Αντίλογος σε ένα άρθρο του Νίκου Αλιβιζάτου

Σε έρευνα, που δημοσιεύθηκε προ μηνών στην εφημερίδα Le Monde, οι ευρωπαϊκές χώρες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει εκείνες τις χώρες, στις οποίες η δημοκρατία και το κράτος δικαίου έχουν αντέξει των πιέσεων του λαϊκισμού. Η δεύτερη εκείνες στις οποίες οι λαϊκιστές κυβερνούν. Η Ελλάδα περιλαμβάνεται στην πρώτη κατηγορία, γεγονός το οποίο δίνει την αφορμή στον Νίκο Αλιβιζάτο, ομότιμο καθηγητή του ΕΚΠΑ, να αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα των Τσίπρα – Καμμένου να είναι «για μεν τους ξένους αξιέπαινη περίπτωση χώρας που αντιμετωπίζει επιτυχώς την οικονομική κρίση, χωρίς να θυσιάζει τις θεμελιώδεις αξίες του δημοκρατικού κράτους δικαίου, και για δε τους αντιπάλους της σημερινής κυβέρνησης στο εσωτερικό να αποτελεί πρότυπο αναξιοκρατίας, φαυλότητας και λαϊκισμού, όπου η διάκριση των εξουσιών παραβιάζεται και οι θεσμοί εργαλιοποιούνται» (άρθρο του στην ειδική έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, 6.1.2019).

Ο αρθρογράφος μάλιστα συμφωνεί με την κατάταξη της χώρας μας στην πρώτη κατηγορία, διότι, όπως ισχυρίζεται, (α) η προσπάθεια άλωσης της Δικαστικής εξουσίας δεν πέτυχε έως τώρα, (β) η απόπειρα χειραγώγησης των Μέσων Ενημέρωσης (ΜΕ) έπεσε στο κενό, (γ) η κυβέρνηση δεν ακολούθησε την αντιμεταναστευτική πολιτική των άλλων εθνολαϊκιστών της ΕΕ και (δ) παρά τις ενστάσεις των ΑΝΕΛ, η κυβέρνηση υπέγραψε την Συμφωνία των Πρεσπών.

Θα προσπαθήσω να δώσω απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα του Νίκου Αλιβιζάτου Πρώτα, όμως, θα επισημάνω ότι οι θετικές αποφάσεις της κυβέρνησης, που επικαλείται ο αρθρογράφος, όπως ο διορισμός της κας Σακελλαροπούλου ως πρόεδρου του ΣΤΕ, το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια και η κατάτμηση της Β΄ Αθηνών, δεν ισορροπούν και δεν απαλείφουν από το αρνητικό ρεπερτόριο της κυβέρνησης Τσίπρα την πλήρη καταστροφή, που έχει επιτελεσθεί στην οικονομία με την εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, την έξοδο από τη χώρα χιλιάδων επιχειρήσεων και δεκάδων χιλιάδων νέων επιστημόνων, την πλήρη ισοπέδωση όλου του φάσματος της εκπαίδευσης και την υιοθέτηση της επιδοματικής πολιτικής αντί της δημιουργίας νέων επιχειρήσεων με νέες θέσεις εργασίας.Θεωρώ εντελώς αντιεπιστημονικό να απομονώνονται τρείς θετικές ενέργειες της κυβέρνησης, προκειμένου να εξαχθεί ένα συμπέρασμα, ενώ συγχρόνως αγνοούνται δεκάδες αρνητικές πράξεις και μάλιστα θεμελιώδεις για την ύπαρξη της δημοκρατίας, όπως είναι η Παιδεία. Θα υπενθυμίσω στον Ν. Αλιβιζάτο ότι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, οι πυλώνες της Δημοκρατίας είναι η Ηθική και η Δικαιοσύνη, θεμέλια των οποίων είναι η Παιδεία. Με εντυπωσιάζει (αρνητικά προφανώς) η αγνόηση της εν μία νυχτί ενσωμάτωσης όλων των ΤΕΙ της χώρας σε λειτουργούντα Πανεπιστήμια με συνέπεια την καταστροφή της δομής τους, αφού διασπείρονται πλέον σε δεκάδες πόλεων και κωμοπόλεων και υποβαθμίζεται το επίπεδο σπουδών με γνωστικά αντικείμενα, που θα έπρεπε να εντάσσονται στην επαγγελματική 2ετούς σπουδής εκπαίδευση και όχι σε Πανεπιστημιακή 4ετούς ή 5ετούς φοίτησης.

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να επισημάνουμε ότι οι ισχυρισμοί του Ν. Αλιβιζάτου είναι μάλλον έωλοι, αφού οι προσπάθειες άλωσης της δικαιοσύνης δεν έχουν πέσει στο κενό (δες την αντικατάσταση της κας Ράϊκου με την κα Τουλουπάκη και τη σκοπιμότητα αυτής, την αξιοποίηση της κας Θάνου, τις γελοιότητες της υπόθεσης NOVARTIS κ.α.) και η απόπειρα χειραγώγησης των ΜΕ πέτυχε μερικώς με την συντήρηση θνησιγενών φίλα προσκείμενων προς την κυβέρνηση μέσων, μέσω κρατικών διαφημίσεων, αλλά και με το οριστικό κλείσιμο του εφιάλτη της κυβέρνησης, MEGA CHANNEL.

Άφησα σκοπίμως τα δύο θέματα, για τα οποία ο Ν. Αλιβιζάτος αποδίδει εύσημα στην κυβέρνηση Τσίπρα και τα οποία αποτελούν τους πυλώνες στήριξής της εκ μέρους των ξένων εταίρων μας. Δηλαδή το Μεταναστευτικό και την Συμφωνία των Πρεσπών. Και τα δύο αυτά θέματα αποτελούν κεφαλαιώδεις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Για το μεν πρώτο η Ελλάδα, λόγω γειτνίασης μέσω θαλάσσης με την Τουρκία, ήταν αδύνατον να ελέγξει τις ροές μεταναστών και προσφύγων, ενώ απαιτήθηκε να σταματήσει η ανεξέλεγκτη διαφυγή τους προς άλλες χώρες. Έτσι, η κυβέρνηση δέχθηκε το σύμφωνο ΕΕ – Τουρκίας και δημιούργησε τους «Μεταναστευτικούς Παρθενώνες» τύπου Μόρια. Όσον αφορά στο δεύτερο, ας μην παραγράφουμε από τη μνήμη μας την εκ μέρους του ΝΑΤΟ επιδίωξη της απόσπασης της πΓΔΜ από την επιρροή της Ρωσίας και της Τουρκίας. Μόνος τρόπος για αυτό ήταν να δελεαστεί η γείτονα χώρα να πάρει άμεσα μία θέση στο ΝΑΤΟ και να χρισθεί υποψήφια προς ένταξη χώρα στην ΕΕ. Γι αυτό υπεγράφη εν κρυπτώ και παραβύστω η συμφωνία των Πρεσπών. Και ναι μεν το όνομα της γείτονος ορθώς είναι σύνθετο και ισχύει για κάθε χρήση (erga omnes), όπως είχε συμφωνηθεί στο Βουκουρέστι το 2008, όμως η παραχώρηση «μακεδονικής εθνότητας» και «μακεδονικής γλώσσας» αποτελούν αγκάθια, που θα προκαλέσουν μεγάλα προβλήματα στο μέλλον. Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, το πρόβλημα πρέπει να λυθεί άμεσα, όχι όμως με αρνητικό ισοζύγιο για τα εθνικά συμφέροντα.

Όλες αυτές οι παραχωρήσεις δεν έγιναν από την κυβέρνηση Τσίπρα άνευ ανταλλάγματος. Και αυτό δεν είναι άλλο από την άνευ ορίου στήριξη της κυβέρνησης από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία. Αν είναι, βέβαια, κάτι για το οποίο θα πρέπει να λυπάται κάποιος είναι ότι ακόμη και για αυτές τις χώρες ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν έχει σημασία για αυτούς ότι η Ελλάδα στερείται πόρων από τις δημόσιες επενδύσεις με την επιβολή του πλεονάσματος 3,5% έως το 2022 και 2,5% έως το 2060, ενώ αρνείται να αποπληρώσει χρέη προς ιδιώτες, αρκεί να διασφαλίζεται η επιστροφή των δανεικών. Προσποιούνται τους αδιάφορους για την καταστροφή στην Παιδεία και την πλήρη παράδοσή της στους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές και στις μετριότητες. Κλείνουν τα μάτια για την μετανάστευση δεκάδων χιλιάδων νέων επιστημόνων, αφού αυτοί στελεχώνουν τις δικές τους κοινωνίες. Αδιαφορούν για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων, αρκεί αυτοί να μην μεταβούν στις χώρες τους. Αδιαφορούν για τις αντιρρήσεις του 75% των Ελλήνων στη Συμφωνία των Πρεσπών με την ανιστόρητη παράδοση της μακεδονικής εθνότητας και της μακεδονικής γλώσσας στους γείτονες. Και για όλα αυτά το αντάλλαγμα είναι η στήριξή τους προς τον κ. Τσίπρα. 

Ας γνωρίζουν, όμως, όλοι αυτοί, που προσπαθούν με κάθε μέσον να δώσουν χείρα σωτηρίας σε μία θνήσκουσα και απαξιωμένη κυβέρνηση, ότι υπάρχουν ακόμη πολλοί Έλληνες πολίτες, που θα αποφασίσουν εντός του 2019 για τη θέση που τους αξίζει να καταλάβουν ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του, που ονειρεύονται την καθολική κατάληψη της εξουσίας. Και η καταστροφή, που έχει επιτελεσθεί στη χώρα, θα αποτελέσει τον πρωτεύοντα γνώμονα της ψήφου των Ελλήνων πολιτών.