Τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη πολιτική από αυτή που μπορούν να καταναλώσουν, υποστηρίζει ο γνωστός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ. Παραφράζοντάς τον, θα λέγαμε ότι οι «γεφυροποιοί κεντροαριστεροί» έχουν καταφέρει εδώ και ένα μήνα να κάνουν πολύ περισσότερο θόρυβο σε σχέση με την «αξία» τους. Μια ματιά στις δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνει, καθώς είναι άνευ σημασίας η απλόχερη στήριξη που δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είμαι βέβαιος πως αν δεν υπήρχαν τα δεκάδες δημοσιεύματα αλλά και οι αντιδράσεις, ελάχιστοι θα ασχολιόντουσαν σήμερα με το κείμενο και τις υπογραφές που έδωσαν στη δημοσιότητα. Τα ίδια πρόσωπα που κυκλοφορούν εδώ και δεκαετίες στη δημόσια σφαίρα. Τα ίδια πρόσωπα που βρίσκονται πάντα πίσω από διάφορα ξεκινήματα. Συνήθως, δε, είναι ταυτισμένα με πολλά αποτυχημένα εγχειρήματα, όπως αυτό των «58». Αυτό, βεβαίως, δεν τους κάνει να χάνουν την αισιοδοξία τους, να θεωρούν ότι πρέπει να κάτσουν λίγο στον πάγκο, να αφήνουν χώρο στις νεότερες γενιές. Ίσως φταίει η ματαιοδοξία, οι ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες, η ανάγκη για την καρέκλα. Ίσως ότι ενδεχομένως να θεωρούν πως είναι στα καθήκοντά τους να σώζουν μονίμως τη χώρα.
Ανεξάρτητα, τώρα, από τα πρόσωπα που μετέχουν στις «Γέφυρες», ο πυρήνας της πρωτοβουλίας τους αφενός έχει ως πρώτιστο στόχο τη διάσωση ενός κόμματος που καταρρέει, αφετέρου την ανάγκη να αντιμετωπιστεί… η νεοφιλελεύθερη πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και ο ακροδεξιός λαϊκισμός. Προσπερνούν, φυσικά με μια απλή αναφορά στα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, την ευθύνη του κυβερνώντος κόμματος στη γιγάντωση του λαϊκισμού. Δεν ξέρω αν ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αριστερός ή δεξιός, γνωρίζω, ωστόσο, ότι χάρη σε αυτόν κέρδισε την εξουσία. Με ασύστολα ψέματα, ατέλειωτες υποσχέσεις, δαιμονοποίηση των αντιπάλων και στοχοποίηση προσώπων. Για παράδειγμα, οι υπογράφοντες που ομιλούν στο όνομα του εκσυγχρονισμού, αγνοούν(;) τις χυδαίες επιθέσεις που έχει δεχτεί το πιο εμβληματικό πρόσωπο του εκσυγχρονισμού στη χώρας μας, ο Κώστας Σημίτης;
Το ποτάμι του λαϊκισμού στη χώρα δεν το γιγάντωσε καμία ακροδεξιά, ούτε φυσικά η αντίδραση στη Συμφωνία των Πρεσπών. Το φούσκωσε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ανοησίες που έλεγε για τη διαγραφή του χρέους, με τα «δεν πληρώνω», με τη σεισάχθεια, με την κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο και με ένα άρθρο, με τις δηλώσεις τύπου «για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι». Και με πολλά άλλα, φυσικά, όπως το άθλιο δημοψήφισμα που δίχασε τους Έλληνες.
Ας μη μιλήσουμε, δε, για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην ακροδεξιά και πολύ περισσότερο το ναζιστικό μόρφωμα. Ουδέποτε άνοιξε ουσιαστικό μέτωπο με τη Χρυσή Αυγή, ποτέ τα στελέχη του δεν αναφερόντουσαν σε αυτήν. Επειδή ξέρανε από τις δημοσκοπήσεις πως αντλούν ψηφοφόρους από την ίδια δεξαμενή των αγανακτισμένων και των «αντισυστημικών». Μεγαλύτερη απόδειξη από την κωλυσιεργία της δίκης δεν υπάρχει.
Οι «γεφυροποιοί» τα αγνοούν όλα αυτά συνειδητά. Διότι αλλιώς πώς θα αιτιολογούσαν την πρωτοβουλίας τους; Και επειδή δεν έχουν και πολλά επιχειρήματα για να υπερασπιστούν τον ΣΥΡΙΖΑ, φέρνουν τα ευρωπαϊκά παραδείγματα στα μέτρα τους. Συνήθως επικαλούνται την Πορτογαλία και την Ισπανία. Αγνοώντας ότι εκεί την ηγεμονία δεν την έχουν οι αριστερές δυνάμεις, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες. Αγνοώντας ότι στα χρόνια της κρίσης, οι αριστερές δυνάμεις δεν συνέβαλαν στο διχασμό, ούτε επένδυσαν στις υποσχέσεις και στην καταστροφή.
«Σύντροφοι, για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι» βρωντοφώναζε ο Γιάννος. Στο όνομα του σοσιαλισμού και της κοινωνίας «μιλούσε» ο Άκης, για να καταδείξει πως είναι απέναντι στις πολιτικές Σημίτη που νοιαζόντουσαν για τους αριθμούς.
Οι «γεφυροποιοί» τα δίνουν όλα για να αντιμετωπίσουν το νεοφιλελευθερισμό. Δεν ξέρω αν έχουν εμπνευστεί από τις ομιλίες του Προκόπη Παυλόπουλου που ξιφουλκεί κατά του μινώταυρου του νεοφιλελευθερισμού. Αλλά σίγουρα θα ήταν χρήσιμο πέρα από τις βαρύγδουπες εκφράσεις και τα ιδεολογήματα με όρους παρελθόντος, να μας πουν τι προτείνουν όταν μιλούν ως προοδευτικοί. Για την οικονομία, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φορολογία, τα πανεπιστήμια. Σήμερα, τι είναι άραγε προοδευτικό και τι είναι (νεο)φιλελεύθερο; Είμαστε, άλλωστε, μια χώρα που έχει χορτάσει από ιδεολογική μπαρούφα. «Σύντροφοι, για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι» βρωντοφώναζε ο Γιάννος. Στο όνομα του σοσιαλισμού και της κοινωνίας «μιλούσε» ο Άκης, για να καταδείξει πως είναι απέναντι στις πολιτικές Σημίτη που νοιαζόντουσαν για τους αριθμούς.
Το κυριότερο: Δεν ακούμε το παραμικρό για το πώς θα παραχθεί πλούτος και πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Αυτά αποτελούν σήμερα το μεγαλύτερο ζητούμενο για τη χώρα.
Οι «γεφυροποιοί», προφανώς γαλουχημένοι σε άλλες εποχές, που η «ιδεολογία» σε τάιζε, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα για όλα αυτά. Το μόνο που ξέρουν να καταναλώνουν είναι (ψευτο) προοδευτισμό. Για αυτό και ανήκουν στο πολιτικό «χθες». Το σήμερα και πολύ περισσότερο το αύριο της χώρας έχει ανάγκη από σύγχρονες απαντήσεις. Όχι από ταμπέλες και ψευδεπίγραφα διλήμματα. Χορτάσαμε από αυτά, αγαπητοί!
Δεν είναι σαφές αν και με ποιο τρόπο μια κρίση στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ θα βοηθήσει την Ελλάδα. Για την ακρίβεια θα μπορούσε να λειτουργήσει αντίστροφα
15°
