ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να διεισδύσουν στον λεγόμενο μεσαίο χώρο, ο οποίος, διαχρονικά, παρουσιάζει μεγάλο εκλογικό ενδιαφέρον. Η μέθοδος είναι ίδια: Συμφωνίες συνεργασίας με πρόσωπα μετά από συνεννόηση με την ηγεσία. Έτσι, στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ μετέχουν ο Π. Ελευθεριάδης και ο Αλ. Μαλλιάς που προέρχονται από το Ποτάμι, ενώ υποψήφιος βουλευτής θα είναι ο Π. Τατσόπουλος και άλλοι εκτός των κομματικών τειχών. Στο επιτελείο του Κυρ. Μητσοτάκη ανήκουν πρόσωπα όπως ο Τ. Θεοδωρικάκος και ο Θ. Πελαγίδης που έρχονται από αριστερά, ενώ όλοι ξέρουν ότι σχεδιάζει τον σχηματισμό κυβέρνησης που θα έχει (και) δυνάμεις και από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Από την άλλη, στον τελευταίο ανασχηματισμό έγιναν οι μεταγραφές Θ. Μωραΐτη και Α. Τόλκα, στον προηγούμενο εντάχθηκαν στην κυβέρνηση η Μ. Ζορμπά και η Μ. Ξενογιαννακοπούλου, ενώ δεκάδες πρόσωπα με πολιτική αναφορά στην κεντροαριστερά υπογράφουν κείμενο υπέρ των προοδευτικών συγκλίσεων. Από τον Ν. Μουζέλη μέχρι τον Κ. Τσουκαλά και από τον Α. Λιάκο μέχρι τον Σ. Βαλντέν αρκετοί διανοούμενοι έχουν υποστηρίξει το διάλογο αριστεράς-κεντροαριστεράς και έχουν δείξει εμπιστοσύνη στον Αλ. Τσίπρα που προβάλλεται ως ο φυσικός ηγέτης του αντιΔεξιού μετώπου.
Και στις δύο περιπτώσεις, δεν προηγείται κάποια σύγκλιση σε επίπεδο θέσεων πέρα από προσωπικές δεσμεύσεις των πολιτικών αρχηγών. Οι μεν πιστεύουν ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι μετριοπαθής κεντροδεξιός και αδιαφορούν για τους σκληροπυρηνικούς της ΝΔ, οι δε θεωρούν τον Αλ. Τσίπρα εκφραστή της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, προτάσσουν την αποδοχή του από τους ευρωσοσιαλιστές και υποβαθμίζουν πολιτικά παραδείγματα τύπου Πολάκη.
Με αυτόν τον τρόπο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται για την κυριαρχία στο κέντρο χωρίς να πηγαίνουν ιδεολογικά και πολιτικά προς τα εκεί. Αν η συνάντηση με την κεντροαριστερά γινόταν στη βάση αρχών θα κέρδιζαν όλοι: Για παράδειγμα, η ΝΔ θα απομακρυνόταν από τον εθνικισμό (λ.χ. από την αντίθεση στη σύνθετη ονομασία για τη Βόρεια Μακεδονία που εκφράζεται ανοιχτά πλέον από πολλά στελέχη) και ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει την εναντίωσή του στα μη κρατικά πανεπιστήμια. Και οι συνεργαζόμενοι, ενδεχομένως, θα έβλεπαν πιο θετικά τις συνέργειες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα ή την απόσταση μεταξύ κράτους-εκκλησίας. Επίσης, στο εσωτερικό της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν μια ουσιαστική συζήτηση για τα όρια και το πολιτικό περιεχόμενο μιας δυνητικής διεύρυνσης πολύ πέρα από τις συμπάθειες σε πρόσωπα ή ομάδες.
Αλλά βρισκόμαστε πολύ μακριά από κάτι τέτοιο. Ίσως να μην υπάρχει καν ως σκέψη η προοπτική ανοιγμάτων στο κέντρο στη βάση μιας προγραμματικής σύγκλισης. Άλλωστε, τα διμερή συμβόλαια είναι πιο εύκολα για όλους που μετά, στην περίπτωση αποτυχίας της προσπάθειας, θα μπορούν να επικαλεστούν αυταπάτες.
11°
