως καταφέρουν να περιορίσουν τις συνέπειες από το «σοσιαλίζοντα» οίστρο της. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η κ. υπουργός είναι, εκτός των άλλων, και στενή συγγενής πάλαι ποτέ τσάρου (τρομάρα του!) της οικονομίας, του οποίου οι αγκυλώσεις, οι εμμονές και οι πειραματισμοί είχαν οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και τότε, το 1984-85. Ήταν η εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε «αναγκαστεί» να αναθέσει στον Κώστα Σημίτη το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, ώστε αυτός να εφαρμόσει πρόγραμμα σταθεροποίησης και να συμμαζέψει την κατάσταση. Δύο χρόνια αργότερα βέβαια, ενόψει και εκλογών, ο Παπανδρέου αναίρεσε εν μία νυκτί το πρόγραμμα σταθεροποίησης του Σημίτη, εγκαινιάζοντας την εποχή που εύστοχα συμπυκνώθηκε στο (απίθανης ανευθυνότητας) σύνθημα «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα».
Περσινά, ξινά σταφύλια, θα μου πείτε. Όχι και τόσο, θα σας απαντήσω, μιας και η ίδια αυτή αντίληψη για το τι σημαίνει «αριστερή» και «φιλολαϊκή» πολιτική εξακολουθεί και σήμερα να ρίχνει βαριά τη σκιά της στη χώρα, και ειδικότερα στην όποια κυβερνητική ή άλλη προσπάθεια για έξοδο από τη βαθιά κρίση που έχει προκαλέσει η καραμανλική αβελτηρία και αφασία – και όχι μόνο αυτή, βέβαια.
Άλλο ενδιαφέρον δείγμα «βαθιοπασοκισμού» συνιστά η περίπτωση του προέδρου της Βουλής, που δεν χάνει ευκαιρία να διαφοροποιηθεί από βασικές επιλογές της κυβέρνησης, προς την κατεύθυνση βέβαια του εύκολου λαϊκισμού, ντυμένου με το πιασάρικο κοστούμι της «κοινωνικής ευαισθησίας». Ως όψιμος (;) αλλά πολλά υποσχόμενος θιασώτης του λαϊκισμού, λοιπόν, ο κ. πρόεδρος δεν έχασε, άλλωστε, την ευκαιρία να επιδείξει και την πρόθεσή του να μη δεχτεί ούτε μύγα στο εθνοπατριωτικό (για να θυμηθούμε και το λεγόμενο «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ, των αδελφοποιητών του Οτσαλάν), αντιιμπεριαλιστικό(;) σπαθί του. «Τα έχωσε» έτσι, κατά το κοινώς λεγόμενο, στους Γερμανούς, και μάλιστα με επιχειρήματα του τύπου «όταν εμείς… εσείς τρώγατε βελανίδια», ώστε να κολακευτεί και ο συμπλεγματικός, στρεψόδικος αντιδυτικισμός του φιλοθεάμονος κοινού. Προσπάθησε, μάλιστα, ο πρόεδρος να χρησιμοποιήσει και επιχειρήματα από το χώρο των Νομπέλ, και της λογοτεχνίας ειδικότερα, με ατυχέστατες ωστόσο επιδόσεις.
Χαρακτηριστική περίπτωση εκπροσώπου του ίδιου αυτού ρεύματος είναι και ένας ακόμα αυτοδιορισμένος προστάτης των «λαϊκών συμφερόντων» και θεματοφύλακας της «κοινωνικής ευαισθησίας»: ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Κομματικό στέλεχος ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια, επιλογή του Ανδρέα Παπανδρέου για τη θέση του επίτροπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση (όπου κατείχε σταθερά την 20ή θέση μεταξύ των 20 επιτρόπων, στην άτυπη σχετική βαθμολογία), ανέλαβε κατά καιρούς υψηλά κομματικά και κυβερνητικά αξιώματα. Σήμερα λοιπόν, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, δεν χάνει ευκαιρία να «διαφοροποιηθεί» από τις επιλογές της κυβέρνησης, προσθέτοντας (έτσι πιστεύει, τουλάχιστον) «φιλολαϊκούς» πόντους στο προφίλ του και στο βιογραφικό του. Όσο, βέβαια, αυτό μπορεί να γίνεται εκ του ασφαλούς, αφού, όταν του έτριξε τα δόντια η ηγεσία, έσπευσε να μαζέψει το πάπλωμά του και να συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις.
11°
