Ο Ανδρέας Λεντάκης στην εκλογική φαρέτρα του ΣΥΡΙΖΑ;

Την Κυριακή, η εφημερίδα Αυγή δημοσίευσε ένα άρθρο ονόματι «Η ζωή ΔΕΝ είναι αλλού», το οποίο αναδημοσιεύτηκε στο Κουτί της Πανδώρας με τίτλο «Αυτοί που δεν χρειάζεται να ξέρουν για 1-1-4, ούτε για Λεντάκηδες, Πέτρουλες, Λαμπράκηδες», του οποίου ο αρθρογράφος επιχειρεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέχεια του κινήματος 1-1-4 και των αξιών του Ανδρέα Λεντάκη, με τα οποία η Νέα Δημοκρατία, ο Πρόεδρος της και τα υψηλότερα στελέχη της, όπως ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Μπακογιάννης μεταξύ άλλων, δεν έχουν καμία σχέση Ο συντάκτης οικειοποιείται τον Λεντάκη και χρησιμοποιεί την ιστορία και τον χαρακτήρα του, για να γράψει μια σειρά προσβολών εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο μόνος λόγος που απαντώ, είναι γιατί τα γραφόμενά του δεν αντιπροσωπεύουν τον Ανδρέα Λεντάκη.

Κατά τη δεκαετία του 1960 ο Ανδρέας Λεντάκης έκανε γνωστό στο πανελλήνιο το άρθρο 114 του τότε Συντάγματος ως σύνθημα για την υπεράσπιση της πολυκομματικής δημοκρατίας από τις τάσεις αυταρχισμού που εκδήλωνε η ΕΡΕ. Ο αρθρογράφος ξέχασε να αναφέρει ότι ο Ανδρέας Λεντάκης ήταν ο εμπνευστής και του συνθήματος «15%» κατά την ίδια περίοδο, δηλαδή ζητούσε να επιδοτείται η Παιδεία με το 15% του ετήσιου προϋπολογισμού, αντί να δοθούν χρήματα ως προίκα στην Ισπανία για τον γάμο της πριγκίπισσας Σοφίας.

Θα θέλαμε όλοι να μάθουμε με ποιο τρόπο η σημερινή κυβέρνηση προστατεύει την πολυκομματική δημοκρατία και το Σύνταγμα όταν επιχειρεί να αλλάξει τον εκλογικό νόμο συνεργαζόμενη με τη Χρυσή Αυγή, ή όταν ο κ. Πρωθυπουργός υπουργοποιεί τον Π. Πολάκη, παρότι διατηρούσε διπλά βιβλία στη διάρκεια της δημαρχιακής του θητείας στον Δήμο Σφακίων, τον στηρίζει κατά την επίθεση του εναντίον του ΣτΕ αποκαλώντας τη δικαστική εξουσία θεσμικό εμπόδιο, εξακολουθεί να στηρίζει τον υφυπουργό του Υγείας μετά την καταγραφή και δημοσιοποίηση του τηλεφωνικού του διαλόγου με τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Στουρνάρα, αμφισβητεί το τεκμήριο αθωότητας και η κυβέρνησή του έχει παρέμβει πάνω από είκοσι φορές στη Δικαιοσύνη. Σύμφωνα με την «Αυγή», λοιπόν, η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με την Άκρα Δεξιά για να επιφέρει πολιτικό χάος, μετατρέποντας την Ελλάδα σε Δημοκρατία της Βαϊμάρης, και η προφανής επιθυμία του κ. Τσίπρα και των υπουργών του να κυβερνήσουν δίχως νομικούς περιορισμούς και με τη δικαστική εξουσία σε καθεστώς υποτέλειας, αποτελούν τη συνέχεια του κινήματος 1-1-4.

Όσον αφορά την Παιδεία, η σημερινή κυβέρνηση επανέφερε το πανεπιστημιακό άσυλο, που επιτρέπει σε εγκληματικά στοιχεία να δραστηριοποιούνται ανενόχλητα από την αστυνομία εντός των ακαδημαϊκών χώρων και σε αντεξουσιαστές να ασκούν βία εναντίον καθηγητών και φοιτητών, καταργώντας έτσι τη δυνατότητα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, η οποία αποτελούσε και τον κυριαρχό λόγο ύπαρξης του θεσμού. Παραδόξως, η κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς επιτίθεται ανοικτά στην αριστεία θυμίζοντας την καταστροφική πολιτική των Ερυθρών Χμερ κατά των διανοούμενων, αντί για την αριστεία που προωθούσε η Μόσχα με τα βραβεία Λένιν και εξακολουθεί να εμποδίζει τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, που θα μπορούσαν να απογειώσουν την ανώτατη εκπαίδευση και να συνδράμουν στην ενίσχυση της οικονομίας. Η υποβάθμιση της Παιδείας από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, παρά τα λεγόμενα του αρθρογράφου της «Αυγής», δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το όραμα του Ανδρέα Λεντάκη να μετατραπεί η Ελλάδα σε χώρα πρότυπο ως προς την εκπαίδευση.

Ο αρθρογράφος αρέσκεται να κατηγορεί τον Αντώνη Σαμαρά ότι δεν έχει καμία σχέση με τις ιδέες και τη ζωή του Ανδρέα Λεντάκη και επαναλαμβάνει το κατασκευασμένο πολιτικό σκάνδαλο Novartis, παραλείποντας να αναφέρει το όνομά του, γράφοντας «να λες ανοησίες για τη “Μακεδονία μας” και για τον “Μέγα Αλέξανδρο” και από πίσω να σε κυνηγάει το φάντασμα της Novartis». Στην πραγματικότητα ο τέως ΠΘ είναι ο μοναδικός βουλευτής σήμερα, ο οποίος ήταν συνεργάτης του Ανδρέα Λεντάκη. Αν κάποιος σήμερα θέλει πραγματικά να μάθει για τα κινήματα του 1-1-4 και του 15%, δεν υπάρχει καλύτερη πηγή άλλου ενεργού πολιτικού από τον τέως ΠΘ, την κυβέρνηση του οποίου έριξαν ο Α. Τσίπρας με τον Π. Καμμένο συνωμοτώντας με τη Χρυσή Αυγή και τώρα υποκρίνονται ότι ενδιαφέρονται να διατηρείται η κυβερνητική σταθερότητα κατά την εκλογή του ΠτΔ με την αναθεώρηση του άρθρου 32 του Συντάγματος. Μια και ο αρθρογράφος αναφέρθηκε στο ζήτημα των Σκοπίων για να υποδείξει την απόσταση μεταξύ τους, τον πληροφορώ ότι εκείνο που έφερε κοντά τον Λεντάκη με τον Σαμαρά ήταν η ομοφωνία τους στο Μακεδονικό ζήτημα. Η προειδοποίηση που έδωσε ο Α. Σαμαράς στην πιο ιστορική του ομιλία στη Βουλή για τους κινδύνους που φέρνει η ενθάρρυνση του Σλαβικού αλυτρωτισμού με τη Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, θα είχε απόλυτα σύμφωνο τον Α. Λεντάκη. Παρεμπιπτόντως, η απόφαση του κ. Τσίπρα να έρθει σε συμφωνία με τον Σκοπιανό ομόλογό του, χωρίς να έχει ενημερώσει τους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ήταν τελείως αντίθετη με την προσέγγιση στην Έξωτερική Πολιτική, που πρέσβευαν ο Σαμαράς και ο Λεντάκης, ότι πρέπει τα  Ελληνικά κόμματα να επιδεικνύουν ομοφωνία στο εξωτερικό όσον αφορά τα εθνικά ζητήματα. Όσο για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που ο αρθρογράφος αποκαλεί αδηφάγο εγωπώλη, μου τον γνώρισε ο πατέρας μου στη Βουλή και πάντα μιλούσε με θαυμασμό για το ακαδημαϊκό του έργο.

Στο άρθρο γίνεται αναφορά στα βασανιστήρια που υπέστη ο Ανδρέας Λεντάκης στην Ασφάλεια επί της οδού Μπουμπουλίνας το 1967 και ο συντάκτης του ειρωνεύεται τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ότι αγνοεί αυτό το γεγονός επειδή «ως νεογνό, έτρωγε το πικρό παντεσπάνι της προσφυγιάς». Είναι πολύ ενδιαφέρον, ότι η «Αυγή» έγραψε για τα βασανιστήρια που υπέστη ο Λεντάκης, από τα οποία είχε μείνει 38 κιλά, στη διάρκεια των οποίων οι ανακριτές του επιχειρώντας να τον υποχρεώσουν να αποκηρύξει τους φίλους και τις ιδέες του, δεν μπόρεσαν να του πάρουν ούτε μια λέξη, ούτε καν το όνομά του. Πριν από δύο χρόνια ένας «σκηνοθέτης» και προϊστάμενος της ΕΡΤ σε μια παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ του επίσημου καναλιού του ΣΥΡΙΖΑ για τον Ανδρέα Λεντάκη, επιχείρησε να του αποσπάσει μεταθανάτια μια παρόμοια αποκήρυξη. Στο δήθεν βιογραφικό ντοκιμαντέρ ο συριζοσκηνοθέτης αγνόησε πλήρως την πρωτοποριακή ενδεκαετή πορεία του πρωταγωνιστή του στην τοπική αυτοδιοίκηση και το συγγραφικό του έργο, ιδίως το κύκνειο τετράτομο έργο του Ο Έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα, έργο αναφορά στις Κλασσικές Σπουδές, που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του χάρη στην επιμονή της μητέρας μου. Αντιθέτως, το ντοκιμαντέρ επικεντρώθηκε σε επιθέσεις κατά του Σαμαρά. Το κανάλι του ΣΥΡΙΖΑ και ένας προϊστάμενός του παρίσταναν ότι κατάφεραν να αποσπάσουν από τον Λεντάκη μία αποκήρυξη των ιδεών του και του πιο στενού του πολιτικού φίλου. Πίστευαν ότι δεν θα τους αντιληφθεί κανείς, γιατί ο Λεντάκης δεν βρίσκεται εν ζωή για να τους διαψεύσει, συνεπώς ας μη μιλάνε οι Συριζαίοι για την Μπουμπουλίνας, δεν είναι πολύ καλύτεροι από τους ανακριτές του.

Ο συντάκτης της Αυγής κάνει λάθος ως προς το ποιον από τους δύο σημερινούς πολιτικούς αρχηγούς θα στήριζε ο Ανδρέας Λεντάκης, τον απόφοιτο των πανεπιστημίων Harvard και Stanford, Κυριάκο Μητσοτάκη, που αν εκλεγεί Πρωθυπουργός, θα είναι ο πρώτος που θα το πετύχει παρότι δίνει λιγότερες υποσχέσεις από τον αντίπαλο του, ή το τέρας μόρφωσης Αλέξη Τσίπρα, που πέρα από τις προεκλογικές υποσχέσεις του, ούτε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο ίδιος ζητούσε με καθημερινά διαγγέλματα, δεν τίμησε. Γράφει, λες και ο Τσίπρας έχει σχέση με τον Λεντάκη και όχι ο Σαμαράς, τον οποίο στήριζαν ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Λεντάκης, ενώ ο Τσίπρας χαίρει της υποστήριξης της Άντζυ Σαμίου και του Πολάκη. Ήδη στο βιβλίο του «Τα είπε όλα ο Μάρξ;» το 1990, επισημαίνει ένα σοβαρό λόγο για την κρίση στην Αριστερά που είναι το χαμηλό επίπεδο της ηγεσίας της ίδιας της Αριστεράς. Το χαμηλό μορφωτικό, επιστημονικό και πολιτικό επίπεδο, που πολύ συχνά καθορίζει και το ηθικό επίπεδο των αριστερών. Ο Λεντάκης αναφέρθηκε σε ανεπίτρεπτους χαρακτηρισμούς, απαράδεκτο χειρισμό αγωνιστών και τη χρήση μεθόδων στα όρια του γκεμπελισμού για την εξόντωση των αντίπαλων ιδεών και των φορέων τους.

Το πιο εξωφρενικό από όλα όσα έγραψε η Αυγή ήταν η αναφορά στον Κώστα Μπακογιάννη. Η πρώτη ανάμνηση που έχω από την πολιτική ζωή του Ανδρέα Λεντάκη, ήταν το πόσο του κόστισε ο φόνος του Παύλου Μπακογιάννη. Παρά τη μικρή μου ηλικία, ακόμη θυμάμαι ξεκάθαρα, πως ο πατέρας μου, που πάντα έδειχνε χαρούμενος και χαμογελαστός λόγω της αισιόδοξης φύσης του, ήταν σκυθρωπός για ένα διάστημα και όταν τον ρώτησα τον λόγο, μου έκανε διάλεξη για τον Παύλο Μπακογιάννη. Δεν ήμουν καν δέκα ετών και δεν καταλάβαινα τι φλυαρούσε ο Ανδρέας Λεντάκης για την πολιτική πορεία του Μπακογιάννη. Όμως εξακολουθώ να τον θυμάμαι να μιλάει για τον προσωπικό φίλο που έχασε, πόσο τον εκτιμούσε και για τις βόλτες που έκαναν στο Παγκράτι μετά τις συνεδριάσεις στην Βουλή. Η Αυγή, που επί χρόνια εκδήλωνε τη συμπάθεια της για τον μαζικό δολοφόνο, που σκότωσε έναν προσωπικό φίλο του Λεντάκη, τώρα τολμάει να επιτεθεί στον γιο του, Κώστα Μπακογιάννη, χρησιμοποιώντας τον Λεντάκη σαν όπλο και επικροτεί τη σημερινή κυβέρνηση για την ευνοϊκή μεταχείριση που δείχνει στον Κουφοντίνα, αντί να περνάει το υπόλοιπο της ζωής του στην απομόνωση. Ο αρθρογράφος της Αυγής δε φανταζόταν πόσο λάθος ήταν να μιλήσει για το κατά πόσο γνωρίζει ο γιος του Παύλου Μπακογιάννη τον Ανδρέα Λεντάκη, γιατί αν δεν τον γνωρίζει, είναι επειδή σε αντίθεση με εμένα, δεν είχε την ευκαιρία ο πατέρας του να του μιλήσει για τον φίλο του, αλλά πάλι ούτε εγώ θα μπορούσα να φανταστώ, ότι θα εξακολουθούσα να θυμάμαι τον πόνο του πατέρα μου από την απώλεια. Δεν κρύβω, ότι προσωπικά ελπίζω να εκλεγεί ο Κώστας Μπακογιάννης και να μετατρέψει την Αθήνα στη Δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα που της αξίζει να είναι, γιατί αυτή τη στιγμή που γράφω, η πόλη μοιάζει περισσότερο με τριτοκοσμική μεγαλούπολη που βγαίνει από εμφύλια σύρραξη.

Καλό θα ήταν να πάψουν οι Συριζαίοι να αναφέρονται στον Ανδρέα Λεντάκη, λες και τους εκπροσωπεί. Ο μοναδικός λόγος που θυμήθηκε η Αυγή τον Λεντάκη είναι, γιατί το κόμμα τους βρίσκεται σε κατάσταση πανικού μπροστά στις επερχόμενες εκλογές. Ο Λεντάκης έγινε γνωστός ως ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς και οι ιδέες του παρέμειναν αριστερές κατά την πορεία του στην Πολιτική Άνοιξη, όμως αυτό από μόνο του δεν τον μετατρέπει σε Συριζαίο. Οι σοσιαλδημοκρατικές ιδέες του Λεντάκη ποτέ δεν ρίζωσαν στον Συνασπισμό και πολύ περισσότερο στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ριζοσπαστική Αριστερά διατήρησε τις τριτοκοσμικές της ιδεοληψίες, την επιθετικότητα της απέναντι στον καπιταλισμό, άρνησης του ελέγχου της εξουσίας της από ανεξάρτητες αρχές και την απέχθεια της για την ομαλή δημοκρατική διαδικασία. Μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τα κόμματα της Αριστεράς απέδειξαν πόσο δίκιο είχε ο Λεντάκης, που πάντα απέρριπτε τις ακρότητές τους και που το 1993 τα εγκατέλειψε οριστικά παραιτούμενος από Πρόεδρος της ΕΔΑ.