Κι αν σου έχει μείνει μια σταλιά ντροπή...

Είναι σκληρή η πολιτική, μπορεί να σε εκθέσει, να σε ξευτελίσει βάρβαρα. Αλλά αν τα ’χεις καταφέρει, έχεις φτάσει στην κορυφή μπορεί να μη σε νοιάζει. Γιατί όλο το κόλπο είναι η εξουσία. Στις δημοκρατίες με ασθενείς θεσμούς, η κυβέρνηση είναι και εξουσία. Αν είσαι λίγος, σύντομα αρχίζει η φθορά και η κάθοδος. Μοιραία έρχεται και η στιγμή που νομίζεις ότι μπορείς μια τρίπλα παραπάνω, μια μπλόφα ακόμα, νιώθεις πως είσαι εφτάψυχος, πως περνάει ακόμα η μπογιά σου, πως έχεις ένα τελευταίο κόλπο. Αλλά μπορεί και να μην έχεις, μόνο να νομίζεις. Πράγματα που φαίνονται κάπως σοβαρά είναι πολύ εύκολο να καταρρεύσουν μέσα σε γέλια. Αρκεί να υπάρχει απόθεμα γελοιότητας. Και υπάρχει όταν είσαι ανεπίγνωστος.

Αυτή η κυβέρνηση νόμιζε πως θα πάει την πενταετία χαλαρή μέχρι το τέλος. Συμπαγής πλειοψηφία, συμπάθειες στο εγχώριο κεφάλαιο, δύναμη στα συνδικάτα του δημοσίου, η υποστήριξη των εταίρων δεδομένη λόγω υπογραφών και παραχωρήσεων, ιδεολογική κυριαρχία και αριστερό ηθικό πλεονέκτημα. Κάτι το σύμφωνο συμβίωσης, κάτι οι έμφυλες ταυτότητες, λίγο παραμύθι για τις επενδύσεις που έρχονται, λίγο νεοφιλελευθερισμός, ένα χεράκι οι καραμανλικοί, μια πλατούλα οι γαπικοί, λίγο Ρουβίκωνας για την επανάσταση, περνάει ο καιρός, οι μισθοί πέφτουν, οι υποσχέσεις πλανιούνται αλλά δεν πραγματοποιούνται. Πολιτικά εμπορεύματα μαϊμού.

Δεν κάνουμε και τίποτα σημαντικό και πολλοί μας αγαπάνε. Μαζεύουμε τα λεφτά του κοσμάκη, έχουμε μαξιλάρι τροφαντό, δίνουμε κανένα επιδοματάκι, διορίζουμε αβέρτα, ας είναι καλά το ΕΣΠΑ, γεμίζουμε το δημόσιο με άνεργους που παίρνουν 5 κατοστάρικα σχεδόν για να κάθονται και μετά φεύγουν αυτοί έρχονται άλλοι και ο καιρός περνάει. Στα ενδιάμεσα αλλάζουμε τα πάντα στα λόγια και λένε και οι «έξω» πως κάνουμε μεταρρυθμίσεις και μας λυπούνται για το πόσο σκληρά δουλεύουμε. Το εγχώριο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που μας μπιζάρει ξεπλένει τις αμαρτίες του. Με αριστερό σαπούνι.

Τι αριστερά και τι δεξιά, όλοι αδέλφια είμαστε, τι λαϊκισμός και τι ολοκληρωτισμός, τι βία και  τι τσάρκες Κουφοντίνα στο Σύνταγμα, για να παίζει και κάπως ο φόβος να σφίγγουν οι κώλοι. Των αστών. Ενώ από πάνω ο εταίρος ντυμένος πτέραρχος κάνει το κομμάτι του με ελικόπτερο. Ένας κάποιος έλεγχος στα ΜΜΕ, παραδικαστικό με σκάνδαλα φαρμάκων που αρέσουν, βάλε το Ριχάρδο και τον Γιάννο  φυλακή, όλα στο μίξερ. Αλλά και μια κάποια πινελιά σοσιαλδημοκρατίας  και δυο τρία ρετάλια πρόθυμα για μια καλή αβάντα, η λογική της αντίστιξης. Βγάζουμε τον φαιοκόκκινο μανδύα, ρίχνουμε ανέμελα πάνω μας κάτι σε ροζ και βγαίνουμε πάλι στο μεϊντάνι. Που ξέρεις μπορεί και να μην μας πάρουνε χαμπάρι.

Ώσπου πέφτει ο Γκρουέφσκι, έρχεται ο Ζάεφ και οι Δυτικοί θυμούνται ότι πρέπει εδώ και τώρα να κλείσει το «Μακεδονικόν». Γιατί είναι απορίας άξιο πως η περιοχή αυτή ήταν ήσυχη και ασφαλής με ετούτο εδώ ανοικτό. Και γίνεται η πρόταση και αρέσει και δεν πειράζει να τα χαλάσουμε και λίγο με τον Πούτιν αν είναι να έχουμε τις πλάτες των μεγάλων, πάει καιρός που του ζητήσαμε κάτι δανεικές δραχμές και μας έδιωξε. Και θα ’ρθει και η Μέρκελ να μας στηρίξει και ο Μοσκοβισί μια καλή κουβέντα θα την πει. Αλλά για κακή μας τύχη μας βάλανε να κάνουμε κάτι σοβαρό και μεις τα κάναμε μαντάρα. Γιατί; Διότι ήταν κάτι σοβαρό και μεις δεν είμαστε για τέτοια.

Γιατί οι Πρέσπες δεν ήταν μέσα στην αρχική συμφωνία με τον συνεταίρο που έχει «χύσει αίμα για τη Μακεδονία» και ζορίζεται. Είχε μιαν ελπίδα ότι δεν θα περάσει από τους γείτονες μα βλέπεις και κει τα κόζια αλλάξανε, οι μεγάλοι έχουν τον τρόπο τους, οι εδώ αντίπαλοι δεν τσίμπησαν να μπούνε στο κόλπο και το πράγμα οδήγησε στον χωρισμό, σ’ ένα μικρό Τιτανικό.

Ένα κάτι λίγο σοβαρό και έγινε χαμός. Τα έσπασαν οι σύμμαχοι που θα άλλαζαν την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο όλο, έφυγαν οι μισοί, κάποιοι έμειναν πίσω, δανεικοί με υποσχετική, να κρατήσουν άμυνα, ένα παλτό άλλαξε ομάδα την τελευταία στιγμή, μιας και ήταν θέμα συνείδησης, μια κυβέρνηση αριστεράς πώς να τη ρίξω, μια θέση έχετε καλέ στο τρένο, μην μας ξεχάσεις αύριο μεγάλε. Δώσαμε. Ψήφο υποταγής.

Και πήραμε μιαν ανάσα, μια παράταση ζωής, μερικούς μήνες ακόμα, στο ίδιο μοτίβο θα το πάμε μέχρι το τέλος, θα χάσουμε αλλά θα μείνουμε στον αφρό και άμα λάχει μπορεί να τα καταφέρουμε, αν βοηθήσουν και οι άλλοι να τα ξανακάνουμε ρόιδο, να τινάξουμε πάλι την χώρα και την μπάνκα στον αέρα, γιατί μπορούμε. Πρόθυμοι, ψεκασμένοι, αφελείς, ιδεοληπτικοί, κακόμοιροι υπάρχουν και είναι η ανάσα μας.

Ποιος μετράει τη χώρα, τα επιτόκια του δανεισμού που μόνο για μας σε όλη την Ευρώπη ανεβαίνουν, τις αγορές που δεν μας θέλουν, τους αριθμούς που είναι εναντίον μας αλλά και τους ανθρώπους που πονάνε αβοήθητοι. Τα παιδιά που φεύγουν έξω και νιώθουν να γλιτώνουν, τα άλλα που μένουν εδώ να μοιράζουν πίτσες και σουβλάκια, μεροκάματα του τρόμου, ανεργία, ψεύτικα σχολεία, βρώμικα πανεπιστήμια, πρέζα και των γονέων, βία παντού και θλίψη. Για να ’ναι όλοι και θλιμμένοι εκτός από φοβισμένοι. Χαρούμενοι μόνο οι δικοί τους. Γιατί το έχουν γράψει αυτό εδώ και χρόνια, ο φόβος είναι ο σύντροφος του ολοκληρωτισμού. Αναξιοκρατία και αντιελιτισμός, τα σύμβολα του λαϊκισμού.

Είσαστε ακόμα εδώ αλλά είναι σαν να έχετε ήδη φύγει. Το σκηνικό έχει αλλάξει όχι μόνο έξω αλλά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Τα ταμπού πέφτουν καθημερινά, τα στερεότυπα συνθλίβονται, μαζί τους και τα αντιδεξιά σύνδρομα, αυτή η αριστερά τουλάχιστον, δεν ήταν κάτι καλό για μας. Ήταν κακό. Για όσους μεγάλωσαν με το φόβο της δεξιάς που πάντα έρχεται για το κακό, ε λοιπόν αυτός ο φόβος τέλειωσε. Και τον τέλειωσε ο φόβος του υπάρχοντος. Ο φόβος μιας ψευδεπίγραφης αριστεράς. Που ήταν και ανανεωτική τρομάρα της. Βλέπεις  εμείς που ζήσαμε ως αριστεροί αυτό το «ψευδεπίγραφη» το ξέρουμε, τόχουμε γράψει στο πετσί μας. Και στο μυαλό και στην ψυχή μας. Αυτό που έχει γράψει η Ιστορία. Με αίμα. Πολύ αίμα.

Καιρός να πορευτούμε κάποτε χωρίς τις διαιρέσεις του 20ού αιώνα. Αρκεί να βρούμε ή να εκπαιδεύσουμε ανθρώπους για να κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται. Πολιτικούς που δεν προτάσσουν την ηθική, αλλά τους κανόνες της δημοκρατίας. Τους ανοιχτούς αλλά αυστηρούς θεσμούς που δεν θα τους επιτρέπουν να παρανομούν ανενόχλητοι. Μόνο έτσι θα απελευθερωθούμε από την διαφθορά της δεξιάς και την ανικανότητα της αριστεράς ή και αντιστρόφως. Μόνο έτσι θα  βρούμε τα πατήματα στο δρόμο της προόδου. Θα νιώσουμε ότι ζούμε σε χώρα του δυτικού κόσμου, που μεγαλώνει τα παιδιά της, φροντίζει τους γέροντές της και κοιτάζει τις δουλειές της.

Μετά το αριστερό μπάχαλο λίγη φιλελεύθερη τάξη και προκοπή χρειάζονται. Τις έχουμε ανάγκη. Για να χαλαρώσουμε δημιουργικά. Και θα το κάνουμε. Γιατί αυτοί φεύγουν και κάτι άλλο έρχεται. Ελπίζουμε καλύτερο. Και αν δεν είναι καλύτερο, δεν θα είναι πάντως αυτό το χειρότερο που ζούμε.