Nα κάψουμε τα cd του Μάικλ Τζάκσον

Το ξέρω πως ο τίτλος είναι κάπως παλιομοδίτικος κι ότι πιο σωστό θα ήταν το «να διαγράψουμε όλα τα αρχεία με τραγούδια του Μάικλ Τζάκσον», αλλά η διαγραφή μοιάζει πολύ λάιτ σε σχέση με το κάψιμο και εμένα ο σκοπός μου είναι να είμαι ανελέητος και να ενώσω τη φωνή μου με όλους εκείνους τους υπεύθυνους ραδιοφωνικών σταθμών ανά τον κόσμο που, μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ Leaving Neverland, αποφάσισαν να εξαφανίσουν τα τραγούδια του Τζάκσον από τα πλέι τα λιστ τους. Προφανώς η δική μου η πρόταση είναι κάπως πιο δυναμική, αλλά αυτό το κάνω γιατί στο εμπόριο της ευαισθησίας, όπως σε κάθε εμπόριο κοπανιστού αέρα, πετυχημένος είναι ο έμπορος που μοιάζει να προσφέρει τα περισσότερα.

Όπως θα καταλάβατε, η ιδέα «δυο τύποι κατηγορούν τον Μάικλ Τζάκσον για κακοποίηση ανηλίκων, ας εξαφανίσουμε τα τραγούδια του» μου φαίνεται εντελώς υποκριτική. Και εκτός από υποκριτική μου φαίνεται και ανόητη. Και θα εξηγήσω γιατί.

Για αρχή να πούμε ότι η απόφαση των «ευαίσθητων» διοικήσεων των ραδιοσταθμών δεν ελήφθη μετά από κάποια δικαστική απόφαση, αλλά μετά από μια τηλεοπτική εκπομπή. Και μόνο αυτό αρκεί για να αποδείξει πως το κίνητρο των υπεύθυνων των ραδιοσταθμών δεν έχει να κάνει με τη δικαιοσύνη αλλά με το άρπαγμα από τα μαλλιά της ευκαιρίας να πουλήσουν ευαισθησία εκ του απολύτως ασφαλούς καθώς, έτσι κι αλλιώς, τα παλιά χιτ του Μάικλ του Τζάκσον δεν είναι πια ό,τι πιο δημοφιλές κυκλοφορεί σε τραγούδι. Οι κατηγορίες για σχέσεις με ανηλίκους δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται, αλλά όταν είχαν πρωτακουστεί ο Τζάκσον ακόμα πουλούσε και η «ευαισθησία» δεν θα οφελούσε και τόσο τους εμπόρους της.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, κανείς από όλους αυτούς τους «ευαίσθητους» δεν εκδήλωνε την ευαισθησία του όσο ο Τζάκσον βασίλευε. Κανείς δεν την εκδήλωνε τα πρώτα χρόνια μετά τον θάνατό του. Τώρα που η επιθυμία για τα τραγούδια του «βασιλιά της ποπ» (μάλλον περίεργος τίτλος για κάτι που καθορίζεται απολύτως από τη λαϊκή κατανάλωση) δεν είναι πια η ίδια, μένουν με ανοιχτό το στόμα και σοκάρονται για όλα αυτά που είναι το ίδιο γνωστά εδώ και πάνω από 10 χρόνια.

Για να μην παρεξηγηθώ από τους κυρίους κουτοπόνηρους, δεν λέω πως αυτά για τα οποία «κατηγορείται» (τα εισαγωγικά επειδή δεν ζει και δεν δικάζεται) ο Τζάκσον δεν είναι ελεεινά. Λέω όμως ότι: α) δεν εκπλήσσουν κανέναν που να βρίσκεται στον πλανήτη τα τελευταία 10 χρόνια και β) δεν μπορεί να είναι αιτία εξαφάνισης ενός τεράστιου καλλιτεχνικού έργου που έχει επηρεάσει την ποπ κουλτούρα όσο ελάχιστοι. Λέω ότι, όταν το έργο ενός καλλιτέχνη γίνεται ένα σημαντικό κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού, αναπόφευκτα αποκόβεται από τον δημιουργό. Και γι’ αυτό ακριβώς οι αποφάσεις για εξαφάνιση των τραγουδιών του Τζάκσον είναι, εκτός από υποκριτικές και ανόητες.

Γιατί, αν τις θεωρήσουμε θεμιτές ή επιβεβλημένες, θα πρέπει να θεωρήσουμε θεμιτή ή επιβεβλημένη και μια απόφαση για εξαφάνιση των ταινιών του Γούντι Άλεν, που κι αυτός έχει κατηγορηθεί για σχέσεις με ανήλικες. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και με τις ταινίες του Ρόμαν Πολάνσκι για τους ίδιους λόγους. Κι αν δεν θέλουμε να περιοριστούμε στις σχέσεις με ανηλίκους αλλά να τιμωρήσουμε το καλλιτεχνικό έργο όλων των τεράτων, γιατί να μην εξαφανίσουμε και τις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν, του ανθρώπου δηλαδή που έδωσε περιεχόμενο στον όρο «casting couch»;

Ο κατάλογος τεράτων με σπουδαίο έργο είναι μεγάλος, αλλά σίγουρα όχι μεγαλύτερος από την επιπολαιότητα με την οποία καταδικάζεται το έργο μαζί με τον δημιουργό. Επιπολαιότητα που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν μιλάμε για έργο τόσο μεγάλο και σπουδαίο που έχει πάψει να είναι κτήμα του δημιουργού και έχει γίνει βίωμα της ανθρωπότητας. Αλλά πάλι, γιατί να αφήσουμε τα βιώματα της ανθρωπότητας να γίνουν εμπόδιο στην πώληση της ευαισθησίας από τους πονηρούς και στην αγορά της από τους αφελείς; Και μπράβο μας.