Ακρότητες και άκρα

Ολοκληρώσαμε την προηγούμενη βδομάδα την κουβέντα σχετικά με το διαφαινόμενο τέλος της υψηλής δυναμικής των στρατόκαυλων ναζί. Είναι καιρός να επανέλθουμε στα πάγια προβλήματα της καθ’ ημάς σκοταδισμένης μπανανίας. Ένα από αυτά είναι το περιέχον τους ναζί Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο.

Ξέρετε, πάλι, πάντα, αυτή η «θεωρία της αμηχανίας για τα δύο άκρα»... Πρώτα, λοιπόν, ας αναμασήσουμε υποχρεωτικά το καθιερωμένο «δεν ταυτίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή». Άλλως ειπείν: Δεν ταυτίζουμε το ΣΥΡΙΖΑ με τους αντικρατικούς μπάτσους, όσο και αν τους παρέχει ψιλοαφειδώς ηθικό έρεισμα. Και μετά πάμε να δούμε αναλυτικά ποια είναι η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα Άκρα.

Προηγουμένως υπενθυμίζουμε ότι ο χυδαίος ανταγωνισμός μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι που γεννάει τις απλουστεύσεις περί ταύτισης ΣΥΡΙΖΑ - ΧΑ. Βολεύει αυτή η βλακώδης πόλωση το νέο (μικρο)δικομματισμό, έστω και αν είναι μια πόλωση εκτός θέματος. Η μεν ΝΔ θέλει να δείξει πόσο αντιδημοκρατικός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά οι απλοϊκές ακραίες κατηγορίες της του δίνουν πάτημα να πετάει την μπάλα στην εξέδρα, ξεγλιστρώντας και αποφεύγοντας την ουσία τους. Αποτέλεσμα είναι να κυριαρχούν επικοινωνιακά τα δύο κόμματα εις βάρος των άλλων, εκτός θέματος. Στόχος τους η ανάπτυξη και κυριαρχία αυτού του τσουρούτικου δικομματισμού, που προσώρας έχει επιπόλαια το πάνω χέρι, αλλά είναι λίγος, ασαφής και ασταθής.

Θυμίζουμε επίσης ότι κάθε μορφή λαϊκισμού, ανεξαρτήτως χρώματος, είναι αντιδραστικό φαινόμενο, είναι δεξιά. Δηλαδή, είτε μαύρος είτε μπλε, είτε γαύρος είτε πράσινος, είτε ροζ είτε κόκκινος, ο λαϊκισμός πάντα ΔΕΞΙΟΣ είναι. Και γίνεται ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΣ όταν προσπαθεί να επιβάλει «το καλό του λαού» με βία. Όσο πιο πολλή, πιο σχεδιασμένη και οργανωμένη, τόσο πιο ακραία γίνεται η βία. Και ο λαϊκισμός, που αυτή υπηρετεί, τόσο πιο ακροδεξιός γίνεται.

Φυσικά, τέτοια ακραία σχεδιασμένη βία μπορεί να είναι αυτή των ναζί, η τρομοκρατική των αντικρατικών μπάτσων, η χουλιγκανική τρομοκρατία των «οπαδικών συνδέσμων» (που είναι πάντα εδώ, ενώ αποδίδει και νεκρούς που περνούν απαρατήρητοι, ακόμα και τις προάλλες είχαμε δύο περιστατικά), η τρομοκρατία των κουκουλοφόρων στις Σκουριές κ.ο.κ. Αυτή είναι η βία των Άκρων. Ενώ άλλη βία είναι οι ακρότητες χωρίς σχέδιο, η πιο αυθόρμητη και περιστασιακή εκδήλωση βίας, η επαναστατημένη φούντωση. Έτσι ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά του 2008 με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, ως αντίδραση και εκτόνωση απέναντι στο αίσθημα αδικίας. Παρόμοιες ακρότητες είχαμε στο ξεκίνημα της αγανάκτησης, πριν να τις υποδεχτούν οργανωμένα κάποια Άκρα που τους έδωσαν την προαναφερθείσα συνεκτική και σχεδιασμένη υπόσταση.

Εδώ, θυμόμαστε τα περί Ανεξυριζαυγιτισμού και προχωρούμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ εφάπτεται με τα Άκρα, με τρεις τρόπους. Πρώτον, διότι στον καιρό της αγανάκτησης πατρόναρε τέτοιες ακρότητες, τοκίζοντας σε μια ριζοσπαστικοποίηση από την οποία προσδοκούσε να εκταμιεύσει κομματικό μέρισμα. Και φυσικά αιφνιδιάστηκε αργότερα, όταν κατάλαβε ότι η υιοθέτηση της ανομικής αντιπολιτικής τσουλαρίας και η αποενοχοποίηση του Τρελοκομείου της Αυτοδικίας τον κατέστησε εμβρυουλκό των ναζί… Ο κ. Τσίπρας, που κάνει πως δεν πήρε χαμπάρι, νομίζοντας ότι θα τους οικειοποιηθεί, βοήθησε τότε όσους γοητεύονταν από «σκληρές» λύσεις να περάσουν «απέναντι». Όσοι θυμούνται τι σημαίνει καταλύτης στη Χημεία, μπορούν να μας κατανοήσουν. Τους παρέλαβε αγανακτισμένους για να τους προσεταιρισθεί και ώσπου να πει κύμινο οι τύποι είχαν μεταλλαχθεί σε αγαναζισμένους.

Νόμιζε ότι το μοντέλο των Δεκεμβριανών θα επαναλαμβανόταν, αγνοώντας τις πιθανές παρενέργειες που επιφυλάσσει η ζωή στα μικρά παιδιά όταν παίζουν με τη φωτιά. Δεν βγήκε να καταγγείλει το φασιστικό σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», κανακεύοντας τους λεβεντοβούβαλους που το ξεστόμιζαν. Και οι τύποι λογικά και αναμενόμενα πέρασαν απέναντι στο στρατόπεδο των ναζί. Τι δεν καταλαβαίνεις; Τα έχουμε ήδη αποκαλύψει προεκλογικά από το ιδρυτικό κείμενο («Το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο» Ι και ΙΙ) αυτής ακολουθίας σχετικής ανάλυσης. Έτσι, δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι ο κ. Τσίπρας υπήρξε η μαμή της φουσκωμένης τερατογένεσης των ναζί.

Δεύτερον, έχουμε δείξει ότι ο συνεγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ με το Άκρο των ναζί, μέσα στο βλακώδες και ανιστόρητο Δόγμα του ανύπαρκτου Αντιμνημονισμού, ήταν αδιέξοδος. Όταν εξηγήσαμε ότι είναι ο «Τσίπρας ο καλύτερος πελάτης του Μιχαλολιάκου» και ότι είναι ο «Ανεξυριζαυγιτισμός το ανώτατο στάδιο του Αντιμνημονισμού», πρέπει οι απορίες να λύθηκαν. Σε αυτό το αδιέξοδο, όσοι προσέρχονταν στον κόσμο της αμνημοσύνης, θεωρώντας τον απολύτως εφικτό, κατέληγαν εύκολα στον καλύτερο εκπρόσωπό του, στο real thing.

Αφού οι καλοί είναι οι αντιμνημονιακοί και οι κακοί οι μνημονιακοί, άρα και ο αμνήμων Χρυσαυγός είναι καλός. Δεν είναι κάτι το κακό, όπως είναι οι κακοί μνημονιακοί. Και μάλιστα, σου λέει, άμα είμαι αντιμνημονιακός, ας είμαι με τον πιο σκληρό και τον πιο αυθεντικό. Δηλαδή, ας είμαι με τον ανυποχώρητο απόλυτο αντιμνημονιακό Μιχαλολιάκο και όχι με τον ντεμέκ Τσίπρα, που βαράει διαρκώς κωλοτούμπες.

Έτσι, ο καταλύτης ΣΥΡΙΖΑ εξακολούθησε να ενισχύει τη Χρυσή Αυγή και στο μετεκλογικό καθεστώς σταθερότητας, μετά τη γενική διαλυτική αταξία της αγανάκτησης. Τι δεν καταλαβαίνεις; Με αυτό τον τρόπο, ενάμιση χρόνο μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε τίποτε δημοσκοπικά (προσέλκυε νέους αντιμνημονιακούς, χάνοντας τους παλιότερους που πήγαιναν προς τους ναζί, όπως έδειχναν οι ποιοτικές αναλύσεις). Είδες ο καταλύτης; Ενώ η Χρυσή Αυγή, στον ίδιο χρόνο, με αυτό τον τρόπο διπλασιάστηκε…

Ασχέτως αν κάηκε από την αλαζονεία της τώρα (που ελπίζουμε να διαλυθεί συντεταγμένα), διά της τυχαίας αποκάλυψης των δολοφόνων του Φύσσα. Από το ίδιο «ατύχημα» σώζεται, λοιπόν, εν μέρει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που διαφεύγει έτσι και γλιτώνει αυτή την τεράστια ευθύνη του για την ανάπτυξη και τη συντήρηση της δυναμικής των ναζί…

Αφήστε που εδώ αναφύεται και το ζήτημα τι θα γίνει με τους ορφανούς Χρυσαυγίτες, που πλέον απεχθάνονται τη δολοφονική τους οργάνωση μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις και φεύγουν, χωρίς να ξέρουν για πού. Γιατί, όντας απασφαλισμένοι πολιτικά (ας όψονται ο αμνήμων Τσίπρας και ο πρότερος αμνήμων Σαμαράς, βεβαίως-βεβαίως, που τους έκαναν τούρμπο), έχουνε πολλή οργόνη μέσα στο πολιτικό τους αισθητήριο… Και αναμένονται χυδαίες ομηρικές μάχες για την ψήφο τους, εγγύηση για νέες λαϊκιστικές θλιβερές μου ορδές…

Και στις δύο αυτές φάσεις, λοιπόν, η Αντιπολιτική Ανομικότητα και η Αυτοδικία νομιμοποιήθηκαν καθολικά. Και τότε εμφανίστηκαν κάποια φρούτα, που δεν τα είχε προβλέψει η επιπόλαιη Πανδώρα («Αριστερά») και βγήκαν έξω από το κουτί της. Και είπαν, πολύ ωραία, ορθώς έχει νομιμοποιηθεί η ξεσαλωμένη ατομική βία, αφού η δημοκρατία τους είναι άθλια. Μόνο που το υποκείμενο της βίας αυτής είμαστε εμείς και όχι το άλλο Άκρο που κρύβεται άτυπα και ηθικά πίσω από τον εμβρυουλκό μας τον κ. Τσίπρα. Και το αντικείμενό της θα είναι εκείνοι οι χαζοί/κακοί, που ως τώρα νόμιζαν ότι θα είναι το υποκείμενο. Μαζί με αυτούς, αντικείμενο της βίας μας θα είναι και εκείνοι οι σκούροι που υποστηριζόντουσαν ως τώρα από αυτούς τους χαζούς/κακούς… Έτσι καρδάμωσε το Άκρο των ναζί, με την ευγενή χορηγία του άκοντος καταλύτη, της μαμής που λεγόταν ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτον, η επί της ουσίας επαφή του ΣΥΡΙΖΑ με τα Άκρα, πέρα από τα προηγούμενα που δείχνουν πώς την πάτησε υπέρ των ναζί, συνίσταται στο ότι ανέχτηκε, δεν κατήγγειλε, ου μην και υιοθέτησε πολλών ειδών ακρότητες. Άκρο, όμως, δεν έγινε. Είτε από σύγχυση, είτε από θελημένη αποδοχή της βίας λόγω του Ζιζεκισμού που τον κατατρύχει, έχει την πάγια δυσκολία. Δεν μπορεί να απαρνηθεί όσες ακρότητες απορρέουν από κάθε ριζοσπαστική εκδήλωση «κοινωνικών αγώνων». Μην αποσυνδέσουμε από όλα αυτά και τη διαβόητη προχτεσινή εμφάνιση του κ. Κατρούγκαλου, ο οποίος τη μεγάλη δόξα εζήλωσε να εκπροσωπήσει όλο το ΟΥΓΚ κίνημα της καλής ανομίας και της καλής βίας.

Η Τρίτη αυτή φάση της επαφής του ΣΥΡΙΖΑ με τα Άκρα παίρνει μια ιδιαίτερα οριακή μορφή, όταν και προσωπικά ο ίδιος ο πρόεδρός του εμπλέκεται, ως μη όφειλε, σε τέτοιες ακρότητες. Μια από αυτές είναι η ευθεία υιοθέτηση από πλευράς του των «κοινωνικών αγώνων» στις Σκουριές. Εδώ, που έχουμε να κάνουμε με καθαρόαιμη πολιτική βία Άκρων, κάποιος (πάλι) θα έπρεπε να τον προσέχει τον κ. Τσίπρα. Τόσο η τρομοκρατικού τύπου επιχείρηση στο φυλάκιο της «Ελληνικός Χρυσός», όσο και ο ναζιστικού τύπου εμπρησμός του καταστήματος της κυρίας Γατά στην Ιερισσό, αποτελούν ντροπή για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο δεν τις καταδίκασε ανεπιφύλακτα, αλλά συνεχώς αναφέρεται σε «κοινωνικούς αγώνες» στην Χαλκιδική… Αυτός ο λαϊκισμός του στην ακολουθία των γεγονότων της Ιερισσού ξεπερνάει την ανοησία, κάνοντας ένα ηγέτη αξιωματικής αντιπολίτευσης να ρέπει προς το γελοίο…

Ας αντιπαρέλθουμε εδώ ως γραφικούς τους αρθρογράφους Δελαστίκ (κυρίως) και Φωτόπουλο, αλλά και Βαξεβάνη, Κούλογλου και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που έδωσαν πάτημα στη Χρυσή Αυγή να πανηγυρίσει ότι αδίκως την χτυπάει η «Αριστερά». Άλλος λίγο άλλος πολύ, πρόταξαν το αντιμνημονιακό του αντιφασιστικού, υπονοώντας έμμεσα ότι δεν είναι οι ναζί το μείζον κακό… Αυτό βέβαια ως αποτέλεσμα της ευρείας ψεκασμένης εθνολαϊκιστικής ατζέντας θα μπορούσε να φέρει κοντά τους «εθνικούς» αγώνες των ναζί με τους «κοινωνικούς» της «Αριστεράς». Έτσι και έγινε μια κάποια σύγκλισις… Όταν το πήραν χαμπάρι κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν να γελοιοποιούνται ακόμα περισσότερο δηλώνοντας ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι αντιμνημονιακή (!!!), όπως λέμε το μακρύ χέρι του καπιταλισμού… Ή και εκείνο το χαριτωμένο Παπαδημούλειο, ας κάνουμε ένα δημοψήφισμα κατά των ναζί και ένα κατά του Μνημονίου…

Κατά τα άλλα έχουμε επισημάνει επανειλημμένα ότι η μείζων «Αριστερά» (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ) δεν έχει επίσημα ατζέντα Άκρου, γιατί δεν έχει και ατζέντα ανατροπής της Δημοκρατίας. Λέει στα λόγια διάφορες πιπεριές περί αστικού συντάγματος και αστικής δημοκρατίας, για το θεαθήναι, αλλά δεν μισεί το Κοινοβούλιο και τη Δημοκρατία όπως οι ναζί. Άλλωστε Κνίτες διέσωσαν το 2011 τη Βουλή από τους κάφρους λεβεντοβούβαλους, που ήθελαν να την κάψουν… Να τα λέμε αυτά. Κατά βάθος έμπρακτα ενδιαφέρει την «Αριστερά» να συγκαλύπτει τις ανομίες του πελατειακού παρακράτους, κερδίζοντας πόντους για το σύστημά της. Και φυσικά πάντα θεωρητικά προσβλέπει στην επαναστατική της υπέρβαση, που θα έρθει σε μέλλοντα χρόνο, «όταν ωριμάσουν οι συνθήκες».

Ως τότε, όμως, πίσω από τους «κοινωνικούς» αγώνες κρύβονται ιδιωτικές ιδιοτέλειες, να βολεύουμε τους δικούς μας. Αφού ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μείζων «Αριστερά», μέσα στη Μεταπολίτευση, κατάφερε να παραχώσει πολλή σαβούρα και από τα δικά της τα παιδιά μέσα στο Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος που διέλυσε τον τόπο. Όχι μόνο με τράμπες ανάμεσα σε στελέχη του δικομματισμού μαζί της, αλλά κυρίως διά των συνδικαλιστών της, που κυριαρχούσαν ιδιαίτερα στις ΔΕΚΟ και έκαναν πρόγραμμα, ως κράτος εν κράτει… Να τα λέμε και αυτά.

(συνεχίζεται)