Οι «φίλοι» και οι άλλοι

Για να καταλάβω καλά:

• Με τους Γερμανούς δεν είμαστε φίλοι, λόγω μνημονίων και Μέρκελ (τώρα που επανεξελέγη, τουλάχιστον τέσσερα χρόνια θα είμαστε στα χαρακώματα).

• Με τους Αμερικανούς έχουμε χρόνιο κώλυμα, ιδιαίτερα εξ αριστερών.

• Με τους Ρώσους μερικές στιγμές έχουμε εκλάμψεις και ελπίζουμε στη βοήθεια της «αρκούδας» –από τα Ορλωφικά και βάλε–, που όμως δεν έρχεται ποτέ και, εσχάτως, λόγω Κύπρου και Gazprom βρεθήκαμε απέναντι.

• Με τους Τούρκους, εντάξει, δεν τραβάει, τώρα και με την αδιαλλαξία Νταβούτογλου άσ’ τα να πάνε.

• Με τους Σκοπιανούς οι σχέσεις έχουν βαλτώσει χρόνια τώρα.

• Με τους Αλβανούς, τα ίδια. Άσε που έχουν και το «στίγμα» του μετανάστη...

• Με το κράτος του Ισραήλ είδαμε, με αφορμή την επίσκεψη Σαμαρά, να συσχετίζεται ο διωγμός της Χ.Α. με τα συνωμοτικά σχέδια των Εβραίων. Γενικώς, όσα υποφέρει εσχάτως η χώρα οφείλονται στις ραδιουργίες του σιωνισμού.

• Οι Κινέζοι μάς ενοχλούν γιατί στην Cosco, στον Πειραιά, οι συνθήκες εργασίας είναι απάνθρωπες – και τι θα γίνει αν ανοίξουν και άλλες δουλειές με τους «κιτρινιάρηδες»;

• Οι Κροάτες; Ήταν συνεργάτες των Ναζί (εκεί το θυμόμαστε...).

Δηλαδή, τελικά ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας στις δύσκολες στιγμές; Οι Σέρβοι, προφανώς, και κάποιοι φίλοι του Αλ. Τσίπρα στη Λατινική Αμερική. Πάμε γερά!