Κυβερνητική αφόδευσις επί Συντάγματος

Να ξεκινήσω δηλώνοντας πως στο ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τους καταλαβαίνω και δυσκολεύομαι να τους κακίσω. Οι άνθρωποι που μια ζωή υπερασπίζονται δικτάτορες και δικτατορίες έχουν αναγκαστεί να ασχολούνται με την αναθεώρηση του Συντάγματος μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να την εξευτελίσουν. Πόσο μάλλον που το κάνουν με τρόπο που σίγουρα θα αξιολογηθεί θετικά από τον σατιρικό συγγραφέα του μέλλοντος.

Εξηγώ αναλυτικά και με όσο πιο απλό τρόπο μπορώ ξεκινώντας με το πώς γίνεται η αναθεώρηση του Συντάγματος:

Για να αλλάξει ένα άρθρο του Συντάγματος πρέπει η Βουλή να αποφασίσει την αλλαγή του, η οποία θα γίνει από την επόμενη Βουλή. Η μεσολάβηση των εκλογών ανάμεσα στην απόφαση για αλλαγή και την ίδια την αλλαγή είναι απαραίτητη προκειμένου οι ψηφοφόροι να έχουν λόγο στην αλλαγή. Είναι ο τρόπος οι αλλαγές να έχουν τη λαϊκή έγκριση. Αν, δηλαδή, ο λαός επιλέξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτό πάει να πει πως οι αλλαγές που επιθυμεί είναι στην κατεύθυνση που επιθυμεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν επιλέξει κυβέρνηση ΝΔ, πάει να πει ότι οι αλλαγές καλό είναι να γίνουν προς την κατεύθυνση που επιθυμεί η ΝΔ, καθώς αυτή είναι η κατεύθυνση την οποία υποδεικνύει το εκλογικό σώμα.

Επειδή, όμως, το Σύνταγμα είναι σοβαρή υπόθεση ακόμα και για τις πιο γελοίες χώρες, ο νομοθέτης προσπαθεί να επιβάλει μια στοιχειώδη συναίνεση ανεξαρτήτως διαφορών. Προβλέπεται, λοιπόν, ότι αν υπέρ της ανάγκης για αναθεώρηση ενός άρθρου ψηφίσουν 180 βουλευτές, η επόμενη Βουλή μπορεί να κάνει την αναθεώρηση με 151. Αν υπέρ της ανάγκης για αναθεώρηση ενός άρθρου ψηφίσουν κάτω από 180, τότε οι 180 ψήφοι είναι απαραίτητες για την αλλαγή του άρθρου από την επόμενη Βουλή.  

Αυτά όλα είναι πολύ λογικά και μάλλον απλά, αλλά έχουν ένα ελάττωμα: απαιτούν βουλευτές και κόμματα που να σέβονται τη λογική, τη δημοκρατία και το Σύνταγμα. Και καμία πρόνοια δεν υπάρχει για την περίπτωση κυβερνήσεων όπως αυτή του Αλέκση, της οποίας το σχέδιο («σκέδιο» στην αριστερή γλώσσα) θα ήταν απολαυστικό αν ζούσαμε σε κάποια άλλη χώρα και παρακολουθούσαμε τα ελληνικά πράγματα μόνο για την ψυχαγωγία μας.

Επειδή στην κυβέρνηση έχουν αποδεχτεί ότι θα χάσουν τις επόμενες εκλογές προσπαθούν να βρουν τρόπο, ακόμα και ως μειοψηφία, να κάνουν κουμάντο και στην επόμενη Βουλή και να στρέψουν τις αλλαγές στα άρθρα του Συντάγματος σε μια κατεύθυνση διαφορετική από αυτή που θα ορίσει με την ψήφο του το εκλογικό σώμα. Πώς θα το πετύχουν;

Απλό.

Θα υπολογίσουν πόσοι κυβερνητικοί βουλευτές χρειάζεται να ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ για τα άρθρα που πρέπει να αλλάξουν, για να υπερψηφιστεί μεν η ανάγκη της αλλαγής, αλλά οι ψήφοι να είναι κάτω από 180. Με αυτό τον τρόπο στην επόμενη Βουλή οι ψήφοι τους θα είναι απαραίτητες για οποιαδήποτε αλλαγή και η κατεύθυνση της αλλαγής δεν θα εξαρτάται από το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά από τα συμφέροντα της παρέας του Αλέκση.

Είναι δε τόσο αδιάφοροι στο να κρατήσουν κάποια δημοκρατικά προσχήματα, που ο σύντροφος Κατρούγκαλος αποκάλυψε πριν μέρες με υπερηφάνεια από το βήμα της Βουλής την επιθυμία της κυβέρνησης να καθορίζει και ως μειοψηφία τις εξελίξεις, αδιαφορώντας εντελώς για την περίφημη (διαβόητη, αν είσαι συριζαίος βουλευτής) λαϊκή επιταγή.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το Σύνταγμα με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιεί την εξουσία και το δημόσιο χρήμα. Αποκλειστικά και μόνο ως εργαλείο εξυπηρέτησης κομματικών, συντεχνιακών και προσωπικών συμφερόντων, αδιαφορώντας για θεσμούς, δημοκρατίες και άλλα τέτοια δυσάρεστα για κάθε επαναστάτη που σέβεται τον εαυτό του.

Με λίγα λόγια, μετά την οικονομία, την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη, τη δημόσια ασφάλεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα και γενικά κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, η κυβέρνηση  αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να αφοδεύσει και στο Σύνταγμα. Και μπράβο της.