Η απαγόρευση των συγκεντρώσεων ενόψει της άφιξης της κ. Μέρκελ, η παράλυση των μέσων μαζικής μεταφοράς για δύο μέρες είναι ένα ακόμη δείγμα του πώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί σε ένα «συστημικό κόμμα» παλαιάς κοπής.
Ας δούμε μια αντίδραση για το μέτρο του περιορισμού των συγκεντρώσεων: «Κάθε μέρα γίνεται και πιο ξεκάθαρο ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να ποδοπατήσει κάθε δικαίωμα των εργαζομένων και να συρρικνώσει τη Δημοκρατία. Με αφορμή την επίσκεψη Σόιμπλε στη χώρα μας, η κυβέρνηση σπεύδει, για δεύτερη φορά μετά την επίσκεψη Μέρκελ, να απαγορεύσει τις συναθροίσεις αξιοποιώντας χουντικό νομοθετικό διάταγμα, στην προσπάθειά της να δημιουργήσει κλίμα φόβου και αποδεικνύοντας, με αυτό τον τρόπο, πόσο τρέμει τη μαζική παρουσία του λαού». Πρόκειται για ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλιο του 2013, ενόψει τότε της επίσκεψης Σόιμπλε στην Αθήνα.
Στην ίδια ανακοίνωση ξεχωρίζει η εξής επωδός: «Καμιά αυταπάτη δεν υπάρχει πια: Το δίλημμα είναι μνημόνιο ή Δημοκρατία».
Είναι φανερό ότι πέντε χρόνια μετά τις επικές αυτές τοποθετήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ έλυσε το δίλημμα επιλέγοντας το 4o μνημόνιο των 100 δις ευρώ. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος μεταστροφής της Ευρώπης και της ανοχής που δείχνει στις επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖ(ΑΝΕΛ;). Αυτό όμως είναι, ταυτόχρονα, και το «πιστοποιητικό» συστημικής μεταλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ. Στη «μεταμνημονιακή» εποχή κατάφερε να γίνει ένα μνημονιακό κόμμα… Κι αυτό είναι μια βασική αιτία για την κρίση εμπιστοσύνης μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων του.
Συστημική είναι επίσης η ανακολουθία ανάμεσα σε δηλώσεις και έργα της σημερινής κυβέρνησης. Το πέρασμα από το «Go back madam Merkel» στη σημερινή μετά βαΐων και κλάδων υποδοχή συνοδεύτηκε από πλειάδα μέτρων που ώθησαν την οικονομία στη χειμέρια νάρκη, την ώρα που οι επιδοτήσεις και εξυπηρετήσεις ημετέρων υποθηκεύουν το μέλλον του τόπου.
Η μισθοδοσία των δημόσιων υπαλλήλων εκτινάχθηκε πάνω από 2 δις ευρώ τα τέσσερα τελευταία χρόνια.
Μιλώντας για «εξυπηρετήσεις», ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της συστημικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ είναι η υιοθέτηση των πιο άθλιων πρακτικών της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής. Παράδειγμα; Η μισθοδοσία των δημόσιων υπαλλήλων εκτινάχθηκε πάνω από 2 δις ευρώ τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Από κάτι παραπάνω από 15,6 δις ευρώ το 2015 φτάσαμε κοντά στα 17,6 δις στον προϋπολογισμό του 2019. Με δεδομένο ότι ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων το διάστημα αυτό είναι σταθερός (έτσι λένε τα επίσημα στοιχεία), αυτό σημαίνει ότι έχει προσληφθεί μεγάλος αριθμός συμβασιούχων. Η ίδια «μηχανή» του παρελθόντος εξακολουθεί να λειτουργεί, μόνο που ενώ παλιότερα δανειζόμασταν αφειδώς (για να φτάσουμε στη χρεοκοπία), τώρα η «τροφοδοσία» γίνεται μέσω της βαριάς φορολογίας κάθε είδους, που έχει εξουθενώσει πρωτίστως τη μεσαία τάξη και τις πιο παραγωγικές ηλικίες.
Οι κραυγές που ακούγονται σήμερα, του τύπου «απεταξάμην τον Σατανά», από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυνατόν να παραγράψουν το «προπατορικό αμάρτημα» μιας αφύσικης συμμαχίας
Όμως, η συστημική μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει, κυρίως, πολιτικές πτυχές. Η συνύπαρξη τέσσερα χρόνια τώρα, με τον κόμμα του κ. Καμμένου –που τώρα αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας– είναι η κατεξοχήν «μόλυνση» που επήλθε με τον συγχρωτισμό με ένα ακροδεξιό, λαϊκίστικο κόμμα. Οι κραυγές που ακούγονται σήμερα, του τύπου «απεταξάμην τον Σατανά», από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυνατόν να παραγράψουν το «προπατορικό αμάρτημα» μιας αφύσικης συμμαχίας. Στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ έχει ενσωματωθεί ο βίος και η πολιτεία του κ. Καμμένου – και αυτό είναι που προσδίδει στην συστημική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ μια αποκρουστική πτυχή. Αυτός είναι, παράλληλα, ο παράγοντας που ακυρώνει κάθε όψιμη αναζήτηση περί «κεντροαριστερής ταυτότητας». Απόδειξη, η ευκολία ενσωμάτωσης στον ΣΥΡΙΖΑ της κ. Χρυσοβελώνη, του κ. Κουίκ, της κ. Κουντουρά, του κ. Παπαχριστόπουλου –μέχρι πρότινος πιστοί συνοδοιπόροι του κ. Καμμένου– αλλά και της κ. Παπακώστα.
Είναι η κληρονομιά του κόμματος των ΑΝΕΛ, που απογυμνώνει τις απόπειρες προσέλκυσης ορισμένων μοναχικών snipers του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζονται πρόθυμοι στην προσπάθεια αποκατάστασης της «χαμένης τιμής» του ΣΥΡΙΖΑ. Αν προσθέσει κανείς και τις παλαιότερες «μεταγραφές» στελεχών του παλαιού ΠΑΣΟΚ αλλά και τις ενσωματώσεις του κ. Παπαγγελόπουλου ή της κ. Θάνου, τότε το συμπέρασμα είναι προφανές: η αριστερή ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «πουκάμισο αδειανό», καθώς μιλάμε πλέον για ένα κόμμα χωρίς ταυτότητα, ετερόκλητων συμμαχιών, με καραμπινάτο μνημονιακό πρόγραμμα. Συστημική συνταγή του χειρίστου είδους.
13°
