Τι κοινό έχει η «δοκιμαζόμενη» συνοχή της κυβέρνησης των Τσίπρα-Καμμένου με τον Έλληνα πολίτη που διεκδικούσε τα δίκαιά του κλωτσώντας το στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη; Δεν μ’ ενδιαφέρει εάν ο τύπος που κλώτσαγε το στεφάνι στο μημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι ή δεν είναι εκπαιδευτικός. Εάν είναι, τότε η πράξη του είναι ακόμη πιο αποκρουστική, επειδή μπορούμε να πιθανολογήσουμε με ασφάλεια τι είδους γράμματα θα μάθει στα παιδιά μας και τι ήθος θα τους διδάξει. Μ’ ενδιαφέρει που ο τύπος βεβηλώνει με άνεση το κορυφαίο σύμβολο μνήμης του ελληνισμού. Δεν μ’ ενδιαφέρει εάν δοκιμάζεται η συνοχή της κυβέρνησης. Θα με ενδιέφερε, εάν δεν είχαμε να κάνουμε με την πιο αντιλαϊκή και επικίνδυνη για τη δημοκρατία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.
Δεν μ’ ενδιαφέρει εάν το στεφάνι είναι εκείνο που κατέθεσε η κ. Μέρκελ. Θα μπορούσε να το έχει καταθέσει ο αρχηγός ενός άλλου κράτους. Το ποδοπάτημα του στεφανιού ελάχιστα θα θυμώσει την κ. Μέρκελ. Θα προσβάλει, όμως, το σύνολο ενός λαού με τον οποίο η χώρα μας έχει, και θέλει να έχει, καλές και αρμονικές σχέσεις. Αυτό, με τη σειρά του, θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην εξέλιξη των εθνικών μας δικαίων και θεμάτων. Μ’ ενδιαφέρει, λοιπόν, πολύ πώς και γιατί ο βέβηλος δεν το έμαθε πουθενά αυτό ή, εάν το έμαθε, με ποιο συνειρμό (εάν μπορούσε να κάνει) θα ερμήνευε το κίνητρο της πράξης του. Το ίδιο πολύ θα ήθελα να ήξερα ποια είναι η ερμηνεία της στάσης όσων, ακόμη, ανέχονται ή επιδοκιμάζουν τα πεπραγμένα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο όνομα μιας αριστερής αντίληψης της πολιτικής που έχει ταυτιστεί με διαμετρικά αντίθετες πολιτικές από εκείνες που εφάρμοσαν οι «αριστεροί» του κ. Τσίπρα παρέα με τον εθνικιστή κ. Καμμένο.
Δεν μ’ ενδιαφέρει η παραδειγματική τιμωρία του συγκεκριμένου βέβηλου του Αγνώστου Στρατιώτη, διότι από μόνη της δεν αρκεί για να ξεριζώσει τέτοιες συμπεριφορές. Με ενδιαφέρει, όμως, να μάθω ποιος είναι και να κάνω ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου για να αισθανθεί ντροπή και να μετανοιώσει για την πράξη του. Το ίδιο πολύ μ’ ενδιαφέρει να ηττηθεί ως πολιτική αντίληψη και αισθητική ή παρακαταθήκη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Όχι, δηλαδή, απλώς να υπάρξει μια εναλλαγή στην εξουσία, αλλά ο αριστεροδεξιός λαϊκισμός και η πολιτική αγυρτεία να αποτελέσουν υλικό για το ιστορικό αρχείο.
Έχει γραφτεί κι έχει αναλυθεί πολλές φορές ο τρόπος με τον οποίο φθάσαμε στην επικράτηση της ανομίας και στην υποχώρηση του κράτους δικαίου στη χώρα μας. Κι αν η «ασθένεια» είναι διαχρονική και τα αίτιά της έχουν εντοπιστεί σε ιστορικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους, οι περισσότεροι συναινούν ότι τα φαινόμενα οξύνθηκαν, αφ’ ης η πολιτική τάξη τα ενσωμάτωσε ως δόκιμα. Έχουν κατά κόρον επισημανθεί οι εμβληματικοί οδοδείκτες στην πορεία αυτή: Πλατείες και αγανακτισμένοι, τραμπούκοι, εκβιαστές, τυχάρπαστοι και περιθωριακοί που στοιχήθηκαν πίσω από το «αντι-μνημονιακό» αφήγημα, νομιμοποίησαν τον βέβηλο του Αγνώστου Στρατιώτη. Πάνω απ’ όλα, όμως, νομιμοποίησαν τη μήτρα που δημιούργησε αυτόν που κλωτσάει: τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Το ερώτημα, σήμερα, είναι πώς αναστρέφεται η κατάσταση κι εάν, εν τέλει ενόψει των επερχόμενων εκλογών, είναι σαφές ποιο κόμμα και ποιοι πολιτικοί λένε τι και, κυρίως, ποιοι μπορούν να προσκομίσουν τις περισσότερες αποδείξεις ότι το εννοούν. Προφανώς όχι ο ΣΥΡΙΖΑ αφού αυτός εκκόλαψε, υποθάλπει και συντηρεί ανομικές συμπεριφορές και στάσεις. Η ΝΔ, από την άλλη, δεν δίνει μια πλήρη απάντηση στο ερώτημα με ποιον τρόπο αντίστοιχα φαινόμενα μπορούν να εξαλειφθούν. Δεν αρκεί η τιμωρία των ενόχων η οποία, μάλιστα, όταν είναι δυσανάλογη προς το αδίκημα και την απαξία του, μεταβάλλεται σε μπούμερανγκ.
Η ανομία και η παραβατικότητα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο όταν οι ίδιοι οι πολίτες μέσα από την αυτο-οργάνωσή τους σε συνεργασία με τις δυνάμεις επιβολής της τάξης αναλαμβάνουν τη διαφύλαξη των μνημείων και των κοινόχρηστων χώρων που αρέσκονται να καταστρέφουν οι αρνητές της κοινωνίας και της πατρίδας. Όταν οι ίδιοι διατρανώνουν την αντίθεσή τους σε πολιτικές που καταρρακώνουν τη δικαιοσύνη, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και επιτίθενται στην οικονομική ανάπτυξη και ευημερία.
Το Κίνημα Αλλαγής στηρίζει κάθε τέτοια μορφή συλλογικής έκφρασης: Ομάδες πολιτών, λέσχες φιλίας, εθελοντική εργασία, δίκτυα αλληλοβοήθειας, εργατικά σωματεία, υπήρξαν και είναι μορφές συλλογικής έκφρασης και δράσης που μπορούν να ανακόψουν την επέκταση της ανομίας. Θα αγωνιστούμε για να μην καταλήξουν σε αποστεωμένες γραφειοκρατίες αλλά να αποτελέσουν ζωντανά κύτταρα βούλησης και πράξης που θα μπορούν να υπαγορεύουν το εύρος του κοινωνικά και πολιτικά επιτρεπτού χωρίς να εμποδίζουν την προσωπική έκφραση και ιδιαιτερότητα. Τα όρια της πολιτικής και κοινωνικής διαφοροποίησης αντιδιαστέλλονται, όμως, σαφώς, από την χυδαιότητα και την αλητεία.
Υπό την έννοια αυτή, το πρόσφατο περιστατικό του «πολίτη» στον άγνωστο στρατιώτη αποκτά μείζον πολιτικό νόημα και θα αποτελέσει ένα από τα διακυβεύματα των επόμενων εκλογών, τόσο των τοπικών όσο και των βουλευτικών. Η ήττα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα σημάνει μια στιγμή πολιτικής χειραφέτησης και αυτογνωσίας. Και, τότε, η δημοκρατία μας θα έχει βγει ενισχυμένη απ’ αυτή τη δοκιμασία.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
8°
