Είναι δύσκολο να πει κανείς πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στη Βενεζουέλα. Όταν γράφεται αυτό το κείμενο, όλα τα ενδεχόμενα δείχνουν ανοιχτά. Ίσως το καθεστώς Μαδούρο πνέει τα λοίσθια. Ίσως, πάλι, θα ήταν λάθος να υποτιμήσουμε την αποφασιστικότητα με την οποία είναι ικανά να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους τέτοιου είδους καθεστώτα. Άλλωστε, η κατά το παρελθόν στάση του Μαδούρο απέναντι στην αντιπολίτευση μόνο ανησυχία προκαλεί. Ο άνθρωπος αυτός πιθανότατα «θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του», μην έχοντας ενδοιασμούς ως προς τις μεθόδους που θα χρησιμοποιήσει προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία.
Αυτό πάντως που σχεδόν με βεβαιότητα μπορεί να πει κανείς είναι ότι, σε περιπτώσεις που τείνει να διαμορφωθεί δυαδική εξουσία, η κατάσταση δεν αργεί να ξεκαθαρίσει, υπέρ του ενός ή του άλλου πόλου. Αυτό τουλάχιστον διδάσκει η Ιστορία. Εν ολίγοις, ή ο Μαδούρο θα τα μαζέψει και θα φύγει, ή θα επιπέσει αμείλικτα και ανελέητα επί των αντιπάλων του, οπότε είναι πολύ πιθανό να έχουμε εκατόμβες. Όσο θα εξακολουθεί, άλλωστε, να ελέγχει τον στρατό, τα πράγματα θα είναι δύσκολα για την αντιπολίτευση.
Ας ευχηθούμε οι πολίτες της Βενεζουέλας να ξεμπερδέψουν όσο το δυνατόν πιο σύντομα και πιο αναίμακτα με αυτό το καταστροφικό όσο και δολοφονικό καθεστώς που τους έχει καθίσει στο σβέρκο. Ένα καθεστώς που, περίπου σαν εκείνο του Εμβέρ Χότζα στην Αλβανία, έχει «καταφέρει» να οδηγήσει τη χώρα σε έναν ασύλληπτο συνδυασμό της πιο απόλυτης εξαθλίωσης και της πιο απόλυτης ανελευθερίας. Έχουμε δει χώρες να καταδικάζονται από «σοσιαλιστικά» (τρομάρα τους…) καθεστώτα στην εξαθλίωση, στην πιο εφιαλτική έλλειψη ακόμα και των πιο βασικών αγαθών. Έχουμε, επίσης, δει καθεστώτα αδίστακτα ως προς την κατάπνιξη κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής και καταστολή κάθε εστίας αμφισβήτησής τους. Τέτοιον συνδυασμό, όμως, εξαθλίωσης και αυταρχισμού σπάνια βλέπουμε πια στις μέρες μας. Περίπου 3 εκατομμύρια(!) άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει κακήν κακώς τη Βενεζουέλα, αναζητώντας καταφύγιο σε γειτονικές χώρες. Ο πληθωρισμός είναι αχαλίνωτος, είδη πρώτης ανάγκης έχουν εξαφανιστεί εδώ και καιρό, η νεολαία βλέπει το μέλλον της να διαγράφεται ζοφερό, χωρίς ούτε παραθυράκι ελπίδας. Και όλα αυτά σε μια χώρα πλούσια σε πετρέλαιο, της οποίας όλοι οι δείκτες, πριν ενσκήψει η ακρίδα του τσαβομαδουρισμού, ήταν πολύ πιο πάνω από εκείνους των άλλων χωρών της περιοχής.
Και ποιοι έσπευσαν, βέβαια, να ταχθούν στο πλευρό του Μαδούρο; Όλες εκείνες οι χώρες όπου η δημοκρατία κακοποιείται βάναυσα και συστηματικά. Ο τσάρος Πούτιν, ο σουλτάνος Ερντογάν, οι αγιατολάδες του Ιράν, η «σιδηρά και αγέλαστος» νομενκλατούρα του Πεκίνου, μερικές χώρες της Λατινικής Αμερικής που οι ηγέτες τους συνδέονται στενά με το καθεστώς του Μαδούρο. Και βέβαια, το καθεστώς της Αβάνας, πηγή έμπνευσης εν πολλοίς για όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της ευρύτερης περιοχής, μέγας «αρχιερέας και διδάσκαλος» της οικογενειοκρατίας, του αυταρχισμού και της γενικευμένης ένδειας.
Ωστόσο, ενδιαφέροντα συμπεράσματα προκύπτουν και από τη στάση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα. Υπενθυμίζω πρώτα ότι, πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχε καταδικάσει με ψήφισμά του όσα τότε συνέβαιναν (32 νεκροί, 1.400 συλλήψεις) στην ταλαίπωρη χώρα, υπέρ της καταδίκης είχαν ψηφίσει μόνον οι πέντε βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, οι δύο του Ποταμιού και οι δύο του ΠΑΣΟΚ. Οι υπόλοιποι δώδεκα είχαν ταχθεί ουσιαστικά στο πλευρό του Μαδούρο, είτε ψηφίζοντας κατά είτε απέχοντας από την ψηφοφορία. Πιο συγκεκριμένα λοιπόν, είχαν αρνηθεί να καταδικάσουν το καθεστώς Μαδούρο οι δυο ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, ο λαφαζανικός Χουντής, ο εκλεγμένος με τους ΑΝΕΛ Μαριάς, οι εκλεγμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ Σακοράφα (εν συνεχεία ανεξάρτητη, νυν βαρουφακική) και Χρυσόγονος, οι συριζαίοι Παπαδημούλης, Κούλογλου και Κούνεβα, καθώς και οι τρεις ευρωβουλευτές της Χρυσής Αυγής. Ωραία παρέα!
Στην ίδια αυτή γραμμή πλεύσης πάντα και για να μην ξεχνάμε ποιος είναι ποιος, και τώρα, που το ρεύμα για απαλλαγή της Βενεζουέλας από τον ολετήρα Μαδούρο δείχνει να φουντώνει πάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε, δια του γραμματέα του μάλιστα, να δηλώσει την αμέριστη συμπαράστασή του στον χασάπη του Καράκας. Ας τα βλέπουν (και) αυτά όσοι διαλαλούν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα σοσιαλδημοκρατικό ή κεντροαριστερό, στον «προοδευτικό» (sic) πόλο του πολιτικού μας συστήματος.
Ας το επαναλάβω, λοιπόν, για μια ακόμα φορά: η μόνη άξια του ονόματός της Αριστερά είναι η Αριστερά κληρονόμος του πολιτικού φιλελευθερισμού, η Αριστερά που υπερασπίζεται αδιαπραγμάτευτα τα πολιτικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες. Η στάση απέναντι στις ολοκληρωτικές πρακτικές, ή ακόμα και τις ολοκληρωτικές τάσεις, ήταν πάντα και παραμένει το απαραίτητο διαπιστευτήριο για όποιον (θέλει να) διεκδικεί την ιδιότητα του αριστερού. Αλλά βέβαια, για την «Αριστερά» των αδελφών Κάστρο, του Μαδούρο και του Ορτέγκα, για την Αριστερά των χωρίς αναστολές power games, για τα πρωτοξάδελφα του Εμβέρ Χότζα και του Πολ Ποτ, για τα εγγόνια του Στάλιν και τα δισέγγονα του Λένιν, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Και κάτι τελευταίο, όχι ιδιαίτερα κολακευτικό για τον «βαθιά δημοκρατικό» λαό μας. Αν κάποιοι πάρουν/με την πρωτοβουλία για μια ειρηνική (προφανώς) διαμαρτυρία έξω από την πρεσβεία της Βενεζουέλας, βάζω στοίχημα ότι δεν θα μαζευτούμε περισσότεροι από πενήντα. Αντίστοιχα, όποτε επιχειρήσαμε να μαζευτούμε και να αφήσουμε ένα λουλούδι ο καθένας μας στον τόπο όπου δολοφονήθηκαν οι τέσσερις της Marfin, ποτέ δεν καταφέραμε να είμαστε περισσότεροι από καμιά δεκαπενταριά.
17°
