Τέσσερις μύθοι και μια αλήθεια για την ΧΑ

Τώρα που ολοκληρώθηκε ο πρώτος κύκλος δημοσκοπήσεων γίνεται σαφές ότι η Χρυσή Αυγή σημειώνει πτώση στα ποσοστά της αλλά αντέχει και παραμένει τρίτη πολιτική δύναμη. Είναι πραγματικά σοκαριστικό: Μετά τις συλλήψεις, μετά τις διώξεις, μετά τις αποκαλύψεις για τη δράση τους, τις ιδέες και τις επιδιώξεις τους, ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να στηρίζει ανενδοίαστα το κόμμα του Μιχαλολιάκου, το Κασιδιάρη, του Λαγού, του Πατέλη, του Ρουπακιά.

Δεν συγκλονίστηκαν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δεν φρίττουν ακούγοντας/διαβάζοντας τους διαλόγους της ντροπής μεταξύ των μελών της οργάνωσης, δεν τους ενοχλούν οι μπουνιές και οι κλωτσιές που μοιράζουν σε δημοσιογράφους και εικονολήπτες οι υπόδικοι βουλευτές, δεν τους επηρεάζουν οι αποκαλύψεις για στρατό μισθοφόρων που εντέλλονται να δέρνουν και να εκφοβίζουν αλλοδαπούς, ούτε για τις 140.000 ευρώ που βρέθηκαν στο σπίτι της επισήμως άνεργης “αγανακτισμένης” κατοίκου Αγίου Παντελεήμονα που όταν δεν ούρλιαζε στα πάνελ κυνηγούσε Αφγανούς.

Ζουν ανάμεσά μας και εξακολουθούν να υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή. Είναι τα χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος που προσπαθεί να τα συνετίσει και να τα τραβήξει στα μονοπάτια του “συνταγματικού τόξου”. Τα κόμματα αποφεύγουν να τους κρίνουν, οι πολιτικοί αποφεύγουν τη σύγκρουση, οι δημοσκόποι ψάχνουν τις μετακινήσεις (που πάνε όσοι φεύγουν από τη Χ.Α) και οι γκουρού της πολιτικής επικοινωνίας αναζητούν συνταγές προσέλκυσής τους.

Κάπως έτσι, καταρρέουν πολλοί βολικοί μύθοι μαζί.

Μύθος 1ος: Οι ψηφοφόροι της Χ.Α είναι αγανακτισμένοι και εκφράζουν την οργή τους μέσα από το κόμμα που θεωρούν ότι είναι το περισσότερο αντισυστημικό. Τώρα ξέρουν πολύ καλά, αν υποθέσουμε ότι δεν το ήξεραν πριν, ότι αυτή η δήθεν αντισυστημικότητα είναι επιδοτούμενη, ότι υπάρχουν μισθοφόροι κυνηγοί και βασανιστές μεταναστών και άλλων εχθρών της οργάνωσης. Γνωρίζουν επίσης ότι μέλη και στελέχη εμπλέκονται σε υποκοσμικές δραστηριότητες, από μπραβιλίκια μέχρι μαστροπεία, και ότι είναι βουτηγμένοι σε έναν βάλτο παρανομίας.

Μύθος 2ος: Οι ψηφοφόροι της Χ.Α δεν είναι φασίστες. Είτε δηλώνουν είτε όχι φασίτες, τώρα έχουν δει τα κρασιά με ετικέτα Μουσολίνι στο σπίτι του υπαρχηγού Χρ. Παππά και τον ίδιο με την σβάστικα στον ώμο να χαιρετά ναζιστικά. Επίσης, έχουν ακούσει τον Μιχαλολιάκο να φωνάζει το ναζιστικό “siegh heil” (ζήτω η νίκη) το οποίο απαγορεύεται και τιμωρείται με ποινή φυλάκισης στη Γερμανία και γενικώς έχουν δει τις εικόνες με τη συλλογή ενθυμίων του χιτλερισμού που κοσμεί τους χώρους τους.

Μύθος 3ος: Η ανοχή στη βία που -κατά τη γαλάζια θεωρία- χαρακτηρίζει τα δύο άκρα φταίει για την ανάπτυξη του ακροδεξιού εξτρεμισμού. Η φυσική εξόντωση των αντιπάλων (είτε είναι μετανάστες είτε αριστεροί, είτε αύριο gay ή άθεοι) βρίσκεται στο DNA της Χρυσής Αυγής. Στην περίπτωσή τους, η βία είναι το μέσο και ο σκοπός μαζί. Κάθε παραλληλισμός με τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις Σκουριές φαντάζει τραγελαφικός μετά τη στυγνή και προμελετημένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Η προπαγάνδα της ΝΔ επιχειρεί να ταυτίσει το χώρο των αντιεξουσιαστών με τη Χρυσή Αυγή και τους αντιεξουσιαστές με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια δεν πρόκειται για ανοησία αλλά για κατασκευή. Αν θέλει κανείς να υποστηρίξει ότι η κουλτούρα ανομίας που βασιλεύει στη χώρα έπαιξε το ρόλο της για να κατρακυλίσουμε ως προς την ποιότητα της δημοκρατίας μας, ας ξεκινήσει την ανάλυσή του από την παραβατικότητα του κράτους, γιατί η φορά είναι από πάνω προς τα κάτω. Η αστυνομικίνα Βέτα ξέρει πολλά επ αυτού.

Μύθος 4ος: Το μνημόνιο μας έφερε εδώ. Αλλά γιατί δεν έφτασαν εκεί οι Πορτογάλοι ή οι Ιρλανδοί; Και είναι όλοι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής άνεργοι; Οι αστυνομικοί που συνεργάζονταν ή απλώς ανέχονταν τους ακροδεξιούς τραμπουκισμούς ανήκουν στους δυστυχέστερους των συμπολιτών μας; Μήπως και οι έφεδροι των ειδικών δυνάμεων που πρότειναν πραξικόπημα βρίσκονται στην ίδια μοίρα με τους αστέγους; Οταν ο Παναγιώταρος μας καλεί “να φάμε μνημόνιο το βράδυ” εννοεί ότι η Χ.Α είναι το ανάχωμα στη λιτότητα; Πόσες παρεμβάσεις υπέρ των εφοπλιστών έκανε το κόμμα του στη Βουλή; Μήπως ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γιώργος Γερμενής καταφέρθηκε κατά της φορολογίας των υπό ελληνική σημαία πλοίων με βάση το τονάζ τους, ενώ ο εισηγητής της Χ.Α. Ηλίας Παναγιώταρος, είχε προτείνει κίνητρα στους εφοπλιστές για την πρόσληψη ελληνικών πληρωμάτων;

Και μια αλήθεια: Η Δημοκρατία χρειάζεται δημοκράτες. Ηρθε η ώρα να παραδεχτούμε ότι στην πατρίδα μας το δημοκρατικό έλλειμμα είναι συνταρακτικό κι αυτό δεν έχει να κάνει με το δημοσιονομικό πρόβλημα ούτε με τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας. Εχει να κάνει με την παιδεία μας και τον πολιτισμό μας. Αλλά επειδή τέτοιου είδους δομικές ανατροπές, όπως είναι η καλλιέργεια μιας άλλης συλλογικής συνείδησης, χρειάζονται πολλά χρόνια και βασανιστική προσπάθεια για να γίνουν, το άμεσο ζήτημα είναι να κατασταλεί η φασιστική έκφραση, η οποία τον τελευταίο χρόνο εξαπλώθηκε και αποενοχοποιήθηκε. Η συζήτηση για το “τι φταίει” είναι πάντα ενδιαφέρουσα αλλά και πάντα ατελής, όσο δεν στρέφεται στην ανθρώπινη διάσταση ενός φαινομένου που εμφανίζεται ως ιδεολογικό αλλά δεν είναι.

«Εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπήρχε και η μοναξιά, εκτός από το μνημόνιο υπάρχει και το μίσος» -σύνθημα τοίχου σε μια γελοιογραφία του Γιάννη Δερμεντζόγλου στον “Ελεύθερο Τύπο”.