Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τους κοινούς αγώνες στις πλατείες της αγανάκτησης και του ΟΧΙ στη λογική, παρά την κυβερνητική απροθυμία για περιορισμό των καθυστερήσεων στη δίκη των δολοφονικών ορκ, Χρυσή Αυγή δεν είναι. Μπορεί τα δύο κόμματα να μην έχουν τις διαφορές που έχει η ημέρα με τη νύχτα, μάλλον κάτι σαν το σούρουπο με το βράδυ είναι, αλλά προφανώς δεν ταυτίζονται. Εξίσου προφανώς, αυτό δεν ισχύει για όλα τα στελέχη τους και σίγουρα δεν ισχύει για τον σύντροφο Πολάκη.
Τον σύντροφο Πολάκη που προσφάτως θεώρησε πως έπρεπε να μοιραστεί μαζί μας τις φωτογραφίες του στις οποίες ποζάρει με ένα Καλάσνικοφ στο χέρι. Και ο οποίος, δήθεν αθώα, διευκρίνισε πως τα όπλα δεν είναι δικά του και ισχυρίστηκε πως οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στη Νικαράγουα, όπου τους είχε πάει εκδρομή η ΚΝΕ. Πράγμα που φυσικά δεν λέει τίποτα, καθώς αν κάποιος ανέβαζε στο face το book φωτογραφίες του με σακουλάκια κοκαΐνης, η δικαιολογία «η φωτογραφία ήταν απο ένα παλιό μου ταξίδι στην Κολομβία» σίγουρα θα προκαλούσε γέλιο, αλλά, εξίσου σίγουρα, καθόλου δεν θα έπειθε για την αποστροφή του εικονιζόμενου για τα ναρκωτικά.
Αλλά όλα αυτά τα πεζά καθόλου δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν τον σύντροφο Πολάκη.
Το σύντροφο Πολάκη που του αρέσουν τα όπλα. Όπως αρέσουν και στον Κασιδιάρη.
Τον σύντροφο Πολάκη που «πολεμάει» τα «βοθροκάναλα της διαπλοκής». Όπως τα «πολεμάει» και ο Κασιδιάρης (μόνο που αυτός τα λέει «τσοντοκάναλα»).
Το σύντροφο Πολάκη που κινείται απειλητικά προς στους δημοσιογράφους που του κάνουν ενοχλητικές ερωτήσεις. Όπως ο Κασιδιάρης.
Τον σύντροφο Πολάκη που έχει αντικαταστήσει το επιχείρημα με το νταηλίκι και τον διάλογο με τις απειλές. Όπως ο Κασιδιάρης.
Γιατί ο σύντροφος Πολάκης δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας χουλιγκάνος της πολιτικής. Και όλοι ξέρουμε πως οι χουλιγκάνοι όλων των ομάδων ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους δεν έχουν. Αυτό που πρώτα και πάνω απ’ όλα τους χαρακτηρίζει είναι το μίσος για οτιδήποτε δεν τους μοιάζει. Το μίσος που νιώθουν όλων των ειδών οι Κασιδιάρηδες, το μίσος που εκφράζουν, σε κάθε ευκαιρία, όλων των ειδών οι Πολάκηδες.
Μπορεί κάποιοι συμπολίτες να ενοχλούνται με τη σύγκριση, αλλά νομίζω πως θα ήταν πολύ λιγότερο υποκριτικό από μέρους τους, αν ενοχλούνταν από τις προφανείς ομοιότητες των δύο κουμπουροφόρων. Και για να τους προφυλάξω θα τους συμβούλευα να μην χρησιμοποιήσουν το επιχείρημα που ακούω από τους υπερασπιστές του συντρόφου Πολάκη σύμφωνα με το οποίο ο σύντροφος Πολάκης χέρι στην τηλέοραση δεν έχει σηκώσει. Γιατί αυτό το επιχείρημα δικαιώνει όσους προσπαθούν να κλείσουν το μάτι στους χρυσαυγίτες λέγοντας ότι δεν είναι όλοι το ίδιο. Γιατί αυτό το επιχείρημα ταιριάζει σε ανθρώπους που αν δεν βλέπανε τον Κασιδιάρη σε δράση θα μπορούσαν να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι στην πραγματικότητα είναι η Χρυσή Αυγή.
Και κυρίως επειδή, ακόμα κι αν δεν έχει σηκώσει χέρι, ο σύντροφος Πολάκης διαφημίζει τη βία. Μπορεί να μην την ασκεί δημοσίως (αν και οι κινήσεις του στην τελευταία «συνάντηση» με δημοσιογράφους μπορεί να εκληφθούν και ως απειλητικές) αλλά υπονοεί τη χρήση της σε κάθε ευκαιρία. Και υπονοώντας τη βία, απειλεί όλους όσους τολμούν να μην χειροκροτούν τον ίδιο και την κυβέρνηση του.
Φυσικά, δεν αποκλείεται ο Πολάκης να είναι απλώς ένας παραβατικός κουραδόμαγκας και τα όπλα να τα χρησιμοποιεί μόνο για τις φωτογραφικές του πόζες. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει καθώς το προτρεπτικό σε βία μήνυμά του, το λαμβάνουν και άλλοι που οι πόζες μπορεί να μην τους αρκούν. Και αυτό το μήνυμα μυρίζει αίμα. Όπως ακριβώς και το μήνυμα του Κασιδιάρη. Και μπράβο και στους δυο τους.
Υ.Γ. Το ότι ο σύντροφος Πολάκης ανέβασε και βίντεο στο οποίο, για πολλοστή φορά, φαίνεται πως γράφει στα κρητικά του παπούτσια τον νόμο ικανοποιώντας τον εθισμό του στη νικοτίνη σε κλειστό δημόσιο χώρο, δεν νομίζω πως είναι άξιο σχολιασμού. Ο σεβασμός στους κανόνες (κυρίως όταν αυτοί προστατεύουν τους άλλους) προϋποθέτει εκείνο το στάδιο της εξέλιξης στο οποίο μπορεί να γίνει κατανοητή η κοινωνική αναγκαιότητα των κανόνων, στάδιο από το οποίο ο Πολάκης απέχει πολύ. Το μόνο που κανείς θα μπορούσε να σχολιάσει είναι η αδιαφορία που δείχνουν για την παραβίαση των κανόνων οι Έλληνες Δικαστές. Αλλά κρίμα είναι να ταράξουμε την χατζηαβάτικη νιρβάνα τους.
20°
