Ισχυρίζομαι ότι στην περίοδο της κρίσης η κοινωνία οπισθοχώρησε. Αντί να τη χρησιμοποιήσει ως ευκαιρία για μια φυγή προς τα εμπρός, προτίμησε την στασιμότητα και την πολιτική οπισθοδρόμηση. Η 10ετία των μνημονίων μάς έκανε τελικά χειρότερους. Υποκύψαμε στην ευκολία.
Αντί να καταλάβουμε τις αιτίες που οδήγησαν στην κρίση ανακαλύψαμε νέους δράκους, αντί να αλλάξουμε το παλαιό αναπτυξιακό μοντέλο γεμίσαμε σουβλατζίδικα και καφέ, αντί να επιτρέψουμε σοβαρά ιδιωτικά πανεπιστήμια κλαίμε για τα παιδιά μας που οδηγούνται στην «καταραμένη ξενιτιά», αντί να εκσυγχρονίσουμε το ελληνικό δημόσιο μετακομίσαμε σε νέα πολιτικά γραφεία αναζητώντας πάλι διορισμούς.
Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της περιόδου –και φυσικά εύκολο– η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος, που οδήγησε και οδηγήθηκε με μία αυτεπίστροφη σχέση, σε αυτή την επιστροφή στο παρελθόν.
Η χώρα τελικά δεν κατάφερε να αλλάξει πολιτικό σύστημα, ούτε καν εκσυγχρόνισε το παλιό. Απλά το Instagramοποίησε.
Ανέδειξε δηλαδή μια νέα, διακομματική, πολιτική ελίτ που ξέρει να παίζει εξαιρετικά με τα social media και τις φωτογραφίες. Αντικατέστησε την πραγματική πολιτική με την στατικότητα και το στιγμιαίο της φωτογραφίας αφήνοντας τελικά αναλλοίωτα τα βαθύτερα αρνητικά χαρακτηριστικά του κομματικού φαινομένου. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις τα επιδείνωσε.
H έλλειψη παιδείας και ιστορικού βάθους έγιναν λαϊκότητα, η ανυπαρξία ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης και η ευκολία επιφανειακών διαχωριστικών γραμμών κυρίαρχος πολιτικός λόγος, η αποθέωση μιας φωτογραφικής νεότητας απαραίτητη προϋπόθεση πολιτικής επιβίωσης, ο λαϊκισμός και η ακραία κολακεία κάθε τινός που προερχόταν από το λαό πολιτική επιταγή, η «δηθενιά» πολιτικός συμβολισμός, τα κλισέ έγιναν ευαισθησία, τα μέλη έγιναν followers και οι απόψεις comments.
Αναδείχθηκε έτσι μια νέα πολιτική γενιά η οποία κατέρρευσε την κρίσιμη στιγμή, ιδίως όταν δεν έφερνε πίσω της την αναγκαία πολιτική ιστορικότητα.
Golden boys και golden girls μας βομβάρδισαν με σακίδια για να δείξουν ότι ήταν διαφορετικοί, μας εξήγησαν πόσο έτοιμες είναι να γίνουν μητέρες για να δείξουν ανθρώπινοι, μας επέβαλλαν το σακάκι χωρίς γραβάτα για να δείξουν ότι είναι αντισυμβατικοί, τα μούσια ότι είναι μοντέρνοι και macho... αν χρειαστεί.
Εκθρέψαμε μια γενιά πολιτικών που τουιτάρουν αντί να εξηγούν. Δημιουργήσαμε έτσι τα πιο αρχηγικά κόμματα στην ελληνική μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία γιατί μας άρεσε μια προφίλ φωτογραφία στο Instagram.
Αντί να αλλάξουμε τα κόμματα, ποντάραμε στους σωτήρες χωρίς πολλές φορές αυτοί να έχουν καν τα απαραίτητα προσόντα.
Αναδείξαμε το πιο κυνικό πολιτικό προσωπικό, χωρίς μάλιστα το συγκλονιστικό θεατρικό ταλέντο του Frank Underwood, αφού επενδύσαμε στην πολιτική χωρίς πολιτικούς.
Όλους αυτούς τους ανταμείψαμε και, το χειρότερο, τους πιστέψαμε.
Τόσο πολύ που μπερδέψαμε τους τακτικισμούς και την αλαζονεία με την σταθερότητα των απόψεων και την τόλμη. Την πόζα με την αλήθεια.
Και τώρα όλοι αυτοί, «τα κακομαθημένα παιδιά της πολιτικής», χαμογελούν αυτάρεσκα, διαπραγματεύονται, μετακινούνται, παριστάνουν, απαιτούν, διαμορφώνουν πλειοψηφίες, καθορίζουν το μέλλον της χώρας, εκβιάζουν την Ευρώπη, συνομιλούν με τον Πούτιν, αναδεικνύουν και αποδέχονται παλιούς και νέους ολιγάρχες που τους χτυπούν φιλικά μπατσάκια. Χωρίς επίγνωση, χωρίς αιδώ.
Σε άλλα νέα τώρα, το επιτόκιο δανεισμού κυμαίνεται γύρω στο 4,4% (ενώ στην Πορτογαλία στο 1,5%) καθώς η χώρα προσπαθεί να βγει στις αγορές, η αποτίμηση συνολικά των τραπεζών έχει υποχωρήσει στα 3,78 δισ. ευρώ και εξακολουθούν να υπάρχουν τρία ελληνικά και διαφορετικά σχέδια αναδιάρθρωσης των κόκκινων δανείων, το ασφαλιστικό σύστημα παραμένει ελλειμματικό, οι επενδυτικές δαπάνες ήταν στο πρώτο εξάμηνο φέτος 5,0% λιγότερες από ό,τι στην αντίστοιχη περίοδο πέρυσι.
Αυτά όμως είναι για τους παλιούς. Εκείνους εκεί τους γραφικούς με τα μπλοκάκια. Ξέρετε εσείς.
Υ.Γ.1 Ο τίτλος είναι παράφραση του εξαιρετικού βιβλίου του Κ. Κωστή «Tα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας» από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ.
Υ.Γ.2 Η ενημέρωση του κινητού μου δείχνει ότι ο μέσος όρος που καταναλώνω στην οθόνη του είναι 3 ώρες ημερησίως.
9°
