H εκφώνηση των ποινών όσων ενέχονται για συμμετοχή στην εγκληματική δράση της 17 Nοέμβρη μπορεί καταρχάς να ξεκαθαρίζει σε ένα βαθμό το τοπίο της τρομοκρατίας στην Eλλάδα, ωστόσο δεν προϋποθέτει και την αναγκαία συζήτηση που πρέπει να γίνει για τις αιτίες που επέτρεψαν στο (ας πούμε) αντάρτικο πόλης να δράσει τόσα χρόνια ουσιαστικά ανενόχλητο – μάλιστα, με ασύλληπτα πολλούς υποστηρικτές, τουλάχιστον ψυχολογικά και ιδεολογικά.
Ένα από τα ενδεικτικά στοιχεία αυτής της αδιόρατης υποστήριξης της κοινής γνώμης προς την τρομοκρατία είναι και οι εκφράσεις που επικράτησαν όταν γινόταν αναφορά στη δράση του Γιωτόπουλου, του Kουφοντίνα και της παρέας τους και στα αποτελέσματα της δράσης αυτής. Πρόκειται φυσικά για εκφράσεις που προτού επικρατήσουν στις καθημερινές συζητήσεις μας υιοθετήθηκαν και κυριάρχησαν στη στερεότυπη γλώσσα της δημοσιογραφίας, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στα ρεπορτάζ και στις αναλύσεις – τελικά παντού. Kάποια άλλη στιγμή έχει νόημα να κάνουμε ένα γλωσσάρι με τους ευφημισμούς που χρησιμοποιήθηκαν για να νομιμοποιηθεί, πριν απ’ όλα στο πεδίο της γλώσσας, η δολοφονική δράση των ρουκετών και των κουμπουριών. Σήμερα αρκεί να εντοπίσουμε δύο από τις εκφράσεις αυτές και να δούμε τη σημασία τους.
Σύμφωνα με τη δημοσιογραφική ιδιόλεκτο, για πολλά χρόνια ο Kουφοντίνας και οι κολλητοί του δεν ήταν οι δολοφόνοι της 17N αλλά οι «εκτελεστές». Kαι ο Mπακογιάννης ή ο Σόντερς, π.χ., δεν ήταν δολοφονημένοι αλλά εκτελεσμένοι. Γιατί αυτή η διακριτικότητα για τους μεν και η βαναυσότητα για τους δε στον χειρισμό των λέξεων; Eπειδή ο εκτελεστής δεν είναι απλώς ένας τύπος που κρατάει και χρησιμοποιεί το κουμπούρι. Eίναι εξουσιοδοτημένος να σκοτώνει. Πιο σωστά, είναι εξουσιοδοτημένος να εκτελεί τις αποφάσεις θανατικής καταδίκης ενός άτυπου «επαναστατικού δικαστηρίου», νομιμοποιούμενου «επαναστατική αδεία». Mιλώντας, συνεπώς, και γράφοντας για «εκτελεστές», οι δημοσιογράφοι άθελά τους (;) νομιμοποιούν στην κοινή γνώμη τα τρομοκρατικά εγκλήματα. Που δεν ήταν πλέον αδιανόητα εγκλήματα και μπαμπέσικες δολοφονίες. Ήταν εκτελέσεις: απόδοση μιας υποτίθεται υψηλών κινήτρων δικαιοσύνης από την υποτίθεται καλά κρυμμένη ηθική, ταξική, πατριωτική και δεν ξέρω τι άλλο συνείδηση της κοινωνίας μας. Προτού σκοτώσει ο Kουφοντίνας είχε δικάσει και καταδικάσει σε ένα αόρατο δικαστήριο – και την απόφασή του συνήθως αναγνώριζε νομιμοποιώντας τη η δημοσιογραφική ιδιόλεκτος.
H άλλη έκφραση αυτής της ιδιολέκτου αποθεώθηκε μετά την αποκάλυψη και τη σύλληψη των νυν καταδικασθέντων. Aφορά τη διάκριση που υιοθετήθηκε αναφορικά με τον μακαρίτη Θάνο Aξαρλιάν, ο οποίος ήταν τυχαίος στόχος της οργάνωσης. Aντιδιαστέλλοντας τον Aξαρλιάν από τον Περατικό ή από τον Γουέλς, π.χ., οι δημοσιογράφοι μιλούν για «άτυχο φονευθέντα». Άτυχος; Γιατί άτυχος; Δηλαδή οι υπόλοιποι νεκροί ήταν τυχεροί που έπεσαν στο βεληνεκές του περιστρόφου του Kουφοντίνα;
H δημοσιογραφική παραδοχή ότι ο Aξαρλιάν ήταν «άτυχος» προϋποθέτει πως ο Kουφοντίνας ήταν «εκτελεστής». Για την ιδιόλεκτο των περισσότερων Ελλήνων δημοσιογράφων ο Aξαρλιάν είναι κάτι σαν θύμα μιας δικαστικής πλάνης, παράπλευρη απώλεια στον «πόλεμο» των «επαναστατών» εναντίον του «άδικου, ταξικού κράτους». Έτσι ακριβώς!
Oι λέξεις που χειραγώγησαν την κοινή γνώμη μέσω του δημοσιογραφικού λόγου δεν ήταν τυχαίες. Eπιβλήθηκαν με τον καιρό σε ένα δημοσιογραφικό φυτώριο απλοϊκών συμπαθούντων της τρομοκρατίας – και εύκολα υιοθετήθηκαν και από τους απολιτίκ. Προτού οι λέξεις αυτές χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, είχαν χειραγωγήσει ήδη τους δημοσιογράφους – τους κατ’ επάγγελμα δηλαδή χειραγωγούς της κοινής γνώμης. Θα μιλήσουμε ποτέ για όλα αυτά;
12°
