Η επιτέλους σοβαρή αντιμετώπιση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή και η διαφαινόμενη εξάρθρωσή της είναι μια εξαιρετική επιτυχία της ελληνικής δημοκρατίας, ανάλογη με τις δίκες της χούντας και τη χαλιναγώγηση των χουντικών υπολειμμάτων το 1975 ή την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη το 2002. Εγώ θα ήθελα να τονίσω έξι πλευρές που σχετίζονται με την πιθανότητα επιβίωσης ή μετεξέλιξής της.
Πρώτο, η διατήρηση του γρήγορου ρυθμού και της καλής απόδοσης στη δράση των διωκτικών και λοιπών αρχών κατά της Χρυσής Αυγής. Αν οι αρχές διατηρήσουν τον –πρωτόγνωρο για την Ελλάδα– ρυθμό τους, η Χρυσή Αυγή θα φτάσει στη δίκη της χωρίς να προλάβει να έχει σηκώσει κεφάλι. Αν αυτό δεν γίνει ή αν το θέμα δεν φτάσει «δεμένο» στα δικαστήρια, τότε η οργάνωση μπορεί να μη χτυπηθεί αποφασιστικά.
Δεύτερο,οι 426.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής. Η δημοκρατία πρέπει να ξανακερδίσει το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι απ’ αυτούς χωρίς χαιρεκακία, χωρίς μνησικακία και με επιχειρήματα. Πρέπει να υψωθεί πειστικός λόγος απέναντι στο συνωμοσιολογικό σενάριο των χρυσαυγιτών περί σκευωρίας της κυβέρνησης και των …Εβραίων, και επομένως στα λεγόμενα του κ. Κασιδιάρη, που παρουσιάζει τη ΧΑ σαν άσπιλη λευκή παρθένα (ούτε καν «μωρή»).
Τρίτο, οι αστυνομικοί ως σώμα (κι από κοντά οι στρατιωτικοί). Λοιδορημένοι συλλήβδην με το «μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι», με νεκρούς από την αριστερίστικη τρομοκρατία στις τάξεις τους, με ακροδεξιά «σταγονίδια» που με χαρά βασανίζουν ή δέρνουν, η αστυνομία κλήθηκε τώρα να συλλάβει χρυσαυγίτες (του μόνου κόμματος που την κολάκευε και την «έγλειφε») – και το κατάφερε με επιτυχία. Γιατί; Γιατί οι ίδιοι οι «μπάτσοι» είδαν ότι το κράτος είναι αποφασισμένο να τα βάλει με τη Χρυσή Αυγή. Τώρα λοιπόν οι μη χρυσαυγίτες αστυνομικοί έδρασαν με ικανοποίηση στο πλαίσιο της νομιμότητας, οι δε φιλοχρυσαυγίτες κοίταξαν, πολύ απλά, το συμφέρον τους. Για τη σημασία του να αναπτυχτεί όχι απλά μια μη φιλοχρυσαυγίτικη, μα συνείδηση δημοκρατικής νομιμότητας στους αστυνομικούς, ένα μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι.
Τέταρτο, το μπαλάκι «Χρυσή Αυγή» μεταξύ των κομμάτων. Τους προκαλεί αμηχανία και δεν ξέρουνε πώς να το διαχειριστούν. Παράδειγμα: οι κοκορομαχίες των εκπροσώπων ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ φέρνουν μονάχα καγχασμό. Χρεώνει ο ένας στον άλλο τη Χρυσή Αυγή με συνεχή αλυσίδα γελοίων ανακοινώσεων, θυμίζοντας τις χειρότερες εποχές Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ. Άλλο παράδειγμα: το «τιμημένο» ΚΚΕ, που επιμένει να αρνείται ότι η ΧΑ είναι αντιμνημονιακή δύναμη (!). Ο μη ρεαλισμός στην ανάλυση του φαινομένου Χρυσή Αυγή μόνο την ίδια, την εξαρχής ανορθολογική οργάνωση, εξυπηρετεί.
Πέμπτο, η οικονομική κρίση ως αιτία που ανέδειξε τη Χρυσή Αυγή. Η κρίση υπονόμευσε το άτυπο συμβόλαιο ποιότητας ζωής που είχε «συμφωνήσει» η ελληνική δημοκρατία με τους πολίτες της, με ευθύνη του πολιτικού συστήματος και των (διατηρούμενων) προνομίων του (βλέπε υπάλληλοι Βουλής, εκκλησία, γραφειοκρατία, προσοδοθηρία κλπ). Το οξύμωρο σχήμα ότι κλήθηκαν να διαχειριστούν την κρίση τα κόμματα που κυρίως τη δημιούργησαν, αφήνει πολλά περιθώρια γι’ αυτήν ή την επόμενη Χρυσή Αυγή.
Έκτο, οι βαθύτερες και ουσιαστικότερες αιτίες που εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή. Μιλάω για τον υφέρποντα ρατσισμό, φυλετικό και κοινωνικό. Μιλάω για ένα εκπαιδευτικό σύστημα επικεντρωμένο αποκλειστικά στο ελληνικό έθνος, την (αρχαία βεβαίως βεβαίως) ελληνική γλώσσα και την ορθοδοξία, όλα αυτά με πολλή παπαγαλία και μη καλλιέργεια κριτικής σκέψης. Μιλάω για ατομισμό, ατιμωρησία και απουσία κοινωνικής συνείδησης. Μιλάω για συντεχνιακό συνδικαλισμό και «δίκαιη» βία της αριστεράς και των συνδικάτων της. Μιλάω για πλούσιους που δε δίνουνε δεκάρα για τον «πλησίον» τους. Μιλάω για απαξίωση της χειρωνακτικής εργασίας, για αποθέωση (μέχρι πολύ πρόσφατα) του διορισμού στο δημόσιο με σκοπό το «άραγμα». Μιλάω για θεωρίες συνωμοσίας εναντίον του «ανάδελφου» ελληνικού έθνους, κυρίαρχες ήδη από το 17ο αιώνα. Μιλάω για μη παραγωγικότητα και για εναντίωση στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Μιλάω για το μη χωρισμό κράτους - ορθόδοξης εκκλησίας. Για όλα όσα ξέρουμε, βλέπουμε, αλλά αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Επειδή όλα αυτά –και άλλα συναφή– χρειάζονται δεκαετίες για να αλλάξουν, εκφράζω τον ενδοιασμό μήπως όχι «ένας άλλος κόσμος», μα μια άλλη Χρυσή Αυγή είναι πάντα εφικτή.
12°
