H σημερινή επικεφαλίδα αρχικά είχε και έναν επιθετικό προσδιορισμό, (κάτι σαν «κατάλαβες, καλέ μου άνθρωπε» στο πιο ελληνοπρεπές) ο οποίος απορρίφθηκε καθώς γρήγορα κατάλαβα πως έτσι θα περιόριζα την «απεύθυνση», που θα έλεγε και ο Αλέκσης, του άρθρου ενώ στην πραγματικότητα θέλω να την κάνω όσο το δυνατόν πιο «πλέρια» (ναι, χρησιμοποιώ επίτηδες φρικαλέες λέξεις για να σοκάρω). Στο κάτω-κάτω αυτοί που αναρωτήθηκαν και αντιμετώπισαν την ψήφο τους με την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το βραδινό ζάπινγκ, ξέρουν και ποιοι και τι είναι.
Και είμαι (σχεδόν) σίγουρος πως χάρη στο πόρισμα για την πυρκαγιά στο Μάτι λύθηκε κάθε απορία που μπορεί να τους είχε απομείνει (μη γελάτε, δεν έχουν όλοι την ίδια ικανότητα επεξεργασίας των ερεθισμάτων) από τις εκλογές του 2015 που αναρωτιόντουσαν για το πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Ελπίζω μάλιστα η λύση της απορίας να τους οδηγήσει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι η συγκεκριμένη ερώτηση δεν απαντιέται άπαξ και πως όσο κανείς τη διατυπώνει οι απαντήσεις θα γίνονται όλο και πιο τραγικές. Να καταλάβουν, δηλαδή, ότι τα πράγματα μπορούν συνεχώς να γίνονται χειρότερα, αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι που τους τρώει ο πωπός τους να μάθουν το πόσο.
Το κακό είναι ότι την απάντηση την υφιστάμεθα κι εμείς που την γνωρίζουμε και που εγκαίρως καταλάβαμε το καταστροφικό αποτέλεσμα που αναπόφευκτα θα έχει το να διαλέξεις για διαχειριστές του κράτους ανθρώπους που είναι και Έλληνες και Αριστεροί (μιλάμε πάντα για τους συντρόφους της ανανεωτικής αριστεράς οι οποίοι δεν πρέπει να συγχέονται με τους πιστούς του ΚΚΕ, που δεν είναι αριστεροί αλλά κομμουνιστές).
Όσοι μπορούσαμε να αντιληφθούμε την δύναμη του Ελληνισμού και γνωρίζαμε συντρόφους της ανανεωτικής αριστεράς, ξέραμε ότι ο συγκεκριμένος συνδυασμός μπορεί να είναι καλός για καμιά αρπαχτή μέσω κάποιας Μ.Κ.Ο., καλύτερος για πολλές αρπαχτές μέσω «εκδηλώσεων και δρώμενων που προάγουν τον πολιτισμό» και τέλειος για επαναστατικές ονειροπολήσεις σε ακριβά εστιατόρια. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν κάνει για τη διαχείριση κράτους, πολύ περισσότερο για τη διαχείριση ενός κράτους που μονίμως βρίσκεται κάπου μεταξύ της φθοράς και της αφθαρσίας.
Για να το πω με ένα παράδειγμα, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως διάδοχη κατάσταση της Νέας της Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε αντίστοιχη με την αντικατάσταση ενός μονόφθαλμου οδηγού με έναν οδηγό που όχι απλώς είναι εντελώς τυφλός αλλά σιχαίνεται και τα αυτοκίνητα (ναι, για την απέχθεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημοκρατία μιλάω*). Η επιλογή ήταν όσο καταστροφική φαίνονταν ότι θα είναι από την αρχή και οδήγησε στο απόλυτο ξεχαρβάλωμα ενός ήδη προβληματικού κράτους. Οι «άλλοι» μπορεί να μην ήταν καλύτεροι, αλλά σίγουρα ήταν λιγότερο κακοί. Και ακόμα πιο σίγουρα λιγότερο θρασείς με την ανεπάρκεια και την ανικανότητά τους.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, το πόρισμα για τη φωτιά στο Μάτι δεν αποκαλύπτει μόνο τις πιθανές ποινικές ευθύνες των κατηγορούμενων για τον φόνο των 100 συνανθρώπων μας. Δεν αποκαλύπτει μόνο τις πολιτικές ευθύνες των επικεφαλής της κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Πρώτα και πάνω από όλα δείχνει το πού μπορεί να οδηγήσουν η άγνοια κινδύνου και η εφηβική αντιμετώπιση της πολιτικής. Και αποκαλύπτει πώς το «θα τους δείξω εγώ» στην κάλπη πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε «κοίτα τι έκανες». Και μπράβο σου.
*το έχω εξηγήσει αλλά επειδή κάποιοι επιμένουν να απορούν το ξαναεξηγώ: Όπως θα γελούσα αν κάποιος θαυμαστής του Φράνκο, του Μουσολίνι, του Πινοσέτ, του Παπαδόπουλου ή του Λεοπόλδου του Β του Βελγίου μου έλεγε ότι είναι δημοκράτης, έτσι γελάω κάθε φορά που μιλούν για την πίστη τους στη δημοκρατία άνθρωποι που θαυμάζουν τον Μάο, τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον Κάστρο και τον Χότζα.
20°
