Θεωρητικά και βιβλιογραφικά είναι καταγεγραμμένο ότι ο ανθρώπινος ψυχισμός, από κατασκευής, φέρει μέσα του το εγγενές παράλογο και το ναρκισσισμό, ως δύο βασικά στοιχεία του ψυχισμού τα οποία και διασφαλίζουν την επιβίωση ενός ατόμου. Το παράλογο, το οποίο συνδέεται άμεσα με το ψευδαισθητικό, οφείλει την ύπαρξη του και εμφανίζεται, κυρίως, όταν ένα άτομο εμποδίζεται στην εκπλήρωση της ικανοποίησης μιας επιθυμίας του. δηλαδή δεν αντέχει σε κάποια ματαίωση ή στέρηση. Τότε, ως μηχανισμός άμυνας του εγώ του συγκεκριμένου ατόμου, ο οποίος δραστηριοποιείται τόσο για την ικανοποίηση μιας επιθυμίας, όσο και για την επιβίωσή του, αλλά και την ομοιόστασή του, θεωρεί ότι κάποιος, κάτι άλλο, εκτός εαυτού, το εμποδίζει να κάνει αυτό που θέλει. Αυτόν τον άλλον το θεωρεί υπεύθυνο και τον πολεμά αδυσώπητα, παραγνωρίζοντας τις προσωπικές του αδυναμίες, αλλά και τις συνθήκες μιας δεδομένης τρέχουσας πραγματικότητας.
Ο ναρκισσισμός, δηλαδή το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, από την άλλη, εκτός του ότι αποτελεί τη βασική ενδοψυχική κατάσταση για την επιβίωση ενός βρέφους, με τη γέννησή του, ταυτόχρονα αποτελεί τη βάση της δημιουργίας του εγγενούς παράλογου. Είναι ο τόπος πάνω στον οποίο και με βάση τον οποίο θα αναπτυχθεί το παράλογο των επιθυμιών στον ψυχισμό, αλλά ταυτόχρονα και η απάρνηση της τρέχουσας πραγματικότητας. Όσο το εγώ ενός ατόμου ανακαλύπτει, επικοινωνεί και αποδέχεται την τρέχουσα πραγματικότητα, ως έχει, τόσο μειώνονται τα ναρκισσιστικά στοιχεία και το παράλογο. Αντίθετα όσο το εγώ παραμένει δέσμιο των ναρκισσιστικών απαιτήσεων τόσο το παράλογο δυναμώνει και η αρχή της πραγματικότητας αντικαθίσταται από την αρχή της ψευδαίσθησης.
Ίσως μια ανάλυση τέτοιου τύπου για να εξηγήσει κάποιος τα πολιτικά δρώμενα να θεωρείται ιδιαίτερη ή ακόμα και προσβλητική. Όμως πώς θα μπορούσε να εξηγήσει κάποιος, ο οποίος «πατάει» στην πραγματικότητα, αυτά που διαδραματίζονται αυτό το χρονικό διάστημα στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα, με δεδομένο το πραγματικό γεγονός ότι: α) η Ευρώπη βρίσκεται σε παρατεταμένη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, β) η ελληνική οικονομία βρίσκεται εκτός αγορών, γ) ότι το πιθανότερο θα είναι να μην μπορούμε να δανειστούμε και άρα να χρειαστεί πάλι να υποστούμε τις συνέπειες νέων «μνημονίων», δ) ότι οι μεταρρυθμίσεις οι οποίες αποτελούν αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανοικοδόμηση της χώρας, έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια, και ε) ότι ουσιωδώς κανείς δεν προτάσσει μια αποτελεσματική λύση, αλλά αντίθετα όλοι ασχολούνται με το παράλογο σε μια ψευδαισθητική πραγματικότητα, παρασυρμένοι από την εξωπραγματική πολιτική μιας παράλογης κυβέρνησης, σε ό,τι μας αφορά, ή παράλογων κυρίαρχων πολιτικών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Πώς, για παράδειγμα, οι γάλλοι που διαμαρτύρονται για αυξήσεις μισθών, όταν και στη Γαλλία ο δημόσιος τομέας έχει καταβροχθίσει το σύμπαν; Πώς ο Μακρόν θα μπορέσει να παραμείνει στη θέση του, αφού τα συνδικάτα είναι αμετακίνητα και εκείνος εγκλωβισμένος στην πολιτική του γαλλογερμανικού άξονα; Κι αν φύγει ο Μακρόν, οι Γάλλοι θέλουν να κυβερνήσει η Λεπέν ή ο Μελανσόν;
Πώς αντίστοιχα, εδώ, θα ανοικοδομηθεί η χώρα χωρίς ανάπτυξη; Πώς;
Αυτή είναι η πραγματικότητα και όποιος θέλει τη βλέπει, διαφορετικά ασχολείται με το τι κάνει ο ένας και ο άλλος, όπως στις κουτσομπολίστικες εκπομπές της τηλεόρασης. Αυτή είναι η ψευδαίσθηση! Η δήθεν ενασχόληση με την πολιτική είναι απόρροια του εγγενούς παράλογου που τροφοδοτείται από το ναρκισσισμό.
18°
