«Έπεσαν έξω!», έγραφε την Κυριακή στο «Βήμα» από τη στήλη του ο Γιάννης Πρετεντέρης. Εξηγούσε πως «το χειρότερο με τη Χρυσή Αυγή δεν είναι όσα έπραξε σχεδόν ανενόχλητη. Είναι ότι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα άργησε να καταλάβει περί τίνος πρόκειται για να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά».
«Έπεσαν έξω!», έγραφε την Κυριακή στο «Βήμα» από τη στήλη του ο Γιάννης Πρετεντέρης. Εξηγούσε πως «το χειρότερο με τη Χρυσή Αυγή δεν είναι όσα έπραξε σχεδόν ανενόχλητη. Είναι ότι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα άργησε να καταλάβει περί τίνος πρόκειται για να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά».
Μετά εξαπέστειλε μύδρους κατά Δεξιάς τε και Αριστεράς, αποκαλύπτοντας τα λάθη τους και ολοκλήρωσε το σκεπτικό του με μια σκληρή επιτίμηση: «Θέλω να ελπίζω ότι το πάθημα θα γίνει μάθημα. Αλλά δεν το πιστεύω και πολύ. Διότι αν τα παθήματα γίνονταν μαθήματα, τότε θα είχαμε προ πολλού την πιο σπουδασμένη πολιτική τάξη του πλανήτη. Και, μεταξύ μας, δεν το βλέπω...».
Άραγε, αν όλα αυτά τα λόγια τα σκληρά τα εξαπέλυε και κατά της συμπαθούς δημοσιογραφικής τάξης, στην οποία ανήκει ο κ. Πρετεντέρης, θα την είχε αδικήσει; Τι λέτε; Μια μέρα νωρίτερα, όλα τα Σαββατιάτικα πρωτοσέλιδα είχαν πηχυαίους τίτλους, που λίγο πολύ ξεσκέπαζαν μεγάλες αλήθειες. Και τι δεν έλεγαν για τους μπήξε και τους δείξε πανάξιους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής.
Ως και το «Πρώτο Θέμα», που μέχρι πρότινος «Λαϊκό Σύνδεσμο» τούς ανέβαζε και «εθνικιστές» τούς κατέβαζε, όπως ακριβώς τους βόλευε, τώρα «αβγό του φιδιού» τους έλεγε απαξιωτικά... Χαρακτηριστικότερο ήταν εκείνο του «Έθνους», που θριαμβολογούσε: «Είναι ναζί!», με το δίκιο του άλλωστε, να παραδεχτούμε. Αφού από το δικό του ρεπορτάζ ξεπήδησε, κατά μεγάλο μέρος, η δεδομένη (έστω και τώρα, κάλλιο αργά) κατακραυγή εις βάρος των αθλίων.
Αλλά, τώρα πήρατε είδηση, ρε παιδιά, ότι τα παλικάρια είναι ναζί; Οι αναγνώστες της Athens Voice ήδη προεκλογικά είχαν προσλάβει την πληροφορία ότι είναι ναζί οι Χρυσαυγίτες. Εσείς τώρα το μυριστήκατε, ευγενείς Ραν-ταν-πλαν της δημόσιας σφαίρας;
Μην το κάνουμε και μεγάλο θέμα. Είναι απλώς που σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Μόνο που τους ναζί (την τρέχουσα δυναμική τους για την ακρίβεια) τους σκότωσαν –ευτυχώς– αρκετά πριν γεράσουν. Και όχι γιατί έτσι ήταν το πλάνο. Πλάνο δεν υπάρχει ποτέ στη χώρα του ό,τι να ’ναι. Απλώς χτυπήθηκαν οι ναζί από μια κακή κλήρωση. Η βλακεία τους και ο συνήθης «ατυχηματισμός» τα έκανε όλα. Όπου πελάζει το σκότος και ο στόκος, πάντα συμβαίνει μια στραβή, ένα «ατύχημα», αργά ή γρήγορα. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Άλλοτε η «ατυχία» είναι να σκάσει η μπόμπα στα χέρια του στόκου, άλλοτε είναι να χτυπήσει ο ηλίθιος ένα λαμπερό αστέρι στην καρδιά και να του κλέψει το φως, όπως κακιά η ώρα τις προάλλες.
Από εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή αλλάξανε τα γράδα πανεθνικώς. Ούτε στο «Πρώτο Θέμα» έγραφε πια κανείς για «Λαϊκό Σύνδεσμο», μηδέ για «Εθνικιστικό Κόμμα», απέσβετο και λάλον ύδωρ... Τώρα πια όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι έγραφαν για το αβγό του φιδιού και το ξέσχιζαν, όθεν και ο αιφνιδιασμός των Κασιδιώταρων. Σου λέει, μα πώς μας αδειάζουν έτσι τώρα όλοι αυτοί οι καλοί μας οι πελάτες, που τόσο μας είχαν βοηθήσει ως εδώ, για να φτάσει η αυτοπεποίθησή μας στα πρόσφατα υψηλά;...
Ας πούμε, όμως, δυο λόγια και για τους προχτεσινούς συγκλονιστικούς «Πρωταγωνιστές» του Mega Channel, που έκαναν τη διαφορά και δείχνουν το δρόμο σε κάποιους παραστρατημένους. Και τους εξηγούν γιατί είναι κορόιδα, εφόσον εξακολουθούν να πιστεύουν τους στρατόκαυλους δολοφόνους ναζί. Από όσα δεν μπορώ να κάνω, λοιπόν, κάποια τα ζηλεύω κιόλας. Ένα από αυτά είναι και η χαλαρή εικαστική δημοσιογραφία, που κάνει ο Σταύρος Θεοδωράκης, βγάζοντας συνάμα και ισχυρό αποτέλεσμα αλήθειας.
Χωρίς πίεση, σε βάζει απέναντι και γλυκά-γλυκά του τα λες όλα, δίχως να υποτιμηθείς και να προσβληθείς, δίχως να τεθεί και το παραμικρό ζήτημα για την αξιοπρέπειά σου, αν το θέμα είναι λεπτό... Και φυσικά, αφού του έχεις πει όσα συνιστούν την πληροφορία που περιμένει το δημόσιο ενδιαφέρον, αβίαστα και συνειδητά. Όταν μάλιστα τα συνοδευτικά ηχοχρώματα συνιστούν και αυτοτελές εικαστικό περιβάλλον, τότε μιλάμε και για κορυφαία δημοσιογραφία.
Εδώ λοιπόν, ήδη από το πρώτο μέρος, μάθαμε τι ζημιά μπορεί να κάνει ο λαϊκισμός και ο φασισμός. Πως το τυφλό μίσος που διακονούν οι σκοταδιστές στόκοι μπορεί να καταστρέψει μια όμορφη οικογένεια. Πόσο είχε μάθει από τη φαμίλια του ο Παύλος Φύσσας να είναι μάγκας και όχι νταής, διατηρώντας τις σπάνιες σήμερα πτυχές της αυθεντικής ανθρωπιάς και λαϊκότητας. Να αγαπάει δηλαδή ακόμα και τους βλαμμένους εχθρούς του, στα παλιά πρότυπα των «κουρνάζων» ρεμπέτηδων της κλασικής μεσοπολεμικής «Πειραιώτικης» εποχής. Πόσο αγαπούσε την ελευθερία και αποστρεφόταν τη βία το γελαστό παιδί που χάθηκε. Και πόσο συνεπώς αδειάζονται οι αντικρατικοί μπάτσοι, ειρήσθω εν παρόδω, που θέλουν προκρούστικα να ταιριάξουν την εικόνα του στα μικρά και στενάχωρα «αντιφα» μέτρα τους...
Συνεκδοχικά, καθίσταται ολοφάνερη στο μεγάλο κάδρο, η μεγάλη καταστροφή που απεργαζόταν η Χρυσή Αυγή. Πώς αυτό το άθλιο ναζιστικό συνάφι θα μπορούσε να καταστρέψει και όλη την κοινωνία μας με το δηλητηριώδες μίσος του και την απορρέουσα από αυτό βία. Δεν υπήρχε κάτι σπουδαιότερο σε αυτή τη φάση, από τούτο, να δείξεις το παράδειγμα της εγκληματικής δράσης των ναζί και τις κλίμακές του. Σήμερα το βράδυ θα δούμε με ενδιαφέρον και τη συνέχεια των «Πρωταγωνιστών».
Δεν είναι, λοιπόν, όλες οι δημοσιογραφίες ίδιες. Και είναι γνωστό από τον καιρό του Αισώπου ότι ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει. Ότι ο καθένας μας κουβαλάει δυο σακουλίτσες, μια μπροστά και μια πίσω. Στην πρώτη, κάθε δημοσιογράφος, ας το εξειδικεύσουμε, έχει και βλέπει τα κουσούρια του πολιτικού συστήματος και τις χαζομάρες της κοινωνίας. Στη δεύτερη, πίσω του, έχει και δεν βλέπει τα κουσούρια τα δικά του και της συντεχνίας του. Έτσι επιτιμά και ξεφωνίζει πόσο έπεσαν έξω οι κακοί πολιτικοί και η χαζή η κοινωνία, αλλά του διαφεύγουν οι πομπές οι δικές του. Ξεχνάει όσες ευθύνες τού χρέωσε η Δημοκρατία, πως πρέπει να είναι το μαντρόσκυλο που φυλάει την κοινωνία από κακές επιβουλές...
Έτσι δεν την πάτησε η δημοσιογραφία μας και έχασε την είδηση του αιώνα, τη χρεοκοπία, όπως προσφυώς είχε πει πρόπερσι ο Πάσχος Μανδραβέλης; Όταν το μαντρόσκυλο κακομαθαίνει στο ραχάτι και τα χαδάκια, σταδιακά την ξεχνάει την αποστολή του. Περιορίζεται σε δυο τρία ξεκαρφωματικά γαβγίσματα και λοιπές αντισυστημικές πιπεριές για το θεαθήναι και για το χάδι της λαϊκισμένης κοινωνίας. Και αυτό ήταν όλο. Και περνάνε οι κλέφτες κάτω από τη μύτη του, ή το απασχολούν με κανένα αντιμνημονιακό κόκαλο και γεια σου... Και η ζημιά γίνεται, το σπιτικό αλώνεται, το αφεντικό/κοινωνία ζημιώνεται, ενώ το μακάριο μαντρόσκυλο, που νοιάζεται μόνο για τα ζαχαρωτά του, χαμπάρι δεν παίρνει...
Άλλως ειπείν, παραφράζοντας τον Γιάννη Πρετεντέρη, αν τα παθήματα γίνονταν μαθήματα, τότε θα είχαμε προ πολλού την πιο σπουδασμένη δημοσιογραφική τάξη του πλανήτη. Και, μεταξύ μας, δεν το βλέπω...
20°
