Διαζύγιο από τη λογική

«Έχουμε παντρευτεί τα πυρηνικά» λέει μια πανέξυπνη γυναίκα ονόματι Χάνα Άρεντ, ο συμβατικός Παγκόσμιος Πόλεμος είναι πια εκτός μενού, εκτός κι αν είναι το τελευταίο πιάτο της ανθρωπότητας. Ο κόσμος περνάει δύσκολα και παρόλα τα σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι παγκοσμίως κάποια πράγματα έχουν καλυτερέψει από το 1975 που γεννήθηκα: οι πόλεμοι έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, οι γυναίκες έχουν σχεδόν ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση (7/8 γυναίκες/άντρες σε αντίθεση με 2/8 τη δεκαετία του ’70), πάνω από 80% των παιδιών όλου του κόσμου εμβολιάζονται και ο τρίτος κόσμος δεν είναι πια τρίτος – η φτώχεια έχει μειωθεί, οι οικονομίες των πρώην υποανάπτυκτων χωρών είναι πια αναπτυσσόμενες ή και ανεπτυγμένες και όλο και περισσότεροι ανήκουν στη νέα αναδυόμενη μεσαία τάξη. Μόνο που, σε αντίθεση με 40 χρόνια πριν, οι μισοί από αυτούς ανήκουν στο λεγόμενο δυτικό κόσμο, οι υπόλοιποι ανήκουν σε Ασία, Λατινική Αμερική, ακόμη και Αφρική.

Ναι, ο κόσμος αλλάζει γρήγορα και κάποιες φορές προς το καλύτερο. Έχουμε δρόμο ακόμα για να υπάρξει απόλυτη εξάλειψη των ανισοτήτων, να φτάσουμε δηλαδή στο 100%, αλλά είμαστε πολύ καλύτερα και δεν είναι όλα μαύρα, όπως μας πληροφορούν τα μίντια, τα ξεπερασμένα σχολικά εγχειρίδια, η διαίσθησή μας και οι προκαταλήψεις μας (preconcieved ideas). Τσέκαρε τον Χανς Ρόσλινγκ για τους αριθμούς.

Καθώς δεν είναι κι εύκολο να ξεφύγουμε από την «κακή εκπαίδευση» ή τα γνωστικά κολλήματα του εγκεφάλου μας, πέφτουμε συχνά σε λαθεμένες εκτιμήσεις που τείνουν σε μια ζοφερή απεικόνιση του κόσμου που ζούμε. Είμαστε όμως παντρεμένοι και με αυτόν, εδώ γεννηθήκαμε, σ’ αυτό τον πλανήτη, ο καθένας μας είναι σε γάμο με την κουλτούρα του, τη γλώσσα του, τους γείτονές του και τους συγγενείς του. Και με τις επιλογές του πολλές φορές. Τα λάθη όμως πληρώνονται, κάτι που οι φίλοι μας οι Άγγλοι βιώνουν στο πετσί τους με το δικό τους ηλίθιο και βασισμένο σε fake news δημοψήφισμα για το Μπρέξιτ – και δεν το λέω ειρωνικά αφού την κουλτούρα τους τουλάχιστον την έχουμε αγκαλιάσει, ίσως πιο επιφανειακά από τους αδελφούς μας Κύπριους που κράτησαν τις αρετές της οργάνωσης και της εργασίας κι ας έκαναν στο τέλος κανονικότατη επανάσταση εναντίον τους. Πιο καλλιτεχνικά εμείς οι Έλληνες, αφού λατρεύουμε τη μουσική, τη λογοτεχνία και το θέατρό τους – μιλάμε τη γλώσσα τους όσο μπορούμε. Ντάξει, και πάλι όχι τόσο καλά όσο οι Κύπριοι (που βγάλανε το kickflip, όπως λένε οι Yonka Mayonka).

Σαν τους Εγγλέζους κι εμείς φάγαμε στη μάπα τα τελευταία χρόνια την τυφλή οργή των αγανακτισμένων, είτε αυτοί ήταν εθνικιστές, νεοναζί, σκέτοι αντιευρωπαϊστές, κρατιστές πασόκοι και μη, παρακρατικοί μπαχαλάκηδες, απλοί μπαχαλάκηδες, χουλιγκάνοι, εργατοπατέρες, διορισμένοι ή προς διορισμό και τέλος αντισυστημικοί.

Αυτό το τελευταίο χωράει και τα πάντα, εξού και το μεγάλο ποσοστό νέων παιδιών κι ανθρώπων φαινομενικά προοδευτικών που πέσανε στη λούμπα των αντιμνημονιακών, οι οποίοι τώρα πια είναι η κυβέρνηση (πλην της ΧΑ που δικάζεται σιγά-σιγά και του ΚΚΕ που είναι πάντα μέσα κι έξω από όλα). Συμπεριλαμβάνει φίλους και γνωστούς, συναδέλφους και άτομα της γενιάς μου, αλλά και μικρότερους. Πολλοί από αυτούς μέσα στην αφέλειά τους ερμηνεύουν τα πάντα ντετερμινιστικά όσον αφορά την εξέλιξη της ιστορίας, τα κακά του καπιταλισμού και ό,τι άλλο, χωρίς όμως να έχουν βαθύτερες γνώσεις και κριτική σκέψη πάνω στον Καρλ Μαρξ. Κάτι σαν new age μαρξισμός, χωρίς το διάβασμα και την οικονομία. Οι lifestyle επαναστάτες του Μπούχτσιν, πιο απολιτίκ κι από όλους εμάς τους αποκαλούμενους φιλελέ και τρελελέ, που παρακολουθούμε τι γίνεται όχι μόνο από το Μπαγκσεμπάνη, την Εφημερίδα των Συντεταγμένων, τα απόκρυφα της Σιών και τη λεβεντομαλακία αλά Πολάκη, που τρώμε και καμιά φάπα ή κάνα γιαούρτι, καμιά πέτρα, λέμε και καμιά κουβέντα για τα τραύματα του Εμφυλίου και τη συστηματική εργαλειοποίηση της Ήττας, μένουμε Ευρώπη και στην τελική όχι μόνο γουστάρουμε δημοκρατία αλλά θεωρούμε ότι δεν βγαίνει και τίποτα καλό χωρίς αυτή.

Είμαστε πολλοί, αλλά φαίνεται να είναι πολλοί κι αυτοί που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Που παπαγαλίζουν ότι η οικονομία της χώρας είναι καλύτερα τώρα παρά το 2013. Έτσι λένε κι έτσι πιστεύουν. Γι’ αυτό συντηρείται στη ζωή αυτή η κυβέρνηση-ζόμπι, κανονικά θα έπρεπε να υπήρχε μεγαλύτερη κατακραυγή. Κανονικά όμως και το UK θα έπρεπε να πρωτοστατούσε στην ευρωπαϊκή προσπάθεια για κοινό Σύνταγμα και στρατό και όχι να γκρεμίζει τις γέφυρες, είτε τις οικονομικές είτε της ελεύθερης διακρατικής μετακίνησης των πολιτών. Κανονικά δεν θα έπρεπε να ταυτίζονταν τόσος κόσμος, είτε φορώντας κίτρινα γιλέκα, είτε με ένα πιο ανέμελο boho στυλάκι με τη ρητορική και τις πρακτικές της ακροδεξιάς. Κι όμως το κάνει. 

Κακό juju, λένε στην Καραϊβική – όποιος πέφτει στα πίτουρα τον τρώνε κι οι κότες, λένε στην Ελλάδα. Χρησιμοποιώντας τη δύναμη του όχλου, στο τέλος σε τρώει ο όχλος ζωντανό. Λίγο επιλεκτική ευαισθησία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μια γενναία δόση θολής αντισυστημικότητας συνιστούν τη μαγική συνταγή. Εθνολαϊκιστές σε όλο τον κόσμο είναι ίδιοι, από τον Τραμπ μέχρι και τον Τσίπρα. Από τον Μελανσόν μέχρι και τη Λεπέν. Κι από τη Μέι μέχρι και τους αρτηριοσκληρωτικούς αντιευρωπαϊστές του εργατικού κόμματος του Κόρμπιν. Βλέπεις, τόσα χρόνια η αριστερά στην Αγγλία δεν ήθελε να ακούει για ΕΕ και ευρώ. Όπως κι εδώ, όπως κι αλλού.

Νυφούλα, λοιπόν, ο Αμυράς, σε γάμο όμως όλοι μας ο ένας με τον άλλο, μαζί τα ζούμε, μαζί τα παθαίνουμε κι οι μισοί τα καταλαβαίνουμε. Τα στιχάκια δώρο, για το καλό.

Τάκα-τούκα η γόβα πεταλούδα και στιλέτο
Κύκλος από φωτιά για το διαβολικό μπαλέτο
Ανοίγουν γύρω σου κι εσύ στο κέντρο
Το κέρατό σου δαίμονας μου φύτεψε στο σβέρκο
Παιδιά, σκυλιά χορεύουν υπνοβάτες
Κι οι γάτες που ’χουν οι μάγισσες
Αστραπές τα μαύρα μάτια σου πετάνε
Σκίζουν την καρδούλα μου την κάνουνε κομμάτια
Κατάρες μας δέσανε σε γάμο
Με σάτυρο παπά κι οι φίλες σου κουμπάρες
Τι να κάνω; Κρα! Κι οικογενειακά
Κούκλα μου είσαι όργιο φίλα με σταυρωτά
Κάτι δεν πάει καλά
Αγκάθια έχουν οι βέρες τα στεφάνια είναι χρυσά
Ψάχνω τη μαμά μου μα είναι σ’ άλλη εκκλησιά
Η πρόσκλησή της έγραφε να ζήσουν τα παιδιά
Μα είναι αργά σε βλέπω από μακριά
Εσύ και ο μπαμπάκας σου με τ’ όπλο σου αγκαλιά
Αντί για λουλούδια ύμνοι στο Σατανά
Day dreaming οι καριόλες να το πιάσουνε μετά
Καλά κρασιά και του Χριστού το αίμα
Βρυκόλακες οι φίλοι μας που κοινωνούν το ψέμα
Α! Καλά, μωρό μου σαν παρθένα
Θυσία θα σε κάνω στο βωμό μου από δέρμα
Μπαμ-μπαμ! Σα να ήσουν Κρητικιά
Σεντόνια μπανεράκια με λόγκο ερυθρά
Θάλασσα Νεκρά η γκλαμουριά
Το σχήμα της πισίνας μού θυμίζει μια θηλειά
Άμα στις κηδείες σε καυλώνει η θεια
Στο δικό μας πανηγύρι πάω και με τη γιαγιά
1,2,3! Αυτό δεν είναι γλέντι είναι ζόμπι-επιδημία
Μωρό μου είσαι Κυρία
Μπάντα τζιχαντιστών παίζει ροκενρόλ
Με κιθάρες και G3 το χορό του Ησαΐα
Αγία Νίκη άπτερος Λακ ντε Ρος 
μ’ ανθρακούχο νερό
Μήνας του μέλιτος στη Βυρητό
Πριν τελειώσει το Μυστήριο
Σε κλέβω και σε βάζω στ’ αυτοκίνητο
Αφού σε θέλω και με θέλεις τι δουλειά 
έχουμε εδώ;
Εγώ, εσύ και τ’ όπλο σου κι ας πάμε στο ______
(Εδώ μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα στις λέξεις «καλό» και «διάολο»)