Δεν έχω ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Και την επόμενη φορά που θα ακούσω σε πάνελ ότι είναι η οργή που τους έθρεψε, θα τηλεφωνήσω για να ρωτήσω αν ακούγομαι cool και ψύχραιμος – ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η οργή αναγνωρίζεται ως ελαφρυντικό. Παριστάνω πως δεν καταλαβαίνω. Ξέρω πολύ καλά. Τους αναγνωρίζουν μειωμένο καταλογισμό για να τους έχουν από κοντά. Η σκαλέτα της εθνικής μας πολιτικής αφήγησης κυλάει επάνω στο λίπος του λαϊκισμού. Και τώρα οι του συνταγματικού τόξου λιμάρουν δόντια και νύχια για να κατασπαράξουν το εκλογικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Αρκεί, βέβαια, να το χάσει. Δεν θα το χάσει ολόκληρο. Όμως ακόμα και αν η Χρυσή Αυγή εξαφανιστεί από τους δρόμους και από το χάρτη, πίσω της θα μείνει ένα αποκρουστικό αποτύπωμα. Η Χρυσή Αυγή ουσιαστικά μεγέθυνε τα χαρακτηριστικά της πολιτικής μας παθογένειας, τους έδωσε τερατώδη μορφή. Και, να που τώρα όλοι ετοιμάζονται να ορμήξουν στις σάρκες της, μιμούμενοι, κατά κάποιον τρόπο, στοιχεία από τη συμπεριφορά της.
Προς Θεού, δεν θα αρπάξουν τα κουμπούρια στη Νέα Δημοκρατία και στον ΣΥΡΙΖΑ, απλώς θα προσπαθήσουν να εξυπηρετήσουν τον εκλογική πελάτη του Μιχαλολιάκου. Η Νέα Δημοκρατία θα μιλήσει πιο ήρεμα στο ακροδεξιό ακροατήριο, πηγαίνοντας κοντά του. Ο Σαμαράς θα φιλήσει πολλά εικονίσματα, μπορεί και ο Δένδιας να κυκλοφορήσει σε εικόνισμα. Ο Φαήλος θα φωτογραφηθεί με παραλλαγή.
Τα άρματα, όπως ακούσατε, θα ξαναβγούν στην παρέλαση – τελευταίος το είχε ζητήσει ο χρυσαυγίτης που έλεγε ότι του αρέσει να αναπνέει το καυσαέριο. Ο Καμμένος έχει κάθε λόγο να σπεκουλάρει λίγο περισσότερο στο πατριωτικό που ακουμπάει και σε καμιά θεωρία συνωμοσίας. Στους ΑΝ.ΕΛ. δεν θα είχαν κανένα ενδοιασμό να καταγγείλουν τον παγκόσμιο σιωνισμό για τη σκευωρία κατά της πατρίδας. Στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ μπορούν να αυξήσουν τη δοσολογία στην αντιμνημονιακή οργή, με μονομερή διαγραφή χρέους, και να κόψουν το λαιμό τους οι τοκογλύφοι. Μην έχετε καμία αυταπάτη. Σε ένα σύστημα που παραμένει εξοργιστικά πελατειακό και λαϊκίστικο, η προτεραιότητα όλων θα είναι να προσφέρουν αυτό που θέλει ο πελάτης.
Το ξεδόντιασμα προκαλεί και ένα μικρό βήχα αμηχανίας. Κυρίως από αριστερά. Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι, κατά βάθος, τραγικό: έχεις απέναντι ένα σκοτεινό τέρας και πάει και στο σκοτώνει εκείνος που, όπως υποστήριζες, το τάιζε. Στην πολιτική την απώλεια ενός εχθρού τη θρηνείς περισσότερο από το χαμό ενός φίλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να κατασκευάσει νέα θεωρία. Και η θεωρία της προβοκάτσιας είναι καλή για το twitter, εξαιρετική για την «Αυγή», αλλά στην Ελλάδα κερδίζει εκείνος που τον πιστεύουν στα καφενεία. Νοικοκυραίους χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι φοβικούς, παλαιάς κοπής αριστερούς, ούτε εμμονικούς του περιθωρίου. Και νέες ιδέες, όχι vintage διασκευές για απόμαχους του Πολυτεχνείου. Αμήχανη είναι και η Νέα Δημοκρατία. Διότι, αν μη τι άλλο, όσο η Χρυσή Αυγή παίζει στα κανάλια, τόσο ακυρώνεται η θεωρία των δύο άκρων.
Είναι άλλο η συμμορία που σφάζει συντεταγμένα και άλλο τα δέκα φρικιά με τις μολότοφ που, στην τελική, πετάνε και δέκα ανθρωπιστικά τσιτάτα. Ναι, πριν από δέκα-δεκαπέντε χρόνια μπορούσες να βρεις δύο άκρα. Όμως ο Κουφοντίνας και ο Γιωτόπουλος είναι στον Κορυδαλλό και περίμεναν τις αφίξεις της άλλης πλευράς. Αμήχανοι είμαστε και όλοι οι υπόλοιποι, όταν διαβάζουμε δημοσκοπήσεις που διατηρούν τη Χρυσή Αυγή στην τρίτη θέση. Ασφαλώς αυτό θα έπρεπε να απασχολήσει ιδιαίτερα όσους βρίσκονται πίσω από τη Χρυσή Αυγή. Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουμε να συμφιλιωθούμε, όπως ο ασθενής με την αρρώστια του. Κατά μία εκδοχή το ποσοστό των φασιστών στην ελληνική κοινωνία είναι σχετικά μικρό, αν το συναρτήσεις με το επίπεδο της ακαδημαϊκής και κοινωνικής παιδείας μας. Είναι μικρό, αν βάλεις από δίπλα τις δόσεις μισαλλοδοξίας που δέχεται ο μέσος Έλληνας από παιδί ως τα βαθιά γεράματα. Είναι αμελητέο, αν το κοιτάξεις μαζί με μια ακτινογραφία της μέσης ελληνικής οικογένειας και των νευρώσεων που μεταφέρει. Και από αυτή τη στιγμή το θεωρώ ανύπαρκτο, το διαγράφω και αρχίζω, επιτέλους, να παίζω Grand Theft Auto V.
18°
