Η απάτη του αντιμνημονιακού αγώνα έφτιαξε τέρατα. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός με τη συνδρομή των Ανεξάρτητων Ελλήνων και του Πάνου Καμμένου, πολλοί προοδευτικοί συμπολίτες μας έλεγαν, ε, τι να κάνουμε, αν είναι να συγκυβερνήσει με κάποιον, ας είναι οι ΑΝΕΛ. Με ποιον άλλον; Με το Ποτάμι του Μπόμπολα ή τους μνημονιακούς μερκελιστές;
Ήταν τότε που κάποιοι λίγοι διέβλεπαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει τη θέση του Πασόκ, πως θα εναλλάσσεται στην εξουσία με τη ΝΔ σε ένα νέο και ταυτόχρονα πιο-παλιό-δεν-γίνεται μοντέλο δικομματισμού, και ακουγόταν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ποιος; Ο αντισυστημικός, αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, που θα έσκιζε τα μνημόνια και θα έστελνε τη μαντάμ Μέρκελ σπίτι της;
Αν και όλα αυτά δεν είναι τόσο μακριά, είναι τόσο μακρινά που τείνουμε να τα ξεχάσουμε. Τώρα ο «σοσιαλδημοκράτης» Αλέξης Τσίπρας είναι ο καλύτερος φίλος της κυρίας Μέρκελ και κλείνει τους σταθμούς του μετρό για να την υποδεχθεί. Όταν είσαι στην αντιπολίτευση βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, είπε στη συνέντευξή του ο πρωθυπουργός, άλλωστε αισθάνεται δικαιωμένος, η χώρα βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης και τα δύσκολα έχουν περάσει. Μέχρι και τις ευθύνες της περιόδου Καραμανλή για τη χρεοκοπία αναγνώρισε, στα μικρά του βήματα προς τη «σοσιαλδημοκρατία». Στην πολιτική όλα επιτρέπονται, οι ιδεολογικές θέσεις δεν έχουν σημασία, πίσω από τα λάβαρα της επανάστασης, του αντιευρωπαϊσμού, της φιλολαϊκής ρητορικής, κρυβόταν πάντα η γλύκα για την εξουσία.
Eκτός αν αναγνωρίζετε αγαθές προθέσεις –πριν– και αναγκαία προσγείωση στην πραγματικότητα, αναγκαστική υποχώρηση στις πιέσεις των ευρωπαίων – μετά. Και έτσι ίσως μπορέσατε να διατηρήσετε μια συμπάθεια για τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, τον παραπλανημένο πρωθυπουργό, τον mea culpa. Και είστε διατεθειμένοι να κάνετε τα στραβά μάτια.
Τέτοιες μέρες, πάντως, που η Αθήνα παραλύει με την έλευση της κ. Μέρκελ, θυμόμαστε πώς είχε παιχτεί το ίδιο έργο πριν μερικά χρόνια με άλλους πρωταγωνιστές. Και τυχαίνει τα φώτα να στρέφονται σε μια σχέση που κράτησε στη ζωή αυτή την κυβέρνηση και έφτασε στο τέλος της. Στον συγκυβερνήτη της πρώτης φοράς Αριστεράς Πάνο Καμμένο, που 3 χρόνια τώρα στην εξουσία κάνει στρατιωτικά παιχνίδια στο Αιγαίο και μπίζνες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ενώ στον ελεύθερo χρόνο του τουιτάρει γραβάτες με πέη. Ήταν ένας εξαιρετικός υπουργός Άμυνας είπε ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του, και πέρα από κάτι μικροδιαφορές και τη σύγκρουση στα εθνικά θέματα, τα πήγανε πολύ καλά. Στην εκπνοή του κοινού τους χρόνου, ο Αλέξης Τσίπρας πλέκει σχεδόν το εγκώμιο του πιστού του συνοδοιπόρου.
Η συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο δεν είναι από τα πράγματα που μπορούν να ξεχαστούν: οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι φιλοφρονήσεις, οι κοινοί σχεδιασμοί, οι συναλλαγές και τα ανταλλάγματα κάτω από το τραπέζι.
Την ίδια ώρα, όμως, έχει αποφασίσει να συνεχίσει χωρίς αυτόν, έτσι θα καθαρίσει και η εικόνα του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές. Αν και η συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο και τους Ανεξάρτητους Έλληνες δεν είναι από τα πράγματα που ξεχνιούνται εύκολα: οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι φιλοφρονήσεις, οι κοινοί σχεδιασμοί, οι συναλλαγές και τα ανταλλάγματα κάτω από το τραπέζι. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει στην ιστορία, εκτός από όλα τα άλλα, ως το κόμμα που συγκυβέρνησε με ένα ακραία εθνικιστικό, ξενοφοβικό, ομοφοβικό, αντιδικαιωματικό κόμμα, νομιμοποιώντας ό,τι πιο περιθωριακό πολιτικά, επιτρέποντας, αν όχι γελώντας και χειροκροτώντας, το «στα τέσσερα» και το «νυφούλα» στα έδρανα της Βουλής. Αν αυτό δεν είναι ευτελισμός πρώτα για την ίδια την αριστερά και για το αποτύπωμά της στην πολιτική ζωή της χώρας, τότε τι είναι;
Ήταν άβολος αισθητικά ο Καμμένος, αλλά όχι και τόσο ώστε να ενοχλούνται από τη σύμπλευση, τη συμπόρευση, την ταύτιση, σε όλη τη διαδρομή, από τα αντιμνημονιακά παραληρήματα μέχρι την έξοδο από τα μνημόνια και το κοινό αφήγημα περί επιστροφής στην κανονικότητα και ανάπτυξης. Το κόμμα και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν φάνηκαν να έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα – ήταν στρατηγική επιλογή, όπως λένε. Είπαμε, είναι γλυκιά η εξουσία. Τώρα η αριστερή συνείδηση ήρθε ο καιρός να αναθαρρήσει με την αποπομπή του, έχοντας κληρονομήσει τους βουλευτές των ΑΝΕΛ, απαραίτητους για την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών όσο και για την επιβίωση μέχρι τις εκλογές.
Υπάρχει, βεβαίως, και μια άλλη άποψη, ακόμα πιο σκληρή. Αυτή που λέει ότι οι δύο αρχηγοί δεν ήταν και τόσο διαφορετικοί, πως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕλ όλα αυτά τα χρόνια κυβέρνησαν σε απόλυτη σύμπνοια γιατί ήταν ένα πράγμα. Όχι; Εκτός αν θεωρήσουμε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτό όμως είναι μια κυνική παραδοχή. Ποιος προοδευτικός άνθρωπος, με ένα κάποιο ήθος και αρχές, θα ισχυριζόταν κάτι τέτοιο; Πόσο μάλλον αν έχει πειστεί ότι ο σκοπός δεν ήταν άλλος από την παραμονή στην εξουσία.
12°
