Η μεγαλύτερη ζημιά

Το τελευταίο διάστημα με αφορμή απειλές, εκφοβισμούς και χρήση βίας εναντίον πολιτικών, έγραψα δύο κείμενα: «Ένα σχόλιο για τους προπηλακισμούς στο Πολυτεχνείο» (16/11/18) και «Όταν οι βουλευτές απειλούνται» (15/1/19), καταδικάζοντας ανεπιφύλακτα τα γεγονότα αυτά.

Στα κείμενά μου υπογράμμιζα ότι παρά το γεγονός ότι οι απόψεις μου είναι διαμετρικά αντίθετες με όσα υποστηρίζει και υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της αντίθεσής μου στο περιεχόμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών, αρνούμαι να υποκύψω στον αποκρουστικό πειρασμό της «απόλαυσης» και αποδοχής της βίας, όταν αυτή στρέφεται εναντίον πολιτικών αντιπάλων. Έγραψα συγκεκριμένα:

«Η ανεπιφύλακτη καταδίκη αυτών των άθλιων πρακτικών, του τραμπούκικου εκφοβισμού και της σπίλωσης και τρομοκράτησης όσων εκφράζουν άποψη με την οποία άλλοι διαφωνούν, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, και κυρίως σταθερή. Ανεξαρτήτως, δηλαδή, της πολιτικής συγκυρίας και πρωτίστως ανεξαρτήτως του ποιοι είναι οι απειλούμενοι, ποιες οι απόψεις που πρεσβεύουν και τι προτίθενται να ψηφίσουν σε κρίσιμες πληροφορίες».

«Το γεγονός ότι θερίζουν όσα έσπειραν δεν μπορεί να συνιστά για κανέναν δημοκράτη μια ικανοποιητική εξέλιξη, μια δίκαιη ιστορική ανταπόδοση στους εγχώριους εκφραστές του εθνολαϊκισμού.
Στις δημοκρατίες, απέναντι στον φασισμό των τραμπούκων που επιβάλλουν την άποψή τους με γιουρούσια και γροθιές, δεν μπορεί παρά να υπάρχει μέτωπο χωρίς καμία έκπτωση ή επιφύλαξη. Οι “συλλογικότητες” της καθημερινής βίας και των προπηλακισμών, ανεξάρτητα από το ποιους εμφανίζουν ως στόχους τους, στρέφονται ευθέως κατά του κράτους δικαίου και της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών. Στρέφονται, δηλαδή, κατά του συνόλου της κοινωνίας».

Οι θετικές αντιδράσεις και στα δύο αυτά κείμενα ήταν εξαιρετικά ενθαρρυντικές και ελπιδοφόρες. Οι πολίτες που εμμένουν στον ορθό λόγο, στον σεβασμό στους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, είναι πολλοί και δεν είναι σιωπηλοί. Υπήρξαν όμως αντίστοιχες αρνητικές αντιδράσεις με περιεχόμενο οξείας εχθροπάθειας και μίσους.

Πολλοί με κατηγόρησαν ότι γλείφω τον ΣΥΡΙΖΑ για να πάρω και εγώ κάποιο υπουργείο! Το γεγονός δηλαδή ότι θύματα της βίας την οποία καταδίκαζα, ήταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αρκετό ώστε, κατά την κρίση τους, η καταδίκη μου να ερμηνευτεί όχι μόνο ως υιοθέτηση της πολιτικής τους, αλλά και ως ιδιοτελής στήριξη με σκοπό την ανάληψη αξιωμάτων. Προφανώς η εχθροπάθεια που συστηματικά από το 2011 καλλιεργήθηκε απο τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει διαχυθεί, προκαλεί τύφλωση και εμποδίζει ακόμη και μια ολοκληρωμένη και νηφάλια ανάγνωση.

Η δεύτερη κατηγορία των σχολίων μπορεί να μη μου απέδωσε υστερόβουλα κίνητρα (προφανώς διάβασαν όλο το κείμενο, οπότε δεν θα μπορούσαν να οδηγηθούν σε ανάλογο συμπέρασμα) αλλά κατέληγε στο: και λίγα τους έκαναν, όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν, όταν τα έκαναν αυτοί ήταν καλύτερα και άλλα συναφή. Οι πολίτες αυτοί μού υπενθύμιζαν τη συνθηματολογία και τις πρακτικές των αγανακτισμένων, τα γιαούρτια και τους ξυλοδαρμούς βουλευτών, τις αντισυγκεντρώσεις που οργάνωναν τάχα ανένταχτοι πολίτες, τις αφίσες με τα πρόσωπα επικηρυγμένων βουλευτών και τα υβριστικά και απειλητικά τηλεφωνήματα και μηνύματα που λαμβάναμε την περίοδο ψήφισης των μνημονίων.

Προφανώς δεν χρειαζόμουν αυτή την υπενθύμιση. Όταν έχεις δεχτεί στο πετσί σου αυτού του είδους τον τραμπουκισμό, δεν τον ξεχνάς.

Οι πολίτες όμως που μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν το κείμενό μου αισθάνθηκαν την ανάγκη να μου τα θυμίσουν, με την επισήμανση ότι τώρα ήρθε η ώρα της δίκαιης τιμωρίας και της ανταπόδοσης. Η εφαρμογή του Μωσαϊκού νόμου αποτελεί γι’ αυτούς την απόλυτα ενδεδειγμένη και νομιμοποιημένη απάντηση.

Τα κηρύγματα του μίσους και του διχασμού, η ακραία εχθροπάθεια μέσα από το εμείς η αυτοί, τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν, φαίνεται ότι έπιασαν τόπο ένθεν κακείθεν.

Η κοινωνία σε διάταξη εμφύλιας σύγκρουσης, λοιπόν. Ο άλλος ως εχθρός, ως είδος στο οποίο αξίζει ο εξοβελισμός και η εξόντωση.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά που ο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητά προκάλεσε στη χώρα. Δίχασε με ακραία μέσα, με ρητορική μίσους και προπαγάνδα που παραπέμπει σε ολοκληρωτισμό.

Η ανάταξη της οικονομίας, η αποκατάσταση της λειτουργίας των τραπεζών, η προσέλευση επενδύσεων, η πάταξη της βίας στα πανεπιστήμια και εν γένει στην καθημερινότητα, η αποκατάσταση της λειτουργίας των θεσμών και του κράτους δικαίου δεν αποτελούν τις μόνες προτεραιότητες για τη νέα κυβέρνηση. Εν έτει 2019, η αποκατάσταση της εθνικής συμφιλίωσης επιστρέφει θλιβερά ως μέγα ζητούμενο.