Άλλη μια χρονιά ξεκινά με ένα μίνι-έπος του συντρόφου Κοτζιά

Πέρυσι, στις 2 Ιανουαρίου του 2018, το πρώτο «...και μπράβο τους» της χρονιάς ήταν αφιερωμένο στον σύντροφο Νίκο Κοτζιά, ο οποίος είχε υποδεχτεί τη νέα χρονιά με ένα μικρό, αλλά απύθμενης (χωρίς πάτο δηλαδή) ευαισθησίας, ποιήμα. Αφού εκείνος έκανε το ίδιο και φέτος δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην ξεκινήσω μια παράδοση στην οποία κάθε πρώτο «...και μπράβο τους» για κάθε χρονιά, θα ξεκινάει με την πρωτοχρονιάτικη ποίηση του σπουδαίου αυτού πολιτικού-ποιητή-διανοούμενου.

Για φέτος, λοιπόν, η χρονιά ξεκινάει με αυτό:

Στη φετινή υποδοχή του νέου έτους παρατηρούμε ότι ο σύντροφος Κοτζιάς έχει πατήσει το caps lock και αφήνει τους στίχους του όχι απλώς να γεννήσουν αλλά να φωνάξουν την ελπίδα. Οι εποχές άλλαξαν και ο ρόλος τους ποιητή δεν είναι πια να συνοδεύσει ονειροπολήσεις και να ακομπανιάρει πόθους, αλλά να αφυπνίζει. Και αυτό ο σύντροφος Κοτζιάς το καταφέρνει με το παραπάνω, κραυγάζοντας την άρνηση του να υποχωρήσει ή να παραδοθεί και δηλώνοντας με σθένος την διάθεση του να συνεχίσει τη μάχη (την οποία δεν γνωρίζουμε εναντίον ποιού τη δίνει αλλά πρέπει να είναι ιδαιτέρως σημαντική, όπως όλες οι μάχες που δίνουν οι σημαντικοί άνθρωποι).

Κάποιοι φίλοι της Ποίησης παρατήρησαν πως το μικρό αυτό έπος θα ήταν ακόμα πιο σπουδαίο με κάποιες μικρές αλλαγές. Αν, ας πούμε, στη θέση της λέξης «ΑΥΡΑ» υπήρχε η λέξη «ΣΑΥΡΑ», αν η λέξη «ΧΟΡΔΕΣ» έδινε τη θέση της στη λέξη «ΠΟΡΔΕΣ» ή αντί για «ΝΕΥΡΩΝΕΣ» ο Ποιητής έγραφε «ΝΕΡΩΝΕΣ», μπορεί – λένε - το μήνυμα του συντρόφου Κοτζιά να ήταν ακόμα πιο εύστοχο και αφυπνιστικό. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει καθώς η ευστοχία της κάθε λέξης, η δύναμη που ασκεί η κάθε φράση, είναι βέβαιο πως θα αφήσουν το αποτύπωμα τους, όχι μόνο στην νεοελληνική λογοτεχνία, αλλά σε κάθε πτυχή του 2019. Όπως ακριβώς συνέβη και με το 2018 και αυτό το μίνι-έπος

Και όπως ακριβώς συνέβη με το 2017

Και μπράβο του και Καλή Χρονιά!

Υ.Γ. Κάποιοι επιπόλαιοι (και σίγουρα απαίδευτοι και ακαλλιέργητοι) έσπευσαν να παρομοιάσουν τον ποιητή Κοτζιά με τον ποιητή Φανφάρα. Φυσικά πρόκειται για ασύγκριτα μεγέθη, καθώς η φαντασία του Δημήτρη Ψαθά δεν έφτασε μέχρι του σημείου να τοποθετήσει τον Φανφάρα επικεφαλής ενός μεγάλου υπουργείου.