Το παραμύθι του Ποταμιού

Το Ποτάμι έχει παράδοση στα διαφημιστικά σποτ που τα παρακολουθείς αμήχανος και όταν τελειώσουν σε κυριεύει αυτή η περίεργη ντροπή που νιώθεις όταν γίνεσαι μάρτυρας της μεγάλης προσπάθειας που καταβάλλουν κάποιοι συμπολίτες να κάνουν κάτι που δεν μπορούν.

Πρώτα ήταν εκείνη η καμπάνια με τους συμπολίτες που κοιτώντας μας στα μάτια μάς διαβεβαίωναν πως αυτοί είναι το Ποτάμι, μετά εκείνη η καμπάνια (που έμοιαζε πολύ με μια παλιότερη της wind) όπου συμπολίτες έλεγαν #θέλωτομακρυμουκαιτοκοντόμου και τώρα ήρθε η ώρα για το παραμύθι του Ποταμιού.

Τη λέξη «παραμύθι» δεν την χρησιμοποιώ ειρωνικά. Το σποτάκι ξεκινάει με τη φράση «Μια φορά κι έναν καιρό» και συνεχίζει με τον αφηγητή Σταύρο Θεοδωράκη να περιγράφει την μικρή ιστορία του κόμματός του. Ή, για να το πω πιο σωστά, τη μικρή ιστορία του κόμματος του σαν ένα παραμύθι χωρίς μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα και ακόμα λιγότερη με την πολιτική, η οποία είναι εντελώς απούσα.

Είναι τόσο απούσα η πολιτική, που το σποτ-παραμύθι αρχίζει με τη δημιουργία του πολιτικού κόμματος-βάρκας «Το Ποτάμι» που αποδίδεται «στο μεράκι και τη σκληρή δουλειά» και τελειώνει με τον στόχο του που, σύμφωνα με τον αφηγητή-αρχηγό, είναι «το ταξίδι της αλήθειας» (μη ρωτάτε, δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό). Στο ενδιάμεσο του παραμυθιού μαθαίνουμε ότι το κόμμα «ξεπερνούσε εύκολα τις κακοκαιρίες» επειδή ήταν «γερό σκαρί» (στην πραγματικότητα η πρώτη κακοκαιρία είναι τώρα και μάλλον θα είναι και η τελευταία), ότι όσοι το εγκατέλειψαν το έκαναν επειδή «άκουσαν σινιάλα από μαούνες» (που στο βίντεο είναι κάποιο άλλο είδος πλοίου) ή επειδή φοβήθηκαν την κακοκαιρία (για την οποία προηγουμένως ο παραμυθάς Σταύρος μάς είχε πει πως η βάρκα του την ξεπερνούσε εύκολα) και πως τώρα «νέα πρόσωπα ορεξάτα και αποφασισμένα για το ταξίδι της αλήθειας» γεμίζουν ξανά τη βάρκα (είπαμε, είναι παραμύθι).

Αλλά να μην τα λέω εγώ. Δείτε τα μόνοι σας (και θαυμάστε το κείμενο σύμφωνα με το οποίο το κόμμα «Ποτάμι» συμβολίζεται με μια βάρκα που «μπήκε με ορμή στο ποτάμι», δηλαδή «το Ποτάμι στο ποτάμι»)

Καταλαβαίνω την αγωνία και τη στεναχώρια του Σταύρου του Θεοδωράκη που βλέπει το δημιούργημά του να βυθίζεται. Αλλά δεν καταλαβαίνω την άρνησή του να καταλάβει ή να παραδεχτεί τα δικά του λάθη, δεν καταλαβαίνω την επιμονή του να ρίχνει το φταίξιμο στις «μαούνες», τους δειλούς συνεργάτες και γενικά σε όλον τον κόσμο εκτός από τον εαυτό του και δεν καταλαβαίνω γιατί διαφημίζει το κόμμα του σαν να είναι μια απολιτίκ κοινωνική δράση μιας παρέας που πρωταρχικό σκοπό έχει να περάσει καλά.

Με λίγα λόγια, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Σταύρος ο Θεοδωράκης αρνείται να δει την πραγματικότητα και να καταλάβει πως η ανάγκη (την οποία εγκαίρως διαπίστωσε) για το Ποτάμι δεν υπάρχει πια. Φταίει η συγκυρία, φταίει και ο ίδιος που φαίνεται πως δεν κατάλαβε ποιοι και γιατί ψήφισαν το Ποτάμι (περισσότερα εδώ), αλλά το Ποτάμι πια δεν έχει νερό. Και το μόνο παραμύθι που ταιριάζει στην περίσταση είναι αυτό που έχει τίτλο «Τα καινούργια ρούχα του Βασιλιά» και διηγείται την ιστορία ενός Βασιλιά που κατέληξε να κυκλοφορεί γυμνός επειδή πίστευε πως όλοι θαυμάζουν τα εντυπωσιακά του ρούχα που δυστυχώς απουσίαζαν. Και μπράβο του.