Τι πήγα και θυμήθηκα τώρα! «Μη ποιείτε τον οίκον του πατρός μου οίκον εμπορίου!». Το είπε ο Ιησούς, στην αυλή του Ναού, την ώρα που ανέτρεπε, οργισμένος και με το μαστίγιο στο χέρι, τους πάγκους των αργυραμοιβών και των ζωεμπόρων. Η φράση του ήρθε χθες στη σκέψη μου, παρότι δεν πέρασε ούτε μήνας από τα Χριστούγεννα και το Πάσχα απέχει ακόμη πολύ. Και ήρθε, καθώς παρακολουθούσα τον Οίκο της Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, να ξεπέφτει σε έναν χυδαίο οίκο εμπορίου.
Η εικόνα ήταν αποκρουστική: Bουλευτές που πάνε κι έρχονται από κόμμα σε κόμμα, αποστασίες αναμενόμενες και για κάποιους ανταμοιβόμενες με χρυσές καρέκλες. Βουλευτές που ανασύρθηκαν από τo πολιτικό περιθώριο, απόκτησαν ξαφνικά ρόλο και σημασία, μόνο και μόνο επειδή έγιναν χρήσιμοι για τη σκηνοθεσία του εμποράκου που κατοικεί (ακόμα) στο Μέγαρο Μαξίμου. Η τέλεια συνταγή για να καταστεί η πολιτική αντικείμενο αποστροφής...
Η γενική εικόνα: Θεσμική παρακμή, ευτελισμός και όζουσα σήψη. Ένας πρωθυπουργός που εκβιάζει και εκβιάζεται, με μισοκρυμένους υπαινιγμούς μπροστά στις κάμερες. Πολιτική χωρίς αρχές και πολιτικοί που βγάζουν στο σφυρί την όποια συνείδηση και αξιοπρέπεια τους είχε απομείνει.
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια κυβερνηση μειοψηφίας, που στηρίζεται σε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία ρεφενέ. Μια ψευδο-δεδηλωμένη, που συρράπτεται αλά-καρτ και δεν αντιστοιχεί πια παρά σε ένα ήδη μικρό και ολοένα φθίνον μέρος του εκλογικού σώματος (που με τέτοιες πρακτικές έχει λόγους να γίνεται ακόμη μικρότερο). Είναι προφανές ότι ξέρουν και οι ίδιοι τι τους περιμένει, όταν στηθούν οι κάλπες και μιλήσουν οι πολίτες. Γι’ αυτό και ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπους να αγοράσουν πολιτικό χρόνο – έστω λίγους μήνες ακόμα...
Πώς προέκυψε αυτή η εικόνα; Μα, ως λογική συνέπεια του παρά φύση σχήματος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που συγκροτήθηκε με βάση τον αδίστακτο λαϊκισμό, το ψέμα και την απάτη και με μοναδική συγκολλητική ουσία την αδηφάγο εξουσιολαγνεία των μετόχων της ΑΕ. Η τοξική όσμωση των δύο σχηματισμών, δηλητηρίασε συστηματικά το κοινωνικό σώμα, και παρήγαγε μια νεοπλασία εξόχως επιθετική για το όλον πολιτικό σύστημα. Ευτυχώς, φαίνεται ήδη ότι τα κοινωνικά και πολιτικά αντισώματα λειτουργούν. Ο ένοικος του Μαξίμου ξέρει καλά ότι τα ποσοστά του κατακρημνίζοντα και αυτά του συνεταίρου του έχουν ήδη εξαϋλωθεί. Διαχείριση ήττας κάνει, καιρό τώρα.
Αφού λοιπόν ξεκίνησα με τα παιχνίδια της μνήμης μου, ας κλείσω και μ’ αυτά. Στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, του 19ου, από τον πρωθυπουργικό θώκο πέρασε ο Δημήτριος Βούλγαρης – που έμεινε στην ιστορία και στη λαϊκή μνήμη με το προσωνύμιο Τζουμπές και ήταν ο τελευταίος που κυβέρνησε με κυβέρνηση μειοψηφίας. Αυτός, όταν του ζητούσαν να εξηγήσει κάποια απόφασή του, απαντούσε κοφτά στα αρβανίτικα: «άστε ντούα». Δηλαδή, «έτσι θέλω». Το θυμήθηκα χθες τη νύχτα, βλέποντας τον κ. Τσίπρα να θριαμβολογεί χαμογελαστός για τα ανεμομαζώματα που συγκέντρωσε και να περιγράφει μια δική του εικονική πραγματικότητα – πλαστή, ψευδή και καταγέλαστη. 'Ετσι θέλει! ΄Ετσι τον βολεύει, άρα έτσι είναι.
10°
