Γράφω Δευτέρα πρωί. Στο ημερολόγιο είναι 28η Οκτωβρίου, στον καιρό είναι πρώιμο Πάσχα. Δεξιά μου βρίσκεται το εκκαθαριστικό της εφορίας, που ζευγαρώνει με ένα λογαριασμό της ΔΕΗ. Αριστερά είναι ένα άρμα μάχης, που παρελαύνει επί της παραλιακής λεωφόρου στη Θεσσαλονίκη και συμμετέχει στην ακριβότερη, μέχρι στιγμής, παραγωγή της νέας Δημόσιας Τηλεόρασης. Δεδομένων των χορηγών, αν η τηλεθέαση τους επιβραβεύσει, μπορούν να το επαναλαμβάνουν κάθε Κυριακή. Δοξολογία και μετά παρέλαση. Με τον Γιώργο Αυτιά στην περιγραφή – και της δοξολογίας και της παρέλασης. Υπάρχει κοινό για αυτά. Περιέργως δεν έχω κλείσει την τηλεόραση. Μου αρέσουν τα εμβατήρια αν και, χρόνια τώρα, ακούγοντας τις διασκευές της Τούμπας, εκεί που ο σκοπός βάζει εύζωνες, εγώ τοποθετώ τον Κατσουράνη ή τον Σαλπιγγίδη – αν μη τι άλλο Έλληνες είναι και αυτοί, με περισσότερες διεθνείς διακρίσεις από ένα σύγχρονο άνδρα της προεδρικής φρουράς. Πριν γυρίσω πάλι στο εκκαθαριστικό (που, θυμίζω, είναι αγκαλιά με το λογαριασμό της ΔΕΗ), αισθάνομαι κάθε κύτταρό μου να καταλαμβάνεται από μία φωτεινή πεποίθηση: όχι μόνο θα πάρω διπλό στο Καραϊσκάκη, αλλά και το πρωτάθλημα με την άνεση που τερματίζει ο Μπολντ τα κατοστάρια.
Α, ναι. Μπαίνω πάλι στο olapaok.gr και ξαναβλέπω τα γκολ που βάλαμε στον Πανθρακικό. Για μια στιγμή αναρωτήθηκα τι ποσό θα αναγράφεται στο εκκαθαριστικό του Λούκας. Μεγάλο. Χαλάλι του. Διαβάζω σχόλια οπαδών. Απαντώ σε ένα. Είναι εκνευριστική πλέον αυτή η εμμονή με τον Πάμπλο Γκαρσία. Ίσως και να μην έπρεπε να γυρίσει. Τώρα θα τον είχε καταπιεί η προσδοκία για πρωτάθλημα. Ένα «Απάτσι» πετάει στην τηλεόραση. Εδώ και δύο εβδομάδες προσπαθώ να βρω χρόνο για να παίξω το καινούργιο Grand Theft Auto. Δεν τα κατάφερα. Θα ήταν υπέροχο η ζωή να είναι σαν τα παιχνίδια. Δεν εκτελείς την αποστολή; Σκοτώνεσαι; Δεν βγαίνει η πίστα; Ξεκίνα και πάλι από την αρχή. Τα παιχνίδια είναι πιο δίκαια από τη ζωή. Επίσης σε κανένα παιχνίδι δεν έχω δει εκκαθαριστικό. Τόσα χρόνια παίζω, αν υπήρχε, δεν μπορεί, θα το είχα προσέξει.
Βέβαια και σε κανένα εκκαθαριστικό δεν έχω δει παιχνίδι. Δεν υπάρχει τίποτα χαριτωμένο πάνω σε ένα εκκαθαριστικό. Υπάρχει μόνο το μπόι σου μέσα από άλλο μέτρο. Σου δίνει, κατά κάποιο τρόπο, το όριο της αναπνοής σου, μέχρι πού μπορείς να ανασάνεις. Στην πίσω σελίδα του εκκαθαριστικού υπάρχουν «Μερικές χρήσιμες πληροφορίες». Δεν ξέρω άνθρωπο που να τις έχει διαβάσει. Πρέπει να έχεις ψυχωτική πλήξη για να διαβάσεις την πίσω σελίδα του εκκαθαριστικού σου. Ίσως τη διαβάσω αργότερα. Τώρα χτύπησε μήνυμα στο Facebook. Λένε ότι αν βάλεις έναν ενήλικο να δουλέψει σε υπολογιστή με σύνδεση στο internet, δεν μπορεί να μείνει προσηλωμένος στο αντικείμενό του για περισσότερα από έντεκα λεπτά. Μπαίνω συχνά στον πειρασμό να διαγράψω τους λογαριασμούς μου στο Facebook και στο Twitter. Δίνεις κάτι που δεν μπορείς να πάρεις πίσω –χρόνο–, για να πάρεις κάτι που πιθανότατα σου είναι άχρηστο, ίσως και επιβλαβές. Και σου κόβει την παραγωγικότητα. Και εγώ πρέπει να εκμεταλλευτώ κάθε εγκεφαλικό κύτταρο, να το κάψω στη σωστή στιγμή με τη μεγαλύτερη δυνατή ανταμοιβή. Μετά, όμως, σκέφτομαι ότι το Facebook θα καταλήξει η μόνη διαθέσιμη παρακαταθήκη μνήμης για όλους μας. Εσύ θα πεθάνεις, αλλά το προφίλ σου θα είναι εκεί, μαζί με όσα έζησες και ανέβασες στο Facebook. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να συντηρώ το προφίλ μου με την προσήλωση που ένας πολιτικός φροντίζει για την υστεροφημία του. Ίσως το μυστικό να βρίσκεται στο να γράφεις εσύ, αλλά να μη διαβάζεις τι γράφουν οι άλλοι. Και να κάνεις συμβατικά like, όπως τηλεφωνείς για ευχές σε ονομαστικές εορτές. Αν απλώσεις το εκκαθαριστικό σου σε ένα τραπέζι θα διαπιστώσεις ότι έχει ακριβώς το ίδιο μέγεθος με τις λαδόκολλες που βάζουν στις ψησταριές. Το άπλωσα πριν από λίγο και το κοίταζα. Προσπαθώ να βρω το λάθος και δεν μπορώ. «Δεν υπάρχει λάθος. Είναι το τέλος επιτηδεύματος, είναι η εισφορά αλληλεγγύης, είναι...» εξηγεί η λογίστρια στο τηλέφωνο. Δεν την ακούω. Και επιμένω. Κάπου υπάρχει λάθος.
11°
