Σκέψεις για μία παιδοκτονία και μία… αυτοκτονία με αφορμή ένα φονικό

Ο αντιδήμαρχος της μεγάλης πόλης με το πολυσύχναστο λιμάνι προσπάθησε με όλους τους τρόπους να πείσει τη θυγατέρα του να μείνει μαζί του. Ο ίδιος είχε μπλέξει άσχημα. Επικεφαλής κυκλώματος λαθροδιακίνησης μεταναστών, έφθασε στα έσχατα στάδια της εμπλοκής του στο τερατώδες δίκτυο που έστησε. Η κόρη του, ηθοποιός με ρόλο κλειδί στην «Όπερα της Πεντάρας» που εκείνες τις ημέρες θα ανέβαινε σε κεντρική σκηνή της πόλης, του είχε ξεκαθαρίσει πως θα ζούσε με τον άνδρα που είχε επιλέξει. Έναν αφγανό μετανάστη.

Ο αντιδήμαρχος προσπάθησε να τον προσεταιρισθεί. Τον έβαλε στο κόλπο της λαθροδιακίνησης, αλλά ο νεαρός δεν τσίμπησε. Εκείνο το πρωί το μεγάλο καράβι είχε δρομολόγιο για τη γειτονική χώρα. Ο αντιδήμαρχος την έψαχνε παντού. Τον έπιασε πανικός.

Τον πληροφόρησαν πως η θυγατέρα του κατευθυνόταν προς τον καταπέλτη του πλοίου στο κεντρικό ντόκο. Ψιλόβροχο. Έφθασε οδηγώντας σαν τρελός. Μέτραγε τα βήματά της. Ένα, δύο, τρία βήματα απέμεναν. Ο καταπέλτης άρχισε να σηκώνεται. Ήταν πια αργά. Δεν θα μπορούσε να το σταματήσει. Η κοπέλα γύρισε και του έριξε μία ματιά. Δεν ήταν βλέμμα αυτό. Ήταν μαχαιριά. Άπλωσε το χέρι της και έπιασε το χέρι του νεαρού. Ο Αφγανός την τράβηξε σαν πούπουλο.

Η βροχή δυνάμωνε. Άκουγε μόνον τους υαλοκαθαριστήρες που κινούνταν μονότονα. Ξαφνικά το παρμπρίζ γέμισε κόκκινες πιτσιλιές που ξεβράζονταν αργά προς τα έξω, σαν το τζάμι να είχε αδιόρατους πόρους. Με κόπο οι υαλοκαθαριστήρες ξεθάμπωναν το τζάμι. Το κεφάλι του είχε γύρει ελαφρά στο πλάι. Το βλέμμα παρέμεινε καρφωμένο άλλα γυάλινο πια, στον καταπέλτη.

Χρόνια μετά από αυτή τη κουβέντα στο σπίτι του Μήτσου, με τον συνομιλητή να μη βρίσκεται ανάμεσα μας, αφού έτσι αποφάσισε η ανθρωποβόρος θεά Τύχη, αυτή η ασχημογυναίκα, διάβασα κάπου πως ένας πατέρας στην Κέρκυρα, ομογενής από την Αλβανία, σκότωσε την κόρη του γιατί είχε επιλέξει ως σύντροφό της έναν αφγανό μετανάστη.

Ζήλεια; Πάθος; Το μυαλό μου πέταξε πίσω στην κουβέντα με τον συνομιλητή από την Ορεινή Αρκαδία που προσπαθούσε να «κτίσει» στο μυαλό του, εκτός κάμερας, τη σκηνή της αυτοκτονίας του αντιδήμαρχου - αρχιμαφιόζου στο λιμάνι της μεγάλης πόλης.

Και στις δύο περιπτώσεις, η πρώτη σεναριογραφική, η δεύτερη στην πραγματικότητα, περιγράφεται η ίδια τραγωδία. Η θυγατέρα ερωτεύεται έναν ξένο, έναν μετανάστη, έναν Αφγανό, έναν μουσουλμάνο, έναν έκπτωτο για τα μέτρα και τα σταθμά του παλιού της κόσμου, και γκρεμίζει έτσι κάθε πέτρα από το οικοδόμημα που ο πατέρας της είχε χτίσει στο μυαλό του.

Συνάμα και στις δύο εκδοχές, τα πάθη διαφεντεύονται από το ανελέητο φάντασμα του Οιδίποδα που χωλαίνοντας παρενοχλεί τις ψυχές. Πάθη που δεν έχουν γιατρειά, πρωταρχικά ανακλαστικά, τοξικά. Στην Κέρκυρα ο πατέρας έθαψε την κόρη όχι από σέβας, αλλά για να αποκρύψει την αποτρόπαια πράξη του. Ο φόνος (ή) και η αυτοκτονία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στο τέλος, οι υαλοκαθαριστήρες πασχίζουν να καθαρίσουν το τζάμι από το πηχτό αίμα που θρέφει τη Σφίγγα έξω από τη Θήβα.