Tο λεγόμενο κείμενο των «58» έχει ήδη κάποιες μέρες ζωής πίσω του. Η μέχρι τώρα πολιτική και επικοινωνιακή υποδοχή του υπήρξε, ασφαλώς, θετική. Ήδη τέσσερις ή πέντε πολιτικές κινήσεις έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσμα, δηλώνοντας ότι θα συμμετάσχουν στην ιδρυτική/συντακτική συνέλευση της «ελληνικής Ελιάς», στις αρχές του 2014. Επίσης, το ΠΑΣΟΚ δηλώνει καταρχήν θετικό, παρά τις όποιες επιφυλάξεις ορισμένων στελεχών του. Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, παρά την αρνητική απάντηση της ηγεσίας της (αναμενόμενη, άλλωστε), στελέχη, μέλη και ψηφοφόροι της (σε ποσοστό 40%, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση) βλέπουν θετικά το όλο εγχείρημα.
Mε λίγα λόγια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι το κείμενο των «58» (60) έπεσε, αν μη τι άλλο, σαν βότσαλο στα λιμνάζοντα νερά ενός χώρου που καλύπτει μια τεράστια πολιτική έκταση: απ’ το νεοκομμουνιστικό και εθνικολαϊκιστικό ΣΥΡΙΖΑ έως τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά.
Αν και έχουν ήδη γραφτεί πολλά για το θέμα, θεωρώ σκόπιμο να καταθέσω κι εγώ, απ’ τη μεριά μου, μερικές σκέψεις για το κείμενο που δημοσιεύτηκε σχετικά πρόσφατα, την υποδοχή του και τις προοπτικές του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, αν το ΠΑΣΟΚ δηλώνει σήμερα ανοιχτό σε τέτοιου είδους προτάσεις και πρωτοβουλίες, αυτό οφείλεται στο ότι είναι εξαιρετικά στριμωγμένο. Αυτό όμως, ανεξάρτητα απ’ τις όποιες δεύτερες σκέψεις κάνει οποιοσδήποτε, συνιστά αυτομάτως και ευκαιρία, όχι βέβαια για τη διάλυση ή την αυτοκατάργηση των κομμάτων που υπάρχουν σε αυτόν το χώρο, αλλά για τη συνύπαρξή τους, μαζί και με άλλες μικρότερες πολιτικές οντότητες, στο πλαίσιο ενός σχήματος τύπου Ελιάς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απροθυμία της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ είναι μίζερη, κατώτερη των περιστάσεων, και κυρίως μη πειστική. Το κόμμα του κ. Κουβέλη δήλωσε ιδρυτικά «αριστερά της ευθύνης», αλλά ήδη έχει επιλέξει τη θαλπωρή(;) της γενικολογούσας αντιπολίτευσης που απεκδύεται κάθε ευθύνη. Ψηφίστηκε εν πολλοίς επειδή διαβεβαίωνε ότι «δεν θα αφήσει τη χώρα χωρίς κυβέρνηση», αλλά φρόντισε με την πρώτη ευκαιρία να εγκαταλείψει το κυβερνητικό σκάφος. Εγκαλεί το ΠΑΣΟΚ γιατί εξακολουθεί να μετέχει στην κυβέρνηση, χωρίς όμως να λέει τι προτείνει για το μείζον ζήτημα της διακυβέρνησης της χώρας. Καταλογίζει τα μύρια όσα στο ΠΑΣΟΚ του σήμερα και του χτες, και συγχρόνως υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες κηπουρούς του παπανδρεϊσμού και μωροφιλόδοξους ηγετίσκους πασοκικής προέλευσης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι περαιτέρω συρρίκνωση του χώρου της μεταρρυθμιστικής/ευρωπαϊκής αριστεράς θα συνιστούσε ανωμαλία για την πολιτική γεωγραφία της χώρας και για το πολιτικό σύστημα γενικότερα, με βάση τουλάχιστον ό,τι ισχύει σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Ένας διπολισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τίποτε –ή σχεδόν τίποτε– ανάμεσα, θα είναι πολύ χειρότερος από τον παραδοσιακό διπολισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Χωρίς διεξόδους και ασφαλιστικές δικλίδες, πολωτικός, σχεδόν εμφυλιοπολεμικός, μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά επικίνδυνος για την πολιτική σταθερότητα, αλλά και για τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας κατ’ επέκταση. Το μισό περίπου ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ των συντεχνιών και του εθνολαϊκισμού, το ΠΑΣΟΚ των Φωτόπουλων και των Καλφαγιάννηδων, το ΠΑΣΟΚ του Αλέξη Μητρόπουλου και του Γιώργου Πάντζα, έχει ήδη μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υπόσχεται επάνοδο στην πριν από το 2009 εποχή, όταν σχεδόν για όλους υπήρχε μια θέση στο δημόσιο, ένα επίδομα μαϊμού, μια σύνταξη στα 55. Υπάρχει, ωστόσο, το «άλλο μισό» ΠΑΣΟΚ και η «άλλη μισή» ΔΗΜΑΡ, συνολικά το 20% του εκλογικού σώματος περίπου, που είμαι βέβαιος ότι αναζητάει σήμερα εναγωνίως κάποια άλλη προοπτική, πέρα απ’ τα αδιέξοδα μιας μετωπικής σύγκρουσης Σαμαρά-Τσίπρα, αλλά και πέρα απ’ τα στενά όρια της σημερινής εικόνας που παρουσιάζει ο ευρύτερος μεταρρυθμιστικός/σοσιαλδημοκρατικός χώρος. Σε αυτόν το χώρο, τον ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά απολύτως υπαρκτό, νομίζω ότι απευθύνεται πρωτίστως η πρωτοβουλία των «58».
11°
