Μια εκδοχή του #10YearChallenge

Η νέα τάση στα social media ωθεί τους ανθρώπους να ποστάρουν φωτογραφίες τους πριν από 10 χρόνια και να τις αντιπαραβάλλουν με τις σημερινές. Συμβαίνουν διάφορα φαιδρά στο πλαίσιο του «πριν και μετά», η ανθρώπινη γελοιότητα είναι ανεξάντλητη όπως όλοι γνωρίζουμε, αλλά κάποιες φορές έχει ενδιαφέρον να γυρνά κανείς δέκα χρόνια πίσω, για να μπορέσει να σκεφτεί αλλιώς πάνω στο τώρα και να προλάβει ένα ύστερα που μπορεί να έρχεται από το χθες.

Στις 20 Ιανουαρίου 2009 το κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ παρουσίαζε η Μαρία Χούκλη. Πρώτη είδηση ήταν η ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα του πρώτου Αφροαμερικανού που έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ, ο 44ος, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στον προοδευτικό κόσμο ολόκληρου του πλανήτη. Η ομιλία του ήταν συγκλονιστική, το πάθος των ανθρώπων που είχαν ταξιδέψει με τρένα και λεωφορεία για να τον χειροκροτήσουν από κοντά απαράμιλλο, οι προσδοκίες τεράστιες. Από την κατοχύρωση της πρόσβασης στο δημόσιο σύστημα υγείας για 47 εκατομμύρια ανασφάλιστους μέχρι το κλείσιμο του Γκουαντάναμο και από τη μείωση της ανεργίας που είχε ξεπεράσει το 7% μέχρι τη στροφή στην πράσινη ενέργεια, όλοι περίμεναν τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και πρωτοβουλίες για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Ο Μπαράκ Ομπάμα, όπως φάνηκε από την πρώτη στιγμή, υπήρξε ένας υπέροχος πρόεδρος - και μετά ήρθε ο Τραμπ.

Την ίδια ώρα, στη χώρα μας, οι δυσοίωνες προβλέψεις της Κομισιόν για την ελληνική οικονομία κυριαρχούσαν στην πολιτική ατζέντα. Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Παπαθανασίου διαβεβαίωνε ότι ο Κασσάνδρες που προέβλεπαν προσφυγή στο ΔΝΤ θα διαψευστούν και διαμόρφωνε ένα τριετές δημοσιονομικό πρόγραμμα για να απαντηθούν οι ανησυχίες των Βρυξελλών για το έλλειμμα. Ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ζ. Κ. Γιούνκερ κρατούσε χαμηλούς τόνους ανακοινώνοντας ότι το ελληνικό ζήτημα θα αντιμετωπιστεί σε ειδική συνεδρίαση ενώ ο Επίτροπος Οικονομικών Χοακίν Αλμούνια εξόργισε το Βερολίνο τασσόμενος υπέρ της έκδοσης ευρωομόλογου για τις χώρες της ευρωζώνης που αντιμετώπιζαν πρόβλημα υπερχρέωσης και υψηλό κόστος δανεισμού. Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ζητούσε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία και ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπακωνσταντίνου υποστήριζε ότι η χώρα δεν είχε βγει ποτέ από το καθεστώς της επιτήρησης αλλά στην πραγματικότητα ελεγχόταν διαρκώς από τους εταίρους. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευ. Αντώναρος του απαντούσε με οξύτητα ρωτώντας την αξιωματική αντιπολίτευση πού θα βρει τα λεφτά για να χρηματοδοτήσει τις παροχές που υπόσχεται, ενώ ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος έβρισκε ταύτιση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην εξυπηρέτηση συμφερόντων. Εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ ήταν ο Κυριάκος Βελόπουλος που έριχνε βολές κατά της ΕΕ για την αυστηρότητά της και κατά της κυβέρνησης για τον ενδοτισμό της.

Λίγους μήνες μετά, τον Σεπτέμβριο, ο Κ. Καραμανλής θα δρομολογούσε πρόωρες εκλογές έναν μήνα μετά στις οποίες θα θριάμβευε ο Γιώργος Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ φτάνοντας κοντά στο 44%. Η συνέχεια είναι γνωστή: Λίγοι ακόμη μήνες αμεριμνησίας και μετά μνημονιακό σοκ.

Δέκα χρόνια πριν υπήρχε κανονικότητα, για να το πούμε με τους σύγχρονους όρους, αλλά ήταν μια κανονικότητα όχι και πολύ κανονική. Όλα φαίνονταν σχεδόν ίδια, ήταν όμως βαθιά αλλαγμένα. Η χρεοκοπία είχε ήδη συντελεστεί κι ας μην το ήξεραν εκείνοι που θα πλήρωναν το λογαριασμό, οι ψηφοφόροι των εκλογών του 2009 και οι τηλεθεατές του δελτίου ειδήσεων που παίχτηκε στη δημόσια τηλεόραση δέκα χρόνια πριν. Κάποιοι δεν το ξέρουν ακόμη…