Δεν έχει γομολάστιχα η ιστορία

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαμε, έχουμε και θα έχουμε μέχρι τις εκλογές. Τα τέσσερα αυτά χρόνια που πέρασαν σημάδεψαν ανεξίτηλα τη φυσιογνωμία των δύο κομμάτων και η συνύπαρξή τους ήταν πολύ περισσότερο διαδικασία συγχώνευσης και ομογενοποίησης παρά συνεργασία αυτόνομων πολιτικών οργανισμών. Και το παράδοξο είναι ότι ο μικρός εταίρος είναι εκείνος που είχε καταλυτικότερη επίδραση στο πολιτικό αποτύπωμα και την αισθητική του μεγάλου από ό,τι το αντίστροφο.

Είναι σίγουρο ότι το επόμενο διάστημα τα κυβερνητικά στελέχη θα μιλούν για τέλος εποχής και τερματισμό μιας αναγκαστικής συνεργασίας στην οποία θα αποδίδουν όλο και περισσότερα από τα κρίματά τους. Πολλοί από αυτούς έβγαλαν ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης γιατί τώρα αποκαταστάθηκε η αριστερή καθαρότητα. Ο Αλέξης Τσίπρας ίσως βγει να πει ότι τώρα αρχίζουν οι πρώτες εκατό μέρες τους. Κούνια που τους κούναγε. Οι ΑΝΕΛ θα αποτελούν παντοτινά ένα άγος για την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς, και κυρίως της αριστεράς, μια ντροπή που δεν θα σβήσει ποτέ. Είναι σαν το δάγκωμα του σκορπιού – έχεις δηλητηριαστεί μοιραία, ακόμα και αν σκοτώσεις μετά το σκορπιό.

Όσο κοντή μνήμη και αν έχει μερικές φορές ο λαός, ήταν πολλά τα αταίριαστα με τις πολιτικές παρακαταθήκες της αριστεράς γεγονότα που σφράγισε ο τέως υπουργός ΄Αμυνας

Δεν είναι μόνο που φεύγοντας ο κ. Καμμένος άφησε ένα γενναίο ΑΝΕΛικό δείγμα να φιγουράρει στο κυβερνητικό σχήμα. Ακόμα κι αν είχαν φύγει μαζί του όλα τα στελέχη του, και δεν είχαν προτιμήσει τη ζεστή υπουργική καρέκλα από τη συνέπεια στις παλιές διακηρύξεις τους, πάλι το δηλητήριο θα εξακολουθούσε να ρέει στο αίμα της κυβέρνησης μέχρι τέλους. Γιατί όσο κοντή μνήμη και αν έχει μερικές φορές ο λαός, ήταν πολλά τα αταίριαστα με τις πολιτικές παρακαταθήκες της αριστεράς γεγονότα που σφράγισε ο τέως υπουργός ΄Αμυνας.

Με αριστερή κυβέρνηση ακούστηκε για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση η φρικτή προειδοποίηση ότι οι ένοπλες δυνάμεις εγγυώνται την ασφάλεια της δημόσιας τάξης. Με κυβέρνηση Αριστεράς ήταν που εγκαταστάθηκε στη χώρα ένα πρωτοφανές κλίμα μιλιταρισμού και πατριδοκαπηλείας, με επαναφορά των πολυέξοδων στρατιωτικών παρελάσεων, θεατρινίστικες πτήσεις ελικοπτέρων στα Ίμια και παραστάσεις εθνικιστολαϊκίστικης αισθητικής που είχαν επιστέγασμα το ντροπιαστικό εθνικιστικό σόου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τους χρυσαυγίτες στο Καστελόριζο.

Η αριστερή κυβέρνηση είναι που έγινε έμπορος όπλων σε μια χώρα που βομβάρδιζε αμάχους. Κι όταν ήρθαν στην επιφάνεια τα ύποπτα κομμάτια της συναλλαγής, σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να δώσει ασυλία στον κ. Καμμένο, κλείνοντας τα μάτια σε προφανείς ατασθαλίες που περιείχε η υπόθεση. Και το φαινόμενο επαναλήφθηκε πολλές φορές –ο αρχηγός των ΑΝΕΛ ήταν επιρρεπής σε διώξεις εις βάρος για διάφορα θέματα– αλλά πάντα του παρείχαν κάλυψη οι αγωνιστές της αριστεράς, αυτοί που έχουν κάνει σημαία τους την κατάργηση της ασυλίας και «θεσμικής ατιμωρισίας» των πολιτικών προσώπων.

Με αυτόν τον άθεο πρωθυπουργό έγινε πανίσχυρος παίκτης η Εκκλησία. Ο Καμμένος την έκανε παράγοντα των κυβερνητικών ανασχηματισμών και συνδημιουργό των προαγραμμάτων εκπαίδευσης, και συνολικότερα ψέκασε με γερή δόση εσάνς θρησκοληψίας τους Μαρξιστές.

Με αυτή την κυβέρνηση νομιμοποιήθηκε στη δημόσια σφαίρα ένας λούμπεν αλήτικος λόγος, με σεξισμό, ομοφοβία, χυδαία επιθετικότητα και ψέματα. Για να είμαστε ειλικρινείς, μπορεί αυτή η ρητορική να οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στους ΑΝΕΛ, αλλά δεν ήταν λίγοι και οι αριστεροί υπουργοί που την τροφοδότησαν, ίσως για γίνει πιο ανάγλυφη μια προϋπάρχουσα πολιτισμική συγγένεια στην αντιπολίτευση και στις πλατείες, που επισημοποιήθηκε τον Ιανουάριο του ’15. Το έβλεπες άλλωστε αυτό από τις πρώτες στιγμές της συνεργασίας – δεν ήταν σχέση δύο αντίθετων πολιτικών χώρων αλλά θερμά σφιχταγκαλιάσματα φίλων με κοινή γλώσσα.

Δεν έχει γομολάστιχα η ιστορία να τα σβήσει όλα αυτά. Και όταν στο μέλλον θα καταγράψει την περίοδο, θα την κατατάξει στο κεφάλαιο με τα μοιραία λάθη της αριστεράς. Απλά αυτό θα είναι το λάθος με το περισσότερο γκροτέσκο.