Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους σχετικά με Μακεδονικό είναι ότι αποτελεί ένα δύσκολο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής. Στην πραγματικότητα η πιο σοβαρή, ίσως η μόνη πια δυσκολία, είναι η διαχείριση της κοινής γνώμης. Κι αυτό ισχύει τόσο για την Ελλάδα, όσο φυσικά και για την FYROM. Η απόδειξη είναι η ενδιάμεση συμφωνία του 1995.
Αν την πάρει κανείς τοις μετρητοίς, η συμφωνία που υπέγραψε ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι καταστροφική γι’ αυτά που αποκαλούμε εθνικά συμφέροντα. Η καλύτερη απόδειξη είναι ότι στα 24 χρόνια που μεσολάβησαν οι περισσότερες χώρες αναγνώρισαν τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Λίγα χρόνια ακόμα και οι μοναδικές χώρες που θα την αποκαλούσαν FYROM θα ήταν η Ελλάδα και η Κύπρος. Ταυτόχρονα η Ελλάδα είχε ήδη μια καταδίκη από το Διεθνές Δικαστήριο για το βέτο που έβαζε στην ένταξη της FYROM στο NATO. Η συμφωνία, βλέπετε, έλεγε ρητά ότι η Ελλάδα δεν θα προέβαλε αντιρρήσεις! Πόσες καταδίκες ακόμα θα αντέχαμε; Και ποια θα ήταν η ζημιά να αψηφούμε το Διεθνές Δικαστήριο, όταν όλη η πολιτική μας απέναντι στην Τουρκία στηρίζεται στον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του Δικαστηρίου; Για να το πούμε διαφορετικά, είχαμε δεθεί χειροπόδαρα: το μόνο «όπλο» που είχε απομείνει στην Ελλάδα ήταν να παραβιάσει τη συμφωνία. Τόσο κακή ήταν!
Οι καταστροφικές επιπτώσεις, ωστόσο, δεν σταματούν εδώ. Όλα αυτά τα χρόνια χιλιάδες πολίτες της FYROM έμπαιναν στην Ελλάδα με διαβατήρια της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», φαρδιά πλατιά γραμμένο στο εξώφυλλο. Στη δεύτερη σελίδα, μάλιστα, στην εθνικότητα –τι έκπληξη– έγραφε «Μακεδονική», σκέτο «Μακεδονική». Όσο για τη γλώσσα φυσικά δεν υπήρχε θέμα αμφισβήτησης, ήταν η μακεδονική. Και βέβαια στο σύνταγμα είχαν γίνει αλλαγές, πολύ λιγότερες όμως, και τα σημεία που σήμερα θεωρούμε αλυτρωτικά τότε είχαν γίνει αποδεκτά χωρίς αντιρρήσεις. Για 24 χρόνια, δηλαδή, οι γείτονες είχαν γλώσσα μακεδονική και εθνικότητα μακεδονική. Ακόμα και με τους νόμους της χρησικτησίας είχαν κατοχυρώσει την «εθνότητα», σύμφωνα με τη λογική τουλάχιστον των μακεδονομάχων. Κι όμως τίποτα από όλα όσα φοβερά και τρομερά υποστηρίζουν οι λογής λογής ειδικοί ότι θα συμβούν, δεν συνέβη. Αντιθέτως οι σχέσεις εξομαλύνθηκαν πλήρως, και μάλιστα παρά το ότι πρωθυπουργός ήταν ο υπερεθνικιστής Γκρουέφσκι.
Το πραγματικά παράδοξο, όμως, βρίσκεται αλλού. Γιατί ενώ υπογράψαμε μια τόσο βλαπτική και επικίνδυνη συμφωνία, δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση. Δεν βρέθηκε ούτε ένας να πει γιατί μένει στο προσωρινό έστω όνομα το «Μακεδονία», να επισημάνει όλους αυτούς του κινδύνους για τη χώρα. Αντιθέτως η συμφωνία έγινε περίπου δεκτή με ανακούφιση ακόμα και από την τότε αντιπολίτευση. Κι ακόμα κι όταν άρχισαν να πέφτουν μία μία οι αναγνωρίσεις, τις αποδεχόμασταν μοιρολατρικά. Απλώς ψιχαλίζει. Η απάντηση ονομάζεται Ανδρέας Παπανδρέου. Ο οποίος είχε καταλάβει πολύ καλά ότι στο ζήτημα απαιτείται πρωτίστως η διαχείριση της κοινής γνώμης. Για την ουσία της διαφοράς λίγο νοιαζόταν κι αυτό προκύπτει από το πόσο «κακή» συμφωνία αποδέχθηκε. Ενδιαφερόταν όμως πάρα πολύ να μην κατηγορηθεί για ενδοτισμό, όταν θα έκανε την απαραίτητη στροφή από την αδιαλλαξία της αντιπολίτευσης στον ρεαλισμό που επιβάλλει η διακυβέρνηση. Είχε ακολουθήσει έτσι τη λενινιστική άποψη πως αν θέλεις να στρίψεις προς τα δεξιά, πρώτα κάνεις μια απότομη στροφή προς τα αριστερά. Πριν από τη συμφωνία είχε επιβάλει το εμπάργκο στα Σκόπια, προκαλώντας κατακραυγή και διεθνώς και στο εσωτερικό. Όταν αποδέχθηκε τον συμβιβασμό, λοιπόν, η ενδιάμεση συμφωνία δεν αντιμετωπίστηκε σαν υποχωρητικότητα αλλά περίπου σαν ελληνική νίκη.
Αυτό ήταν και το μεγάλο πολιτικό έγκλημα του κ. Τσίπρα. Δεν κατάλαβε ότι μια τέτοια απόφαση προϋποθέτει προετοιμασία και σωστή διαχείριση της κοινής γνώμης. Το είχε πετύχει στο Μνημόνιο: αυτός ο μεγάλος αντιμνημονιακός υπόγραψε μνημόνιο χωρίς να ανοίξει μύτη. Ναυάγησε στο μακεδονικό. Και μπορεί να έχει δίκιο, όταν υποστηρίζει ότι πολλές από τις θέσεις της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ είναι εξωφρενικές, στην πραγματικότητα ωστόσο η αντιπολίτευση ακολουθεί την κοινή γνώμη που έχει μπει σε έναν παροξυσμό εθνικισμό. Προφανώς έχει ξεχάσει πως όποιοι χαϊδεύουν τον εθνικισμό, τρώνε συνήθως το κεφάλι τους.
13°
