Η Σουηδική Ακαδημία αγαπάει τον Μαδούρο;

Αξιοσέβαστοι «νομπελοδότες» της Σουηδικής Ακαδημίας,

Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Ακούγοντας τα περί υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα για το βραβείο Νόμπελ, αισθάνθηκα σαν εκείνους τους μαθητές που ενώ είδαν μπροστά στα μάτια τους τον συμμαθητή τους να αντιγράφει, στο τέλος της χρονιάς είναι αναγκασμένοι να τον χειροκροτήσουν επειδή παίρνει βραβείο για τους βαθμούς του. Και οι κλακαδόροι του κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο με τους πανηγυρισμούς τους και την καζούρα στους υπόλοιπους. 

Ξέρω τι θα μου πείτε. Ότι η στάση μου αυτή δείχνει μισαλλοδοξία. Και φθόνο. Και ότι κανονικά θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος που ένα ακόμα βραβείο Νομπέλ θα καταλήξει στη χώρα μου. Δηλαδή, δίπλα στον Οδυσσέα Ελύτη και τον Γιώργο Σεφέρη, θα βρίσκεται πλέον και ο πρωθυπουργός μου. Λογικό. Αν είναι κανείς Σουηδός… Και μπορεί να δει τα πράγματα με κάποια ψυχραιμία. Και να τα διαχωρίσει.

Δηλαδή, εσείς μπορείτε να δείτε τη διαφορά. Πως είναι άλλο να παίρνεις ένα βραβείο για μια διεθνή συμφωνία που βάζει τέλος σε μια πολύχρονη βεντέτα –στο πλαίσιο της πολιτισμένης συνύπαρξης δύο λαών– και άλλο να κάνεις π.χ. ότι δεν ξέρεις πως υπάρχουν νεκροί σε μια πυρκαγιά, μόνο και μόνο για να φτιάξεις με τους παρατρεχάμενούς σου σε απευθείας σύνδεση μια παράσταση με εσένα στον ρόλο του «στιβαρού Πρωθυπουργού που δεν φταίει…». Για να μη σας πω ότι το πρώτο είναι το ακριβώς αντίθετο του δεύτερου.  

Αν το δείτε έτσι, θα καταλάβετε την αγωνία μου. Που δεν είναι μόνο δική μου, σας διαβεβαιώ. Είναι πολλών συμπατριωτών μου που βλέπουν μπροστά στα μάτια τους τη χώρα τους να βαράει διάλυση. Είναι σα να δικαιώνετε όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια. Π.χ. την «οικονομία του επιδόματος» να γίνεται το μοναδικό ορατό μέλλον. Και τη μετατροπή μιας ολόκληρης χώρας σε χώρα επαιτών που περιμένουν από τον μεγάλο πατερούλη τα ψίχουλά του. Σε μια χώρα όπου όσοι προσπαθούν ακόμα να δουλέψουν έξω από το Δημόσιο, ζουν μια ακραία εκδικητική αφαίμαξη. Σα να έχουν δίπλα τους ό,τι κι αν κάνουν, έναν τρακαδόρο να απαιτεί από αυτούς μερίδιο. Και που όλα τους λένε ότι είναι μόνοι τους και ανυπεράσπιστοι… 

Συγγνώμη, παρασύρθηκα. Ο προβληματισμός αυτός δεν σας αφορά στην πραγματικότητα. Πρόκειται για δικό μας εσωτερικό θέμα. Και τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα, ίσως να μη διαβάσετε καν την επιστολή μου. Ή αν την διαβάσετε να με κατατάξετε στην κατηγορία των φανατικών. Που έχουν κάποιο προσωπικό συμφέρον ενάντια στο γενικό συμφέρον της χώρας τους. Εσείς ένα βραβείο θέλετε να δώσετε. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Μόνο που αυτό το βραβείο στα μάτια της κοινής γνώμης θα μεταφραστεί ως εξής: «Αφού τον βράβευσαν οι ξένοι, καλά τα έκανε…». Ο διαχωρισμός που σας έλεγα… 

Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι εδώ δεν είμαστε Σουηδία. Για να σας δώσω να καταλάβετε, εμείς δεν περιμένουμε να ολοκληρώσει ο άλλος τη σκέψη του όταν συζητάμε! Το ξέρω, σας φαίνεται ακατανόητο, αλλά προσπαθήστε να καταλάβετε. Δεν σκεφτόμαστε σαν εσάς... Εδώ όταν κάποιος περιφέρει μια διεθνή διάκριση γίνεται ξαφνικά Τσιτσιπάς... Είναι ο «δικός μας που έκανε τους ξένους να υποκλιθούν στο ελληνικό μεγαλείο». Γιατί μόνο δύο σενάρια υπάρχουν: είτε να υποκλιθούν στο μεγαλείο μας αν κερδίσει, είτε να «είναι πρώτος στην καρδιά μας» αν χάσει. Σκεφτόσασταν ποτέ εσείς έτσι για τον Μπγιορν Μποργκ, ας πούμε; 
Τέλος πάντων. Αν τίποτα από όλα αυτά δεν σας πτοεί, θα παίξω το τελευταίο μου χαρτί: τον Νικολάς Μαδούρο! Αυτό δεν μπορεί να μη σας αφορά. Ακόμα κι εσείς, βυθισμένοι μέσα στη γενικότερη «σουηδίλα» σας, μπορείτε να δείτε τη διαφορά. Και να συνειδητοποιήσετε ότι ετοιμάζεστε να βραβεύσετε τον μοναδικό ευρωπαίο υποστηρικτή του! Δεν σας τρομάζει η σκέψη να κάνετε κάτι τέτοιο; Εκτός αν σας έχω παρεξηγήσει. Και αν αυτό το βραβείο που δίνετε δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι διεθνών σχέσεων και ισορροπιών. Και που τίποτα δεν σας εμποδίζει να το δώσετε και στον Ερντογάν, που λέει ο λόγος, αν αυτός κάνει μια χειρονομία καλής θέλησης. Στο κάτω-κάτω, έχετε ήδη δώσει πολλές φορές το συγκεκριμένο βραβείο σε τέτοιες περιπτώσεις. Οπότε, πάω πάσο. Και ετοιμάζομαι να υπομείνω τις ζητωκραυγές των παρατρεχάμενων συμμαθητών αυτού που αντέγραφε…

Σε οποιαδήποτε αντίθετη περίπτωση, ξανασκεφτείτε το. Να χαρείτε τους ABBA σας και τα κεφτεδάκια του ΙΚΕΑ...

Υ.Γ. Να σας θυμίσω ότι ο συγκεκριμένος δεν είχε κανένα πρόβλημα να αγκαλιάζεται και να συγκυβερνά με κάποιον ονόματι Πάνο Καμμένο; Αν δεν τον ξέρετε, να σας τον περιγράψω εγώ: είναι ένας από τους βασικότερούς σας εφιάλτες.

Απάνθρωπη θέση εργασίας της εβδομάδας

Αστυνομικός που φυλάει βουλευτή που ψήφισε τις Πρέσπες.

Θα έπρεπε να υπάρχει μία λέξη για...

«Ψευδο-καθρεφντροπή» 
Η στιγμή που κάποιος συνειδητοποιεί ότι πίσω από το τζάμι που χρησιμοποιούσε ως καθρέφτη κάνοντας χαζομάρες και γκριμάτσες, βρίσκεται ένας άνθρωπος που τον βλέπει πεντακάθαρα.

Η μετάφραση της εβδομάδας

Έφη Αχτσιόγλου (για τον κατώτατο μισθό) 
«Ξεκινάμε να επιστρέφουμε στους εργαζόμενους ένα μέρος από όσα απώλεσαν την περίοδο της κρίσης».  

Μετάφραση
«Τέλος η εποχή που δεν είχαν να πληρώσουν τους φόρους τους και κλαιγόντουσαν. Τώρα με την αύξηση τους επιδοτούμε για να τους πληρώσουν και δεν έχουν πια καμία δικαιολογία».