Οι τράπεζες του οσίου Παϊσίου

Ξαφνικά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Δραγασάκης έχει φοβερή έγνοια για τα χρήματα των φορολογουμένων τα οποία ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν άλλη μια φορά για να ενισχυθούν οι τράπεζες. Το ενδιαφέρον είναι πως ο κ. Δραγασάκης είχε την αρμοδιότητα του τραπεζικού συστήματος από τον Ιανουάριο 2015 – όχι πια, η αρμοδιότητα έχει περάσει στον κ. Φλαμπουράρη. Δηλαδή, ο κύριος αντιπρόεδρος, ως άλλος Νέρων με την καιόμενη Ρώμη μπροστά στα μάτια του, έβλεπε τη χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών να κατρακυλά από τα €23 δις που παρέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον Ιανουάριο 2015 στα €700 εκατ. τον Νοέμβριο 2015 και δεν έκανε τίποτε! Είναι χαρακτηριστική η δήλωσή του για τις «συνηθισμένες αναταράξεις στο χρηματιστήριο με την αλλαγή κυβέρνησης» την 31/1/2015 – οι τέσσερις συστημικές τράπεζες είχαν χάσει σε μια εβδομάδα από 42% μέχρι 49% της αξίας τους.

Μαζί με τα άλλα παιδιά –Βαρουφάκη, Τσακαλώτο, Φλαμπουράρη, Τσίπρα, Καμμένο– έστειλε ο ίδιος στα τάρταρα τις τράπεζες για να τις σώσει(!), με την τρίτη, τη «σωστή» ανακεφαλαιοποίηση το Νοέμβριο 2015. Οι τράπεζες έχουν χάσει το 63% της αξίας τους από τότε. Ο κ. Δραγασάκης είχε την ευθύνη, ως κυβερνητικός εποπτεύων, για τη δημιουργία του τραπεζικού συστήματος του οσίου Παϊσίου. Θα νομίζουμε ότι έχουμε τράπεζες, αλλά δεν θα έχουμε! Το τραπεζικό σύστημα είναι ένα γιγαντιαίο PayPal, οι τραπεζίτες καμώνονται πως «τρέχουν» τράπεζες ενώ απλώς χρεώνουν προμήθειες. Ο κ. Δραγασάκης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για ενίσχυση των τραπεζών στην περίπτωση που κάτι στραβώσει με τα κόκκινα δάνεια. Ο καημένος ενδέχεται να μην καταλαβαίνει τι του γίνεται – είναι πολύ πιθανόν, γι’ αυτό άλλωστε τα λέει αυτός και όχι ο καθ’ ύλην αρμόδιος Φλαμπουράρης. Είναι απολύτως βέβαιο, εκ σχεδιασμού, πως με όποιο πλάνο μείωσης των κόκκινων δανείων –του ΤΧΣ ή της ΤτΕ– θα υπάρξει ανάγκη ένεσης κεφαλαίων στο τραπεζικό σύστημα. Είτε ως εγγυήσεις του δημοσίου, είτε ως κεφαλαιακή ενίσχυση.

Δεν έχει την παραμικρή σκασίλα για τα χρήματα των φορολογουμένων ο κ. Δραγασάκης, οι οποίοι θα φορτωθούν δάνεια για τη σωτηρία των τραπεζών. Το 2015 πέταξε αυτός και οι σύντροφοί του €17 δις των τραπεζών από το παράθυρο – από την ανακεφαλαιοποίηση χάθηκαν μέχρι σήμερα άλλο €1.5 δις χρημάτων των φορολογουμένων. Τρία χρόνια υπερπλεονασμάτων, οι φορολογούμενοι εκτός από τα μέτρα €15 δις φορτώθηκαν ακόμη €13 δις νέου χρέους. Η κυβέρνηση μαζεύει από τους οργανισμούς του δημοσίου και τα κέρματα που έχουν πέσει σε καναπέδες. Ο κ. Δραγασάκης ξαφνικά γίνεται ευαίσθητος.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά ευαισθησία. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι ο λαγός. Αλλάζει υποχρεωτικά το πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας (νόμος Κατσέλλη) και πλέον τουλάχιστον 300.000 οφειλέτες μένουν χωρίς δίχτυ ασφαλείας (ή αποκαλύπτονται οι μπαταχτσήδες). Καταρρέει πλήρως ο λαϊκισμός «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Οπότε, κάποιος πρέπει να κραδαίνει το «μεγαλύτερο κακό», τις τράπεζες και τον φόβο για τις καταθέσεις, για να περάσει επικοινωνιακά ο ακραίος μνημονιασμός της αριστερής κυβέρνησης.

Το πιο χαριτωμένο απ’ όλα είναι πως η κυβέρνηση Τσίπρα είχε αναλάβει υποχρέωση με το μνημόνιο του καλοκαιριού 2015, να παρουσιάσει σχέδιο αντιμετώπισης των κόκκινων δανείων μέχρι τον Οκτώβριο του ιδίου έτους. Σαράντα (40) μήνες μετά ακόμη περιμένουμε το σχέδιο. Τυπική υποχρέωση είχαν, εν σειρά, οι κ.κ. Σταθάκης, Παπαδημητρίου, Δραγασάκης. Η κυβέρνηση ουδέποτε ασχολήθηκε με την εκπόνηση σχεδίου. Οι δύο εναλλακτικές που συζητώνται (ενδεχομένως να εφαρμοσθεί συνδυασμός τους) είναι του ΤΧΣ και της ΤτΕ. Εάν σωθεί η παρτίδα, θα είναι οι θεσμοί που θα τη σώσουν.

Καταρρέει πλήρως ο λαϊκισμός «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Οπότε, κάποιος πρέπει να κραδαίνει το «μεγαλύτερο κακό», τις τράπεζες και τον φόβο για τις καταθέσεις, για να περάσει επικοινωνιακά ο ακραίος μνημονιασμός της αριστερής κυβέρνησης.

Ας επανέλθουμε στη βολική κινδυνολογία του κ. Δραγασάκη. Εκ σχεδιασμού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2015, οι τράπεζες μπορούν να πορεύονται χωρίς νέα κεφάλαια. Απλώς δεν θα μπορούν να κάνουν τραπεζική. Το ζήτημα της εκκαθάρισης των ισολογισμών τους από τα κόκκινα δάνεια τίθεται από τους θεσμούς, οι οποίοι επιθυμούν να περάσει η Ελλάδα στη δυναμική ανάπτυξη, πράγμα που μπορεί να συμβεί μόνο με ενεργό και υγιές τραπεζικό σύστημα. Κατά τούτο ο κ. Δραγασάκης παραπλανά ως σκέτος κινδυνολόγος. Ενώ το ζήτημα είναι «όσο πιο γρήγορα καθαρίσουν τα κόκκινα δάνεια, τόσο πιο γρήγορα θα έλθει η ανάκαμψη», παρουσιάζεται ως ζήτημα ευστάθειας των τραπεζών, από τον ίδιο που τις έκανε τράπεζες οσίου Παϊσίου.

Τέλος, ας θυμηθούμε πως μέχρι τον Μάιο 2017 όλη η φιλολογία για τα κόκκινα δάνεια ήταν για το σπίτι του άνεργου στη Δυτική Αττική που οι τραπεζίτες το ήθελαν. Στην εικόνα σιγοντάριζαν και οι τράπεζες – θυμίζω την πρόταση Σάλλα να πληρώνεται το 1.2% της οφειλής ετησίως. Αμέσως μετά το Eurogroup του Μαΐου 2017, ξεδιπλώθηκε και για τους πολίτες η συνολική εικόνα με τα €107 δις κόκκινων δανείων εκ των οποίων €63 δις επιχειρηματικά. Τότε άρχισαν να λαμβάνονται όποια μέτρα. Όλως συμπτωματικώς, το μέγιστο των κόκκινων δανείων ήταν το καλοκαίρι του 2017 – όλες οι προβλέψεις ακόμη και το εξάμηνο της αγωνιστικής διαπραγμάτευσης ήθελαν αναστροφή της αύξησης των κόκκινων δανείων το καλοκαίρι 2016, με τα τότε μέτρα.

Εν ολίγοις, ο κ. Δραγασάκης αναφέρεται στην άθλια κατάσταση που αυτός και οι σύντροφοί του έχουν φέρει τις τράπεζες. Αποκρύπτει τη βέβαιη νέα κεφαλαιακή ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος και την παρουσιάζει ως ενδεχόμενο αν δεν ληφθούν τα «σωστά» μέτρα για τα κόκκινα δάνεια – τα οποία με τη σειρά τους εκτινάχθηκαν από την  απουσία πολιτικής και τη λαϊκιστική επικοινωνιακή διαχείριση. Ευτυχώς που υπάρχουν οι θεσμοί ΤΧΣ και ΤτΕ, που δίνουν κάποια προοπτική.