«Ψυχραιμία, παιδιά!»

Διαβάζω τα άρθρα, τα σχόλια, τις αναρτήσεις και δυσκολεύομαι να τα πιστέψω.

Οι «58» (που ήταν μάλλον 59, και σύμφωνα με το φίλο μου το Διονύση το Γουσέτη 60, και οι οποίοι έχουν ήδη γίνει τουλάχιστον 67 και έβγαλαν και εννιαμελή γραμματεία), δημοσίευσαν το γνωστό κείμενό τους για την ανασύνταξη του χώρου της Κεντροαριστεράς.

Ακολούθησε ορυμαγδός εναντίον τους από πολλούς που δεν το υπογράψανε, κι αντίστροφος ορυμαγδός υπέρ τους, με προέλευση κάποιους από τους «58» ή άλλους υποστηρικτές τους.

Δυστυχώς, ένα υπολογίσιμο μέρος των κειμένων, και από τις δύο πλευρές, χαρακτηρίζεται από ειρωνείες και κακοπιστία, που φτάνει μέχρι αμφισβήτηση επιδιώξεων. Άσε τις αποκαλυπτόμενες δήθεν «κρυμμένες προθέσεις σχετικά με το ποιοι προσκλήθηκαν ονομαστικά και ποιοι όχι, άσε τις ομολογίες πίστης ένθεν και ένθεν. Και πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα στο επίπεδο των ιδιωτικών συζητήσεων. Δε θέλω να αναπαραγάγω λέξεις, ούτε φράσεις, οι ενδιαφερόμενοι τα έχουν ήδη δει ή μπορούν να τα βρουν. Ή τα ακούνε από τους γύρω τους, όταν δεν τα λένε οι ίδιοι.

Άλλο θέλω να πω.

Αν η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται με τέτοιους όρους μέσα στους δικούς μας τους κόλπους (είμαι κι εγώ ένας από το «μικρό πλήθος» που κινείται μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας, φιλελευθερισμού και οικολογίας), αναρωτιέμαι, αν ποτέ συγκροτηθεί και με όποιους όρους συγκροτηθεί αυτός ο έρμος ο τρίτος πόλος, τότε, τι σχέσεις θα επικρατούν στο εσωτερικό του; Και σε ποια βάση θα γίνονται οι αντιπαραθέσεις προς τους ήδη υπάρχοντες πόλους, ιδίως τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ;

Υποτίθεται ότι ακριβώς οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι εκφράζονται με μια αστικής προέλευσης ευγένεια. Έχω κι εγώ τη γνώμη μου για την πρωτοβουλία των «58». Αλλά αν είναι να πλακωθώ με καλούς φίλους που (δεν) υπογράφουν και γιατί (δεν) υπογράφουν, καλύτερα να ξαναψηφίσω «Παναθηναϊκό Κίνημα», όπως τον Ιούνιο του 2012.