Θα ήμουν ψεύτης (και το χειρότερο ψεύτης σαν τον Αλέκση, δηλαδή ένας ψεύτης που όλοι καταλαβαίνουν το ψέμα του) αν έλεγα ότι με ενοχλεί η δίωξη για παρακώλυση συγκοινωνιών που ασκήθηκε στους αγρότες που αποφάσισαν και φέτος να κλείσουν τους δρόμους. Το ίδιο ψεύτης θα ήμουν κι αν έλεγα πως δεν με χαροποιεί η σύλληψη των αφισοκολλητών που, με αφορμή την αντίθεση τους στη συμφωνία των Πρεσπών, κόσμησαν τους δρόμους της Βόρειας Ελλάδας με τις μούρες των συριζαίων βουλευτών. Θα ήθελα μάλιστα την τύχη τους να έχουν όλοι οι αφισοκολλητές που κοσμούν δρόμους και πλατείες με όλων των ειδών της μούρες (όχι μόνο τις πολιτικές) και εκεί ακριβώς είναι που ενώ είμαι έτοιμος να χειροκροτήσω το κράτος, που επιτέλους μοιάζει να αντιδρά στο νταβατζηλίκι και την παραβατικότητα, τα χέρια μου παγώνουν κι αρχίζω κάπως να φοβάμαι.
Γιατί συνειδητοποιώ ότι το κράτος του Αλέκση και των παρατρεχάμενων χειροκροτητών του δεν αντιδρά στο νταβατζηλίκι και την παραβατικότητα γενικά και αόριστα, αλλά στο νταβατζηλίκι και την παραβατικότητα μόνο όσων στέκονται απέναντι στην εξουσία τους. Το νταβατζηλίκι και η παραβατικότητα των δικών τους παιδιών ή όσων εξυπηρετούν την εξουσία τους, τελούν υπό την προστασία ή την ανοχή των αρχών.
Το ότι οι κυβερνητικοί αφισοκολλητές που γέμισαν τη Θεσσαλονίκη με τη φάτσα του Αλέκση κυκλοφορούν ανενόχλητοι είναι ένα παράδειγμα του τι θέλω να πω. Όπως ακριβώς και η ευκολία με την οποία οι κυβερνητικοί αφισοκολλητές γεμίζουν γειτονιές με την αναγγελία κάποιας ομιλίας κάποιου παρατρεχάμενου του ηγέτη της ελληνικής Αριστεράς. Το ίδιο και η άνεση με την οποία θα διαδηλώσουν και άμα λάχει θα παρακωλύσουν και τη συγκοινωνία οι υποστηρικτές του δικτάτορα Μαδούρο έξω από την πρεσβεία των Ηνωμένων των Πολιτειών. Όμως αυτά τα παραδείγματα δεν είναι τίποτα μπροστά στο παράδειγμα που αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το κράτος δεν διώκει την παραβατικότητα, αλλά την αντικυβερνητική δραστηριότητα:
Ο κύριος που σε πολλές φωτογραφίες είχαμε απολαύσει να επιτίθεται στα ΜΑΤ που φρουρούσαν τη Βουλή στο συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής, ο κύριος που δεν άντεξε να τον λένε Αφρικάνο και με ανάρτηση του στο face το book είχε βροντοφωνάξει την ελληνικότητα του και ταυτοχρόνως, ομολογήσει τη δράση του, κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος ως Έλλην. Πέρα από το ότι η δράση του ήταν κάπως πιο επικίνδυνη από μια αφισοκόλληση ή ένα κλείσιμο δρόμων, η μεγάλη του διαφορά με τους συλληφθέντες και τους διωκόμενους είναι ότι εκείνος είχε προσφέρει υπηρεσίες ανυπολόγιστης αξίας στο Αλέκση και τους χειροκροτητές του καθώς οι επιθέσεις του (και των άλλων νταήδων που ήταν στο πλάι του) έδωσαν τη δυνατότητα στους άνδρες της συντρόφισσας Γεροβασίλη και της συναγωνίστριας Παπακώστα να διαλύσουν τη συγκέντρωση.
Καλά ρε Βουλαρίνε, ακούω τον κουτοπόνηρο συμπολίτη να με ρωτάει, δεν είναι καλύτερα να συλληφθούν και να διωχθούν έστω και κάποιοι παραβατικοί από το να δρουν όλοι ανενόχλητοι; Δηλαδή ή όλα ή τίποτα;
Η απάντηση, όπως συνήθως συμβαίνει με τις κουτοπόνηρες ερωτήσεις, είναι εξαιρετικά εύκολη. Προφανώς είναι καλύτερο να μαζεύονται κάποιοι παραβατικοί από το να μη μαζεύεται κανείς. Αρκεί οι κάποιοι που μαζεύονται να μην είναι μόνο όσοι ενοχλούν την κυβέρνηση. Γιατί τότε δεν έχουμε περιορισμένη εφαρμογή του νόμου, αλλά προσπάθεια επιβολής καθεστώτος. Και για να το κάνω ακόμα πιο σαφές να πω πως ενώ πιστεύω πως και ένας χουλιγκάνος στη φυλακή είναι κέρδος για την κοινωνία, θα έτρεμα στην ιδέα να στελεχωθεί η αστυνομία με μέλη συνδέσμου χουλιγκάνων μιας ομάδας οι οποίοι θα συλλαμβάνουν όλους τους άλλους χουλιγκάνους όλων των άλλων ομάδων. Μπορεί ο αριθμός των ελεύθερων χουλιγκάνων να μίκραινε πολύ, αλλά ο κίνδυνος από τη δράση όσων έμεναν ελεύθεροι θα ήταν πιο μεγάλος από ποτέ. Και μπράβο τους.
7°
