Το διάβασα χτες και δεν μου έκανε καμία εντύπωση. «Σπάνιος μαυρογύπας πέρασε όλα τα Βαλκάνια και πέθανε στη Μάνη από φόλα». Αν εξαιρέσουμε τη σπανιότητα του πτηνού, ο θάνατος από φόλα, οπουδήποτε στην Ελλάδα, δεν έχει τίποτα το ασυνήθιστο. Είναι άλλη μια ένδειξη του πόσο βλαβεροί είναι για τη ζωή οι κάτοικοι αυτού του λάκκου της οικουμένης. Της χώρας που κανονικά θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται όπως τα προϊόντα καπνού: κάθε αναφορά σ’ αυτήν ή στους κατοίκους της, να συνοδεύεται από μια προειδοποίηση του τύπου «Κάθε επαφή με Έλληνες μπορεί να είναι μοιραία» ή «Προσοχή! Η Ελλάδα σκοτώνει».
Δεν υπάρχει άλλη χώρα του δυτικού ή προηγμένου κόσμου, δεν υπάρχει άλλη χώρα που να μην ανήκει σ΄αυτό που ονομάζουμε Τρίτος Κόσμος (κι αυτό το λέω με επιφύλαξη καθώς δεν νομίζω ότι είναι πολλοί οι λαοί του πλανήτη που να έχουν τα χάλια των Ελλήνων), της οποίας οι κάτοικοι να έχουν τόσο λίγο σεβασμό για τη ζωή. Είτε τη δική τους, είτε των γύρω τους, είτε των ειδών που έχουν την ατυχία να συνυπάρχουν μαζί τους. Κι αν οι χώρες τους Τρίτου Κόσμου (ξαναλέω, αν υπάρχει κάποια της οποίας οι κάτοικοι να φέρονται σαν Έλληνες) έχουν ένα σωρό δικαιολογίες, οι Έλληνες δεν έχουν καμία για την ηλίθια σκατανθρωπιά τους.
Και δεν είναι μόνο οι φόλες που σκορπούν ανενόχλητοι σε κάθε γωνιά της Ελλάδας οι σκατάνθρωποι συμπατριώτες. Είναι κάθε πτυχή της συνύπαρξης (θα το λέγαμε κοινωνική ζωή αν οι συμπολίτες είχαν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν με όρους κοινωνίας) που αποδεικνύει πως οι Έλληνες είναι, χωρίς σοβαρό συναγωνισμό, το παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε άνθρωπο του πλανήτη.
Αρκεί να δει κανείς πώς κινούνται, πώς οδηγούν, πώς παρκάρουν, πώς χτίζουν, πως λερώνουν κάθε κομμάτι γης που πλησιάζουν, πώς μουτζουρώνουν κάθε τοίχο που έχει την ατυχία να βρεθεί στο διάβα τους. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς τον αριθμό των ανθρώπων στους σταθμούς του Μετρό που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι πρέπει να περιμένουν να βγουν οι επιβάτες για να μπουν εκείνοι. Αρκεί κανείς να μετρήσει τις γόπες σε μια παραλία (δύσκολο, είναι αμέτρητες) ή στα τασάκια των χώρων που απαγορεύεται το κάπνισμα. Αρκεί απλώς να βγει για έναν περίπατο σε έναν οποιονδήποτε ελληνικό δρόμο (για περίπατο σε πεζοδρόμιο, ας μην το συζητάμε) για να καταλάβει πόσο επικίνδυνη και πόσο ελεεινή είναι αυτή η χώρα, δηλαδή πόσο επικίνδυνη και πόσο ελεεινή είναι μια μεγάλη μερίδα των κατοίκων και πόσο παθητικοί είναι όλοι οι υπόλοιποι. Οι υπόλοιποι που παρακολουθούν την κυριαρχία των κωλανθρώπων με την αδιαφορία που κάποιος βλέπει έναν αγώνα κέρλινγκ. Οι υπόλοιποι που κάνουν σαν να ζουν αλλού και αντιμετωπίζουν όσα βλέπουν γύρω τους με τον τρόπο που βλέπουν τις μαϊμούδες να χέζουν στους ζωολογικούς κήπους. Οι υπόλοιποι που δεν καταλαβαίνουν ότι αυτές οι μαϊμούδες χέζουν στο σαλόνι τους.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ χειρότερο λαό από τους Έλληνες. Πολύ θα το ήθελα, πολύ θα ήθελα και εγώ και η οικογένειά μου και οι φίλοι μου να μη ζούμε σε μια χώρα καταδικασμένη από τους ίδιους τους κατοίκους της, αλλά δεν τα καταφέρνω. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλους ανθρώπους που να δείχνουν τόση αδιαφορία για τη ζωή, τόση αδιαφορία για τους κανόνες που την προστατεύουν και τόση ηλιθιότητα που να μην μπορούν να αντιληφθούν πως αυτή η αδιαφορία γυρνάει εναντίον τους.
Η αλήθεια είναι πως είμαστε πολύ τυχεροί ώστε να έχουμε πάθει μόνο ελάχιστα από όσα αξίζει η συμπεριφορά και η νοοτροπία μας. Από την άλλη, αυτή μπορεί να είναι και η ατυχία μας. Αυτό μπορεί να είναι που μας κάνει να συνεχίζουμε αμετανόητοι και αδιόρθωτοι σαν κακομαθημένα πεντάχρονα πιστεύοντας πως μας αξίζουν τα καλύτερα την ώρα που κάνουμε τα χειρότερα. Και μπράβο μας.
