Σήμερα βαριέμαι να ξαναγράψω για τη Χρυσή την Αυγή και τους καθόλου φασίστες συμπολίτες μας που εξακολουθούν να δηλώνουν στα γκάλοπ πως θα την ψηφίσουν γιατί το πολιτικό σύστημα είναι άρρωστο, ενώ οι ροχάλες του Κασιδιάρη γεμάτες υγεία. Βαριέμαι να ξαναγράψω για τον ηρωικό αγωνιστή του σοσιαλισμού και πολιτικό κρατούμενο Άκη Τσοχατζόπουλο και να συμπαρασταθώ στο δίκαιο αγώνα του για αναδιανομή του πλούτου. Βαριέμαι να γράψω για το συνομιλιτή του Θεού, τον Αντώνη τον Σαμαρά, που μπερδεύει το φως στην άκρη του τούνελ με το φως του τρένου που έρχεται με φόρα καταπάνω του. Βαριέμαι να γράψω ακόμα και για το μίμο του Ανδρέα του Παπανδρέου, ο οποίος ως παραδειγμα της σύγχρονης πολιτικής που θέλει να ακολουθήσει φέρνει πολιτικές του Φρανγκλίνου του Ρούσβελτ, που εφαρμόστηκαν κοντά 100 χρόνια πίσω σε έναν κόσμο που έχει τόση σχέση με το σήμερα όση ο άβακας με το i το Pad. Σήμερα έχω όρεξη να γράψω για μια σημαντική σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας στην οποία, φοβάμαι, κανείς δεν δίνει την πρέπουσα σημασία. Θέλω να γράψω για την ταυτόχρονη ερωτική και πολιτική αφύπνιση μιας ολόκληρης γενιάς, μια αφύπνιση που, νομίζω, ελπίζω και κυρίως φοβάμαι πως μπορεί να εξηγήσει αρκετά για την Ελλάδα του σήμερα.
Αν η αλήθεια για τη συμπεριφορά των ανθρώπων που είναι πάνω από 50 κρύβεται πίσω από τα κόμπλεξ του Πολυτεχνείου και του εμφυλίου, αν η αλήθεια για τη συμπεριφορά αυτών που είναι κάτω από 20 κρύβεται πίσω από τις πληγές που δημιούργησε η αυτοκτονία του Κερτ του Κομπέιν και η αποτυχία της Άννας της Βίσση στη Γιουροβίζιον, η αλήθεια για τη συμπεριφορά των ανθρώπων που βρίσκονται αναμεσα στα 30 και τα 40 κρύβεται πίσω από τη Μιμή τη Λιάνη την Παπανδρέου, όπου υπάρχει και άφθονος χώρος να κρυφτεί κανείς.
Αυτό ήταν το youporn της δεκαετίας του 90
Θα πάω, λοιπόν, σχεδόν τριάντα χρόνια πίσω σε ένα πρωινό που κανένας άντρας που είχε την τύχη να είναι τινέιτζερ τη δεκαετία του ’90 δεν νομίζω πως μπορεί να ξεχάσει. Μιλάω για εκείνο το πρωινό που, παιδιά, με αυτή την αηδιαστική ψευτοτριχοφυΐα που επιμελώς έκρυβε τα ακόμα πιο αηδιαστικά σπυράκια μας, πιάσαμε στα χέρια μας την Αυριανή με τις γυμνές φωτογραφίες της Μιμής. Εκείνο το πρωινό που ο συνδυασμός δέους και πόθου μάς οδήγησε να τρέξουμε στην τουαλέτα κρατώντας, για πρώτη φορά, πολιτική εφημερίδα. Ακόμα θυμάμαι τα χέρια να μαυρίζουν από το μελάνι της εφημερίδας (ναι, τα δύσκολα κείνα χρόνια οι εφημερίδες λέρωναν πολύ) και το μελάνι να μεταφέρεται –αναπόφευκτα– και σε άλλα μέρη του σώματος. Θυμάμαι, με δακρυσμένα από τη νοσταλγία μάτια, τις μέρες που όλη η Ελλάδα έκανε σεξ με τη Μιμή και οι έφηβοι της εποχής αποκτούσαν ένα ερωτικό πρότυπο που θα τους σημάδευε για πάντα.
Αυτή η μαύρη –από το χρώμα της μελάνης– σελίδα στην προσωπική ιστορία, αυτή η ερωτική και συνάμα πολιτική αφύπνιση που μας χάρισε η μέλλουσα σύντροφος του Αντρέα και η εφημερίδα «που γκρέμισε τον Καραμανλισμό», κράτησε εβδομάδες: Μέχρι το φύλλο να λιώσει και η γυμνή Μιμή να γίνει μια ωραία ανάμνηση. Θυμίζω πως μιλάμε για δύσκολα χρόνια, χωρίς youtube, χωρίς βιντεο με ερωτικές περιπέτειες σελέμπριτιζ, χωρίς Κιμ Καρτνάσιαν, χωρίς Πάρις Χίλτον ή Τζούλια Αλεξανδράτου. Μια εποχή που το σεξ βασίζονταν στη φαντασία και όχι στην ταχύτητα του μόντεμ. Μια εποχή σκληρή...
Η αλήθεια, βεβαια, είναι πως η φαντασία είχε και καλό υλικό
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Η αλήθεια είναι πως κυρίως τα γράφω για να αποδώσω ένα μικρό φόρο τιμής στη γυναίκα που έκανε εκατομμύρια Έλληνες, σε μια σπάνια στιγμή εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, να σφίξουν ταυτόχρονα τη γροθιά τους, πολύ πριν το κάνει η –απολιτίκ– Τζούλια Αλεξανδράτου. Ταυτόχρονα όμως θέλω να σας προβληματίσω γόνιμα και να σας κάνω να κάτσετε να αναλογιστείτε τι είδους κοινωνία μπορεί να είναι η κοινωνία της οποίας το πιο δυναμικό –σήμερα– κομμάτι αφυπνίστηκε ερωτικά με αυτό τον υπέροχο συνδυασμό της γυμνής Μιμής με το γκρέμισμα του Καραμανλισμού από τον Γιώργο τον Κουρή. Και επίσης να βρω κι εγώ το άλλοθι της δικής μου γενιάς. Νομίζω πως αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω μπορούμε, επιτέλους, κι εμείς που μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ’90 να φωνάξουμε: δεν φταίμε εμείς, μεγαλώσαμε κάνοντας στη φαντασία μας σεξ με τη Μιμή, κρατώντας την Αυριανή, και μπράβο μας!
«Όσα είπαν στους θαμώνες του μουσείου προφανώς και αξιολογούνται. Όμως η χώρα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ούτε στο 1993, ούτε στο 2012, ούτε φυσικά στο 2008»
27°
