Γιατί ο Τσίπρας προτιμάει τον Μαδούρο

Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας εκτέθηκε στη διεθνή κοινή γνώμη μετά την καταδίκη της στάσης του από τον Γκουαϊδό, πρόεδρο της εκλεγμένης Βουλής, ο οποίος αναγνωρίζεται από πολλές κυβερνήσεις σαν ο νόμιμος ηγέτης της Βενεζουέλας. Ο Γκουαϊδό ζήτησε από τον Τσίπρα να σταματήσει να υπερασπίζεται τον δικτάτορα Μαδούρο και να επισκεφθεί το συντομότερο δυνατόν τη Βενεζουέλα για να δει πώς ζει ο κόσμος με κατώτατο μισθό τρία δολάρια τον μήνα.

Βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια από τις δημοκρατικές δυνάμεις της Βενεζουέλας, τις ΗΠΑ, τις περισσότερες κυβερνήσεις της Ε.Ε. και της Λατινικής Αμερικής, να απομονωθεί ο Μαδούρο, να πεισθούν να μείνουν ουδέτεροι οι στρατιωτικοί που τον ακολουθούν με αντάλλαγμα την αμνήστευσή τους και να ανοίξει ο δρόμος για διενέργεια ελεύθερων προεδρικών εκλογών που θα βάλουν τέλος στη δικτατορία.

Γιατί δεν συνεργάζεται

Η Ε.Ε., σαν σύνολο, δεν επιδεικνύει τον δυναμισμό των περισσότερων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κατά του Μαδούρο γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα εκφράζει αντιρρήσεις στη διαμόρφωση κοινής θέσης κατά του καθεστώτος.

Καλύπτει τη δικτατορία Μαδούρο ζητώντας περισσότερο χρόνο για... δημοκρατικό διάλογο. Στην ουσία θέλει να κερδίσει πολιτικό χρόνο για λογαριασμό του Μαδούρο και των συνεργατών του για να καταπνίξουν και αυτή τη φορά τη λαϊκή διαμαρτυρία στο αίμα.

Μέσα σε λίγες ημέρες είχαμε δεκάδες νεκρούς από τις δυνάμεις καταστολής και τους παρακρατικούς του Μαδούρο αλλά αυτό δεν προβληματίζει τους «ανθρωπιστές» της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουν προβάλλει στο παρελθόν τη Βενεζουέλα σαν απάντηση στην πειθαρχία της Ευρωζώνης με το σκεπτικό ότι θα μπορούσε να μας προμηθεύσει φθηνό πετρέλαιο και να επιδοτήσει τη ρήξη Τσίπρα-Βαρουφάκη με την Ευρωζώνη.

Μια τετραετία αργότερα ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του καλούνται να εξηγήσουν πώς θα μας έσωζαν αυτοί που κατέστρεψαν τη χώρα τους. Το ζήτημα έχει μεγάλη πολιτική σημασία ενόψει ευρωεκλογών και εκλογών γιατί σχετίζεται με τις παραδοχές που οδήγησαν στην κρίση του 2015 και τον σχετικό λογαριασμό των 100 δισ.

Υπάρχει μια πιο σκοτεινή διάσταση στις σχέσεις κυβερνητικών στελεχών, ΣΥΡΙΖΑ και καθεστώτος Μαδούρο.

Η κυβέρνηση Τσίπρα έφθασε στο σημείο να θάψει υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης «συντροφισσών» στην πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Αθήνα για να υπερασπιστεί την εικόνα της «επανάστασης».

Κυβερνητικά στελέχη και διαμεσολαβητές ανέπτυξαν συνεργασία με το καθεστώς της Βενεζουέλας και ενδεχόμενη πτώση του θα μπορούσε να φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους συναλλασσόμενους με αυτό. Έχει ήδη αποδειχθεί ότι στην Ισπανία χρηματοδοτήθηκαν πλουσιοπάροχα οι Podemosαπό το δικτατορικό καθεστώς για επιστημονικούς, πολιτισμικούς και μορφωτικούς λόγους. Θεωρείται πολύ πιθανόν να έχουν χρηματοδοτηθεί διάφοροι στην Ελλάδα, χωρίς καν την αξιοπρεπή βιτρίνα που έστησαν οι Podemos στην Ισπανία.

Όταν θέλει, μπορεί

Το μπλοκάρισμα της κοινής θέσης της Ε.Ε. εναντίον του καθεστώτος Μαδούρο από την κυβέρνηση Τσίπρα αναδεικνύει την έλλειψη κοινής εξωτερικής πολιτικής. Όλα στηρίζονται στην ομοφωνία, με αποτέλεσμα η λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών να υποβαθμίζεται σε όφελος των επιλογών κάθε κυβέρνησης ξεχωριστά.

Στην περίπτωση της συμφωνίας Τσίπρα η κυβερνητική ηγεσία επικαλέστηκε την ανύπαρκτη ευρωπαϊκή πειθαρχία σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής για να δικαιολογήσει επιλογές της οι οποίες απορρίπτονται από την ευρύτατη πλειοψηφία των Ελλήνων. Καμία πειθαρχία σε τέτοια ζητήματα δεν υπάρχει και οι διεθνοπολιτικές επιλογές όλων των κυβερνήσεων των κρατών-μελών στηρίζονται στην απόλυτη προτεραιότητα των εθνικών συμφερόντων ή της αντίληψης που έχουν γι’ αυτά έναντι της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής.

Αδειάζοντας την Ε.Ε. υπέρ του Μαδούρο, ο κ. Τσίπρας αποδυνάμωσε το στοιχείο του της υποτιθέμενης διεθνοπολιτικής απομόνωσης σε ό,τι αφορά ενδεχόμενη μη συμφωνία με τον Ζάεφ. Απέδειξε ότι όταν θέλει μια κυβέρνηση κράτους-μέλους μπορεί να μπλοκάρει την κοινή ευρωπαϊκή θέση βάσει των κανόνων που ισχύουν στην Ε.Ε. Ο κ. Τσίπρας δεν το έκανε για τη Μακεδονία, το κάνει όμως με άνεση για τον Μαδούρο και αυτό κατά την άποψή μου λέει πολλά.