Μπορεί μια αδίστακτη κυβέρνηση να φέρει ένα καλό νόμο;

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι δεν υπήρξαν πιέσεις από τους δυτικούς θεσμούς υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, ότι δεν ξέρουμε ποιος φέρνει στη Συμφωνία των Πρεσπών, ότι δεν τη φέρνει η πιο αμοραλιστική κυβέρνηση που θυμάμαι στη ζωή μου, με τον πιο πρόχειρο, τυχάρπαστο και εξουσιολάγνο πρωθυπουργό.

Ας υποθέσουμε ότι η Συμφωνία ήρθε ουρανοκατέβατη, ότι ξέρουμε μονάχα την ίδια τη Συμφωνία και όσα προηγήθηκαν στο γειτονικό μας κράτος.

Στην περίπτωση αυτή, ρωτήστε τον εαυτό σας με ειλικρίνεια:

Είναι ή δεν είναι γενναίος πολιτικός ο Ζόραν Ζάεφ, που πήγε κόντρα σε όλα και επέβαλε μέχρι και αλλαγή του Συντάγματος και της ονομασίας της χώρας του, από Δημοκρατία της Μακεδονίας (όπως την έλεγε μέχρι τώρα όλος ο κόσμος, όταν δεν την έλεγε Μακεδονία σκέτη);

Διατρέχει οποιονδήποτε κίνδυνο η Ελλάδα από το μικρό αυτό κράτος, που είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένο οικονομικά και γεωπολιτικά από την ίδια, μάλιστα τώρα που οι γείτονες παραιτήθηκαν από κάθε αλυτρωτισμό;

Συμφέρει ή όχι την Ελλάδα να διατηρηθεί αυτό το κράτος ακέραιο και να μπει στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά να διατηρείται στη συνεχή εθνοτική – εδαφική αβεβαιότητα, μήλο της έριδας ανάμεσα σε Αλβανία, Βουλγαρία, Σερβία;

Γιατί η Ρωσία του Πούτιν και η Τουρκία του Ερντογάν αρνούνται τη μετονομασία του γείτονα σε Βόρεια Μακεδονία;

Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν Σλαβομακεδόνες εδώ και τουλάχιστον 150 χρόνια, με εθνική συνείδηση και μακεδόνικη γλώσσα, σλάβικης προέλευσης;

Δεν έχετε συντύχει ποτέ τους Σλαβομακαδόνες της ελληνικής Μακεδονίας; Δεν ταξιδέψατε ποτέ προς τα κει, δεν τους συναντήσατε στο στρατό;

Για πόσο μπορείς να λες στον άλλο «Δεν υπάρχεις» ή «Θα λέγεσαι όπως γουστάρω εγώ», ή «Όλη η Μακεδονία είναι ελληνική» ή «Οι Έλληνες Μακεδόνες είναι οι μόνοι που μπορούν να λέγονται έτσι»;

Ήταν ή όχι η λέξη «Μακεδονία» στις ονομασίες «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Μακεδονίας» (επί ενιαίας Γιουγκοσλαβίας) και στη συνέχεια «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», ονομασίες που η Ελλάδα πάντα δεχόταν;

Σίγουρα δεν προβληματίζεσαι που στους εχθρούς της Συμφωνίας φιγουράρουν, ανάμεσα στ’ άλλα, η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος;

Αφού απαντήσεις τα παραπάνω στον ίδιο σου τον εαυτό, γύρνα στο σήμερα. Πράγματι τη Συμφωνία τη φέρνει στη Βουλή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (γιατί ένα μεγάλο τμήμα των ΑΝΕΛ παρέμεινε στην κυβέρνηση). Πράγματι, η κυβέρνηση θα προτιμούσε η «Βόρεια Μακεδονία» να είχε απορριφτεί ήδη από τη γειτονική χώρα, να μην είχε υπάρξει καν Συμφωνία των Πρεσπών. Να όμως που υπάρχει, που η «καυτή πατάτα» έφτασε στα χέρια της. Μήπως λοιπόν τώρα η μη λύση του θέματος εξυπηρετεί ακριβώς τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα προτιμούσε η εκκρεμότητα να διατηρηθεί και να περάσει στην επόμενη κυβέρνηση;

Και για να καταλήξω: μήπως ακριβώς η έγκριση της Συμφωνίας ξεπερνάει τις μικροκομματικές στοχεύσεις του ίδιου του κ. Τσίπρα και της παρέας του, αφαιρώντας τους τη δυνατότητα να επιτείνουν τη σύγχυση και να ταυτίζουν με την Άκρα Δεξιά όσους αρνούνται τη Συμφωνία; Μήπως τελικά η έγκριση της Συμφωνίας καταλήγει να είναι αντικυβερνητική θέση; Μήπως οι φίλοι της Συμφωνίας δεν είναι κατ’ ανάγκη και φίλοι της κυβέρνησης; Αλλά και το αντίστροφο: Μήπως δεν αληθεύει πως όλοι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της Συμφωνίας; Ποιον εξυπηρετεί να πιστώνεται στον κ. Τσίπρα όλο αυτό το περίπου 30% που δέχεται τη Συμφωνία;

Με απλά λόγια: Αξίζει να σταθεί κανείς κόντρα σε μια σωστή Συμφωνία που πάει να γίνει νόμος του κράτους, μόνο και μόνο επειδή τη φέρνει μια αδίστακτη κυβέρνηση; Ποιο είναι το μείζον και ποιο το έλασσον; Στο κάτω κάτω, ακόμα και μια κάκιστη κυβέρνηση μπορεί να κάνει κάτι καλό.