Χορεύοντας με τους λύκους

Πολλοί αδημονούν για πιο γρήγορες εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή. Η δικαιοσύνη έχει τους ρυθμούς της. Αλλά και οι επίμονες περιπτώσεις Τζιτζικώστα δεν είναι «σταγονίδια», μέσα στη συντηρητική παράταξη, που επιμένει να κλείνει το μάτι σε όσους ψηφοφόρους φλερτάρουν με το χειρότερο φασισμό της γηραιάς ηπείρου.

Η δήλωση εδώ του περιφερειάρχη Κ. Μακεδονίας ότι «άλλος θα μπορούσε να μην προσκαλέσει το ΠΑΣΟΚ, διότι καταδικάστηκε ο Άκης» είναι η πλήρης προσχώρηση στη χρυσαυγίτικη ρητορική. Διότι σε κανένα μη φασιστικό κόμμα δεν υπάρχει «αρχηγός» της οργάνωσης, που ενημερώνεται για τα εγκλήματα των «πρωτοπαλίκαρων», ούτε βεβαίως ρατσιστικά και μη μαχαιρώματα, με μεθόδους υποκόσμου.

Το χειρότερο όμως είναι ότι στελέχη της συντηρητικής παράταξης, ακόμα κι όταν δεν εγκρίνουν τη «θεωρία των δύο άκρων», επιμένουν σε μια λαϊκίστικη εθνικιστική αντίληψη των πραγμάτων, που παραπέμπει σε μεγαλεία του Ντούτσε, εν μέσω σκληρής οικονομικής κρίσης. Τι άλλο παρά «κλείσιμο του ματιού» στον ίδιο ψηφοφόρο είναι η επιμονή για παρέλαση των αρμάτων («κεκλεισμένων των θυρών» μάλιστα), για χάρη ενός ψευδο-πατριωτικού φρονήματος, «που δεν κοστολογείται»;

Και μάλλον η αριστερά θα πρέπει να σταματήσει να δαιμονοποιεί την Ευρώπη (και την παγκόσμια κοινότητα, μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού έφτασε πάλι ο πόνος για τη χάρη μας) και να αποδίδει όλα τα δεινά στην κρίση, στο μνημόνιο και στον καπιταλισμό (!), διότι το πιθανότερο είναι ότι τίποτε ουσιαστικό δεν θα είχε γίνει στο αντιφασιστικό μέτωπο, αν δεν υπήρχε η συγκυρία της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και κυρίως η άρνηση των Δυτικών μας συμμάχων να αποδεχτούν ότι μπορεί μια παρέα ναζί κατσιαπλάδων να αποσταθεροποιήσει μια μικρή χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης - και κατ’ επέκταση όλη την ευρωζώνη. Η ενδοσκόπηση μας είναι απαραίτητη και η παγκοσμιοποίηση δεν έχει μόνο κακές πλευρές...

Η θλιβερή διαπίστωση μέσα από αυτή την πολιτεία είναι ότι η κυβέρνηση (και η πλειονότητα του πολιτικού συστήματος) εξακολουθεί να αναλώνεται στην επιφανειακή προχειρότητα και στις εντυπώσεις, παίζοντας κατενάτσιο, αντί να κάνει την απολύτως απαραίτητη δουλειά σε βάθος, που χρειάζεται η ελληνική δημόσια διοίκηση. Από όλες τις εξελίξεις του τελευταίου μήνα, μεγάλο ενδιαφέρον έχει η διαφαινόμενη εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης, που λέγεται «χρυσαυγίτικη αστυνομία». Ωστόσο, κι εκεί φαίνεται να μη δόθηκε το απαραίτητο λάκτισμα, για εξελίξεις σε βάθος.

Ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί μη επαγγελματικά η αστυνομία μας, είναι η κατάθεση της περίφημης αστυνομικού, που τελικά δεν συνέλαβε τον κατ’ ομολογίαν δράστη της δολοφονίας Φύσσα, Γιώργο Ρουπακιά. Σύμφωνα με αυτήν, οι οκτώ (8) αστυνομικοί που βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος εγκαίρως (αλλά δεν φρόντισαν να προλάβουν, όπως θα έκανε κάθε συνάδελφος τους σε δυτική χώρα), δεν έκαναν απολύτως τίποτα, όταν διαπίστωσαν ότι υπήρχε τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής μπροστά τους, αποτελούμενο από 30-40 άτομα. Αντιθέτως, δέχτηκαν να τους καθησυχάσει παρελκυστικά υποτιθέμενος «συνάδελφός» τους (φρουρός των φυλακών Κορυδαλλού στο επάγγελμα) – και δεν κάλεσαν αμέσως ενισχύσεις, αποτελούμενες τουλάχιστον από ισόποση δύναμη. Ένας τουλάχιστον από αυτούς, φέρθηκε κατά το συνήθη κουτοπόνηρο και χρυσαυγίτικο τρόπο.

Ο τρόπος, λοιπόν, με τον οποίο τίποτα δεν βελτιώνεται σε βάθος, περιγράφει το δράμα μιας χώρας που βρίσκεται και πάλι στο χείλος του γκρεμού. Ίσως όχι πια με την πιθανότητα της άτακτης χρεοκοπίας, αλλά με το σοβαρό ενδεχόμενο να μην αποδίδει τίποτα η οικονομική αφαίμαξη, που υφίσταται ο ελληνικός λαός.

Η κυβέρνηση αναλώνεται σε λεονταρισμούς και μια δονκιχωτική μάχη απόκρουσης των οριζόντων μέτρων, ενώ δεν τολμά (ούτε ξέρει, ούτε επιθυμεί) να κάνει ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Ούτε έναν τρόπο πραγματικής αξιολόγησης στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα δεν έχει αναπτύξει, ώστε να μην κλείνει συλλήβδην ολόκληρους τομείς, όπως η δημοτική αστυνομία, οι σχολικοί φύλακες ή η ΕΡΤ.

Η προσπάθεια να εμφανιστεί ίτι «απευθυνθήκαμε με εικοσάλεπτη συνάντηση στους Ευρωπαίους συμμάχους, για να κατανοήσουν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια» εισπράττει, ακόμα και από την Άνγκελα Μέρκελ, μια ψυχρή παραπομπή στην τρόικα, γιατί «μιλήσαμε μόνο 5 λεπτά και όχι με λεπτομέρειες για τέτοια θέματα». Η ενόχληση της Ευρώπης γι’ αυτό το παιχνίδι, παράλληλα με την προσπάθεια να εμφανιστεί ότι θα «μοιραστεί και κατι-τις, από το πρωτογενές πλεόνασμα», είναι εμφανής.

Έτσι, η ριζική και σε βάθος προσπάθεια, χωρίς την οποία ουσιαστική ανάκαμψη δεν θα υπάρξει ποτέ, παραπέμπεται διαρκώς στις «ελληνικές καλένδες». Η επιβάρυνση των ακινήτων, με τη συσσώρευση του ΦΑΠ τριών ετών (2011-2012-2013) και με τον ενιαίο φόρο, που αγγίζει τους πάντες, να έρχεται, έχει φτάσει τα νοικοκυριά σε οριακό σημείο. Είναι πια σχεδόν πιο συμφέρον να νοικιάζεις, από το να κατοικείς το σπίτι σου, με τις χρεώσεις που σου επιβάλλει. Και η λύση είναι μόνο η πώληση, σε ένα περιβάλλον αγοράς που το μόνο που μπορεί να δώσει είναι την ευκαιρία σε κάποιους να αγοράσουν «κοψοχρονιά».

Ακόμα και το μέτρο που έδινε τη δυνατότητα στους ιδιοκτήτες να δωρίζουν τα ενοίκια που δεν εισπράττουν στην εφορία, ώστε τουλάχιστον να μη φορολογούνται γι’ αυτά (και να πιέζουν έμμεσα αυτούς που εκμεταλλεύονται την κρίση για να γίνουν «μπαταχτσήδες») φαίνεται ότι θα καταργηθεί εντελώς ανεξήγητα.

«Κλέβουμε τα παιδιά, γιατί αυτό αφαιρεί την πίστη από τους ανθρώπους, τους αποκαρδιώνει» λέει κυνικά η εκπρόσωπος του απόλυτου κακού στο «Prisoners», που παίζεται αυτές τις μέρες στις αίθουσες. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι αυτή περιγραφή και της δικής μας περίπτωσης...