Ποια είναι η θέση του πολίτη που αναζητεί δίκαιες λύσεις και θέλει να είναι δίκαιος ο ίδιος; Δενξέρω. Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα είναι ότι, ενώ είμαστε διχασμένοι σε δυο ασυμφιλίωτες παρατάξεις, αλληλοτροφοδοτούμενες με μίσος, περιφρονήσαμε όλες τις προσπάθειες για τη δημιουργία ενός πολιτικού χώρου που να αντιστοιχεί σε κάποια μορφή ευρωπαϊκής «κανονικότητας». Πιστεύω ότι χάσαμε μια ευκαιρία και ότι, για μια ακόμα φορά, φταίμε όλοι.
Όπως έχει γραφτεί πολλές φορές, η δεξιά και η αριστερά βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση: ο δεξιός εθνικισμός (τον οποίο, στους κροσσούς των κομμάτων και σχηματισμών της δεξιάς, συνοδεύουν γραφικές ακρότητες) συμπληρώνει τον αριστερό «διεθνισμό», μια τρελή ονειροφαντασίωση που στη διάρκεια του 20ού αιώνα οδήγησε την αριστερά σε αντικατάσταση του πατριωτικού αισθήματος για την Ελλάδα με την αφοσίωση για τη Σοβιετική Ένωση. Η αριστερά διαπνέεται χρονίως από εθνικο-πατριωτική σύγχυση. Αν η παραδοσιακή, λαϊκή δεξιά έβλεπε πάντοτε εσωτερικό μεγαλείο και εξωτερικούς κινδύνους που δεν υπήρχαν, η αριστερά εξυπηρετούσε «τα συμφέροντα της παγκόσμιας εργατικής τάξης» που υποτίθεται ότι ήταν ενωμένη εναντίον του διεθνούς κεφαλαίου. Το ήθος των δύο παρατάξεων ήταν ίδιο ―χωριατιά, πουριτανισμός, στενοκεφαλιά, αμοραλισμός― αλλά, στο πέρασμα του χρόνου, ένα κομμάτι της δεξιάς εξελίχθηκε σε φιλελεύθερη, φιλοευρωπαϊκή, ενώ η αριστερά παρέμεινε en bloc καθηλωμένη στους άξεστους τρόπους, στην αμορφωσιά και στο κοινωνικό θράσος. H συμπεριφορά των εκλεγμένων στη Βουλή και στα ΜΜΕ επιβεβαιώνει τη διαπίστωση. Η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ θεμελιώθηκε στην ταύτιση αυτής της κοινωνικής συμπεριφοράς.
Αλλά, όπως είπα, πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβλαψε την Ελλάδα σε όλα τα πεδία, από την οικονομία μέχρι τις νοοτροπίες, αλλά, αν κάτι έκανε σωστά, αν, έστω, κάτι έγινε σωστά αυτά τα τελευταία χρόνια (π.χ. το σύμφωνο συμβίωσης το οποίο, σημειώνω, ότι δεν ψήφισε το ιερατείο του ΚΚΕ) ποιος είναι ο λόγος να προβάλλουμε διαφωνίες; Ο μικροκομματισμός είναι η εθνική μας κατάρα. Μία από τις εθνικές μας κατάρες.
Το εθνικό μας συμφέρον είναι η απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία. Αλλά και πάλι, αυτή η απομάκρυνση πρέπει να γίνει θεσμικά, με δίκαιο τρόπο, όχι με τεχνάσματα· ούτε με απειλές. Η συμφωνία με τα Σκόπια (για την οποία έμαθα πολλά από το βιβλίο του Άγγελου Συρίγου και του Ευάνθη Χατζηβασιλείου) μού φαίνεται καλούτσικη· και οι αντιδράσεις, εκτός του ότι δεν μπορώ να μοιραστώ την ένταση και την αισθητική τους, δείχνουν, μεταξύ άλλων, έλλειψη πολιτικής προτεραιοποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε τη συμφωνία των Πρεσπών για να καταφέρει τη χαριστική βολή στα μικρά κόμματα, για να απορροφήσει τους πιο επιρρεπείς και, πρωτίστως, για να μας αποπροσανατολίσει από τα προβλήματα της φτώχειας και της στασιμότητας, δηλαδή από τον αρνητικό απολογισμό των πεπραγμένων του. Υπό αυτή την έννοια, σημείωσε επιτυχία: ο ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά γενικά, διαρρηγνύει τα υπολείμματα της κοινωνικής συνοχής παραμένοντας σύστοιχη με τις αξίες της. Η κοινωνική συνοχή δεν είναι αριστερή αξία.
Δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας είναι «πονηροί». Πιστεύω ότι διαθέτουν την πείρα του πεζοδρομίου, τον θορυβώδη αμοραλισμό που περνιέται για αγωνιστικότητα. Άνθρωποι και ομάδες που προέκυψαν από τον σοσιαλφασιστικό χώρο είναι, δυνάμει, εγκληματικοί· ωστόσο, η εν λόγω συμφωνία δεν μπορεί να θεωρηθεί «προδοσία» ―αντιθέτως, η αντιμετώπισή της ως προδοσία αποδυναμώνει τη θέση μας στα Βαλκάνια και, επαναλαμβάνω, κάνει το χατίρι της διχαστικής αριστεράς. Όσο για το ποιος είναι πατριώτης νομίζω πως υπάρχει ένα πατριωτικόμετρο: πατριώτης είναι εκείνος που θέλει η χώρα του, οι συμπατριώτες του, να είναι αξιοπρεπείς, ειρηνικοί και ευτυχισμένοι. Dream on.
16°
